Writers: Keith Giffen, J.M. DeMatteis

Artist: Joe Abraham

Colorist: Matt Nelson

Letterer: Ed Dukeshire

Boom! Studios

Η άποψη μου για το HERO SQUARED δεν άλλαξε με αυτό το πρώτο τεύχος, σε σχέση με αυτή που είχα διαμορφώσει μετά την ανάγνωση του X-TRA SIZED SPECIAL, πριν από λίγους μήνες.

Έχω την εντύπωση πως είναι λίγο "forced". Τα αστεία μοιάζουν βεβιασμένα και τραβηγμένα από τα μαλλιά, ενώ δεν υπάρχει πουθενά η φυσικότητα που μας έχει συνηθίσει το αγαπημένο συγγραφικό δίδυμο των Giffen/DeMatteis. Υπήρξαν μάλιστα και μια-δυο περιπτώσεις όπου έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται "χμμμ, αυτήν την ατάκα θα έπρεπε να την είχαν γράψει κάπως αλλιώς" ή "αυτό το αστείο το είχα δει να έρχεται πριν από τέσσερα panels".

Φυσικά, αυτό δεν είναι κάτι που μου συμβαίνει πρώτη φορά. Πολύ συχνά, όταν διαβάζω comics σκέφτομαι τέτοια πράγματα και νομίζω πως μετά από μια "αναγνωστική καριέρα" αρκετών χιλιάδων τευχών, είναι απόλυτα φυσικό. Το πρόβλημα είναι πως δεν μου είχε συμβεί ποτέ με comic του Keith Giffen!

Ο Milo είναι ένας νεαρός εκκολαπτόμενος σκηνοθέτης (think "φοιτητής") που περνάει τις μέρες του είτε παρέα με την κοπέλα του (επίσης σκηνοθέτης) είτε παίζοντας Playstation (μπορεί να είναι και X-Box - θα σας γελάσω) και βλέποντας τηλεόραση. Η ζωή του μοιάζει να μην έχει κανένα απολύτως νόημα και σκοπό, μέχρι που θα συμβεί κάτι που θα την αλλάξει ριζικά.

Ο Milo είναι επίσης ο Captain Valor, υπερασπιστής του καλού και του δικαίου, με υπεράνθρωπες δυνάμεις και ένα φανταχτερό υπερηρωικό κοστούμι.

Μόνο που ο δεύτερος Milo δεν έχει καμία σχέση με τον πρώτο. Ή μάλλον, έχει... Τέλος πάντων, ο δεύτερος Milo είναι από μια άλλη διάσταση/πραγματικότητα, όπου υπάρχουν υπερήρωες (και supervillains) και η οποία, στα μάτια του πρώτου Milo, φαντάζει ως κάτι βγαλμένο από comics (για την ακρίβεια είναι...).

Το premise του comic δεν είναι κακό. Στην πραγματικότητα είναι αρκετά ενδιαφέρον, ενώ και το plot περιέχει ουκ ολίγα έξυπνα στοιχεία και αφήνει πολλά αναπάντητα ερωτήματα με ελκυστικές πιθανές απαντήσεις. Το πρόβλημα βρίσκεται στους διαλόγους και κυρίως στα jokes, τα οποία πολλές φορές δυσκολεύονται να προκαλέσουν έστω και ένα απλό χαμόγελο στον αναγνώστη (τουλάχιστον σε ΑΥΤΟΝ τον αναγνώστη), πόσο μάλλον τα γέλια μέχρι δακρύων που μας έχει συνηθίσει το συγκεκριμένο συγγραφικό δίδυμο.

Το σκίτσο του Joe Abraham χωρίς να είναι κακό, δεν έχει το κάτι παραπάνω που θα το έκανε να ξεχωρίζει από το "σωρό". Από πλευράς αφήγησης πάντως είναι σχεδόν άψογο, αλλά αυτό μάλλον ήταν αναμενόμενο με δεδομένο τον τρόπο που συνεργάζεται ο Keith Giffen με τους pencillers του και τα λεπτομερέστατα layouts που τους δίνει.

Σε γενικές γραμμές ένα συμπαθητικό comic, που όμως λόγω των υψηλών προσδοκιών, καταλήγει να είναι απογοητευτικό.