Writers: Karl Kesel, Tom Peyer

Artist: Ramon Bachs, Barry Kitson

Colorist: Javier Mena Guerrero, Chris Sotomayor

Letterer: Jared K. Fletcher, VC's Coy Petit

Editor: Steven Wacker

Marvel Comics

Εκ πρώτης όψεως, το MARVEL APES ως ιδέα μοιάζει ελαφρώς ανόητο, όπως επίσης και παράταιρο σε σύγκριση με το υπόλοιπο universe της εταιρίας, το οποίο έχει σοβαρέψει υπερβολικά τα τελευταία χρόνια. Το τελευταίο που χρειαζόμαστε, είναι ένας πιθηκομούρης Spider-Man, μαζί με όλους τους ψύλλους και πάσης φύσεως επικίνδυνα για την δημόσια υγεία ζωύφια που μπορεί να φέρει...

Η ανάγνωση του comic, όμως, με εξέπληξε ευχάριστα! Σε καμία περίπτωση δεν είναι το superhero αριστούργημα των 00's, αλλά διαβάζεται ευχάριστα, ενώ, μεταξύ άλλων, έχει να πει και μια ιστορία, αντί μιας ανούσιας παρέλασης των πιθηκίσιων εκδοχών αγαπητών -και μη- ηρώων.

Όσοι από εσάς διαθέτετε αξιοζήλευτα ισχυρή μνήμη και έχετε διαβάσει παλιά SPIDER-MAN comics, ίσως να θυμάστε έναν τρίτης (ή μπορεί και τέταρτης) διαλογής αντίπαλο του Spider-Man, τον Gibbon. Ένας villain, που έχει τις ικανότητες του ζώου από το οποίο δανείστηκε το όνομα, καθώς και την εμφάνιση του. Πέρα από το γεγονός ότι, ως villain, δεν είναι αυτό που λέμε "επιτυχημένος στο χώρο του", ο φίλος μας ο Gibbon έχει και άλλα προβλήματα, που σχετίζονται με -τι άλλο;- την τριχωτή του όψη.

Δυστυχισμένος, λοιπόν, καθώς είναι παγιδευμένος σε ένα κόσμο που δεν τον αποδέχεται, προσπαθεί να ζήσει μια όσο το δυνατόν πιο φυσιολογική ζωή. Κάποια στιγμή, γίνεται το αντικείμενο έρευνας της Dr. Fiona Fitzhugh, μιας ενθουσιώδους σπουδάστριας/ερευνήτριας, η οποία τυγχάνει να είναι γλυκούλα και χαριτωμένη - in a geeky sort of way. O συνδυασμός όμως ενός way-up-there υψηλής τεχνολογίας εργαστηρίου, της γιατρίνας και του "κοπανάω πράγματα, αυτό ξέρω να κάνω" ήρωα μας, έχει ως αποτέλεσμα το άνοιγμα πύλης σε έναν κόσμο γεμάτο μαϊμούδια και άλλα πιθηκοειδή. Βρήκε, όμως, ο Gibbon την αποδοχή που γύρευε, ή μήπως το σύμπαν αυτό δεν είναι τόσο ειδυλλιακό όσο φαίνεται; Η απάντηση είναι προφανής, καθώς το ερώτημα είναι, αν μη τι άλλο, ρητορικό...

Μπορεί η ιδέα του Karl Kesel να μη διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, όμως η εκτέλεση της γίνεται με ένα σενάριο που διαθέτει γοργούς ρυθμούς και ζωντανούς διαλόγους, και όλα αυτά μέσα σε ένα αρκετά ψυχαγωγικό κλίμα. Επίσης, παίρνει στα χέρια του τον σχεδόν ανύπαρκτο χαρακτήρα του Gibbon, του δίνει μια credible προσωπικότητα, και παράλληλα τον μεταμορφώνει σε μια αρκετά συμπαθή παρουσία. H επιλογή του, άγνωστου σε εμένα, Ramon Bachs, στο σχέδιο, είναι επιτυχημένη, δίνοντας τον ανάλαφρο τόνο που χρειάζεται ένα comic σαν αυτό. Βέβαια, η ανατομία του θα μπορούσε να ήταν πιο τολμηρή και "ανορθόδοξη", σε σχέση με το πώς παρουσιάζει τους κατοίκους του ape universe, δίνοντας μια πιο χιουμοριστική νότα.

Τέλος, υπάρχει και ένα back-up feature, με θέμα την Ιστορίας του ιδιαίτερου αυτού universe, από τους Tom Peyer και Barry Kitson, στο οποίο το μόνο αξιοσημείωτο είναι η computerized αισθητική στο coloring, την οποία δεν μπορώ να συνηθίσω με τίποτα πάνω στα μολύβια του Kitson. Κατά τα άλλα, τζάμπα πήγαν οι σελίδες. Κρίμα...

Αν ψάχνετε για ένα διασκεδαστικό comic της Marvel, απομακρυσμένο από το πανηγύρι του SECRET INVASION, είσαστε fan των ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ με θέμα το ζωικό βασίλειο, και θέλετε κάποια (επιφανειακά) στοιχεία από το δεύτερο να εισέλθουν στο πρώτο, τότε αξίζει να ρίξετε μια ματιά στο MARVEL APES. Το πολύ-πολύ να σας ανοίξει η όρεξη για καμιά μπανάνα...