Σχέδια/Κείμενα: Douglas Paszkiewicz

Μετάφραση: Μπέλλα Σπυροπούλου

Lettering: Αγγελική Φασιλή

Jemma Press

Θα πίστευε κανείς, ότι ο κόσμος αγαπάει τις προσκοπίνες. Τουλάχιστον εγώ, την αμαρτία μου τη λέω, πίστευα ότι, στην Αμερική, οι προσκοπίνες θα ήταν πολύ αγαπητές φιγούρες -μιλάμε πάντα για τον περισσότερο κόσμο- και θα συμβόλιζαν το μπλα μπλα που μπλα μπλα σε μια εποχή που μπλα μπλα (hint: Αντικαταστήστε τα μπλα, με τις αγαπημένες σας φράσεις παπαρολογίας).

Τελικά, προς μεγάλη μου ευχαρίστηση, είδα ότι υπάρχουν πολλοί, στους οποίους αυτή η εικόνα με τα μικρά γλυκουλιάρικα κοριτσάκια, που σου βάζουν μέσα στη μούρη ένα κουτί μπισκότα και σε πρήζουν μέχρι να τα αγοράσεις, προκαλεί την ίδια αποστροφή όπως και σε μένα, αν και υποψιάζομαι, μη έχοντας ζήσει ο ίδιος τη σκηνή αυτή, ότι οι λόγοι μας είναι διαφορετικοί. Ένας λόγος πάντως, που κυκλοφορεί αρκετά, είναι, όπως λέει και η μάνα blogger, ότι αυτά τα διαβολο-κουλουράκια έχουν τόσα λιπαρά, που μπορούν να σου προκαλέσουν έμφραγμα, χωρίς καν να τα φας. (Μάλιστα, αν κάνετε ένα κόπο και διαβάσετε τα σχόλια, θα δείτε μια άλλη κυριούλα να υποστηρίζει ότι για την οικονομική κρίση της Αμερικής, ευθύνονται οι προσκοπίνες...)

(Editor's Note: OK, αυτό είναι επίσημα το πιο άκυρο lead που έχεις γράψει ποτέ σε review. Well done, my friend! Continue.)

Είμαι σίγουρος ότι θα σας ενδιέφερε να μάθετε τη δική μου άποψη πάνω στο θέμα, αλλά έχετε έρθει εδώ για να διαβάσετε reviews για comics και όχι "για καφέ και κουβέντα", επομένως, θα μου επιτρέψετε να το αφήσω για μια άλλη φορά και για μια από τις σπάνιες φορές που συμβαίνει αυτό, να περάσω κατευθείαν στο review.

Πολλοί από εσάς δεν χρειάζεστε ιδιαίτερες συστάσεις, ούτε για τον Douglas Paszkiewicz, ούτε για το ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΔΕΣ ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ, καθώς δημοσιεύεται, εδώ και καιρό, στις σελίδες του ΓΚΡΑΝ ΓΚΙΝΙΟΛ, που κυκλοφορεί επίσης από την Jemma Press, ενώ κάποιοι άλλοι, μπορεί να έχετε δει ξανά ιστορίες του Paszkiewicz, στο περιοδικό MAD. Το trade paperback Η ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΕΜΒΡΥΟΥ συγκεντρώνει τις καλύτερες (ή τις πιο ποταπές, όπως λέει και το οπισθόφυλλο) ιστορίες, από τα πρώτα έντεκα τεύχη της σειράς, γεμίζοντας 200 σελίδες με μαύρο, κατάμαυρο χιούμορ. Θα αναρωτηθεί κανείς, πόσο πρωτότυπο μπορεί να είναι πια το μαύρο χιούμορ, τί το διαφορετικό μπορεί να έχει να πει ο Paszkiewicz, που δεν το έχει πει κανείς άλλος και τέλος πάντων, γιατί να θέλει κανείς να δώσει 15 ευρώ για να το πάρει. Η σύντομη απάντηση είναι: Ο Τζο μισεί τις προσκοπίνες!

Το ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΔΕΣ ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ αποτελείται από μικρές ιστορίες, στις οποίες εμφανίζονται διάφοροι χαρακτήρες, όλοι -μα όλοι- προβληματικοί. Από τη γνωστή νεράιδα, που μικρή ήθελε να γίνει οδοντίατρος (tooth fairy), μέχρι έναν τύπο, ο οποίος κόλλησε κάποιο βακτήριο και οι γιατροί αναγκάστηκαν να του αφαιρέσουν εντελώς το δέρμα. Τις περισσότερες από της σελίδες της ΧΡΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΕΜΒΡΥΟΥ, όμως, καταλαμβάνει ο Τζο, ο οποίος, εξαιτίας μιας κατάρας, μεταμορφώθηκε σε μάγο βουντού, με μια μάσκα που δεν μπορεί να βγει με τίποτα από το πρόσωπό του, και είναι πλέον υποχρεωμένος να παίρνει εκδίκηση, είτε για τον εαυτό του, είτε για όποιον του το ζητήσει, και επειδή, όπως λέει κι ο ίδιος, οι δικοί του τελείωσαν πολύ γρήγορα, η πόρτα του είναι πάντα (εκτός κι αν είναι Χριστούγεννα) ανοιχτή, για όποιον θέλει να εκδικηθεί.

Θεωρώ ότι η Jemma Press έχει κάνει πολύ καλή δουλειά για την ελληνική έκδοση του ARSENIC LULLABY, διατηρώντας το ύφος του πρωτοτύπου. Η μετάφραση είναι από τις καλύτερες που έχω δει, καθώς εκτός από απλή μετάφραση -κάτι το οποίο μπορεί να κάνει ο καθένας- έχει και ουσιαστική απόδοση στα ελληνικά. (Μη μου πείτε ότι, σε άλλες εποχές, δεν θα μπορούσαμε να δούμε κάτι του στυλ "Αρσενικό Νανούρισμα".) Το lettering κυμαίνεται και αυτό σε άριστα επίπεδα, ακολουθεί πολύ πιστά το ύφος του σχεδίου του Paszkiewicz και πραγματικά, μοιάζει σα να έγινε μαζί με το comic. Ιδιαίτερη ευχαρίστηση μου προκάλεσαν τα ηχητικά εφέ, τα οποία ακολουθούν το ρεύμα που νομίζω πως έχει ξεκινήσει από τη Θεσσαλονίκη, με ήχους όπως "τριψ", "σταλ", "ξεντερ", που, κατά τη γνώμη μου, είναι πολύ ταιριαστοί για τέτοιου είδους comics.

Πρέπει να τονίσω πως αυτός το comic δεν απευθύνεται στον καθένα. Αν είστε από αυτούς, οι οποίοι προσβάλλονται εύκολα, αν πιστεύετε ότι τα παιδιά μας απειλούνται από τις βλακείες που διαβάζουν στα "μικιμάους", ή αν είστε από αυτούς που θεωρούσαν πάντα το FREE WILLY, ψυχολογικό θρίλερ, θα σας συμβούλευα να ξοδέψετε κάπου αλλού τα χρήματά σας.

Αν, πάλι, είστε από αυτούς που θα χαμογελούσαν, αν, από λάθος, οι Ναζί έβαζαν σε ένα κρεματόριο τον ζυμαρούλη της Pilsbury, αν πιστεύετε ότι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται καλύτερα αν το σερβίρει ένα έμβρυο ζόμπι, ή αν μισείτε τις προσκοπίνες, ε, δεν έχετε άλλη επιλογή από το να το αγοράσετε.