Σενάριο: Mike Mignola, John Byrne

Σχέδιο: Mike Mignola

Μετάφραση: Ηρώ Τσάκα

Lettering: Γιάννης Kουρουμπακάλης

Υπεύθυνος Έκδοσης: Λευτέρης Σταυριανός

Jemma Press

Ξεκινήσαμε να κάνουμε reviews σε ελληνικές εκδόσεις διεθνών comics με το σκεπτικό ότι υπάρχουν και άλλα στοιχεία πέραν του πρωτογενούς υλικού, που καθορίζουν το τελικό αποτέλεσμα.

Για να είμαι όμως ειλικρινής δεν είχα φανταστεί ότι η επικαιρότητα θα με καλούσε να μην αναφερθώ σχεδόν καθόλου στο πρωτογενές υλικό, αλλά στην επιλογή του εκδότη να δώσει μία διαφορετική οπτική πάνω στο comic.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: Το HELLBOY: SEED OF DESTRUCTION είναι έγχρωμο. Η Jemma Press, εξέδωσε στα ελληνικά το πόνημα των Mike Mignola και John Byrne, σε grayscale. Λίγο μετά την εμφάνιση του comic στα stands, ακολούθησε μία συζήτηση στο forum του COMICART όπου κατά κύριο λόγο ακούστηκαν επικρίσεις, με -κατ' εμέ- κυρίαρχο επιχείρημα το "μα ασπρόμαυρος Mignola; Πώς αφαιρείς το χρώμα από έναν καλλιτέχνη που μέρος του εξαιρετικού αποτελέσματος της δουλειάς του είναι το χρώμα;" Δεν διαφωνώ πως εδώ σαφέστατα υπάρχει point. Για κάποιους.

Κατά τη γνώμη μου, όμως, εδώ μιλάμε ξεκάθαρα για θέμα προσωπικής οπτικής. Εξ όσων γνωρίζω, η ίδια η Dark Horse είναι εκείνη που παρέχει τη δυνατότητα στους μικρούς publishers να εκδίδουν στην οικονομική μορφή του grayscale, το οποίο μάλιστα έρχεται διαμορφωμένο από την ίδια την εταιρία ώστε να διασφαλίζονται τα καλλιτεχνικά και ποιοτικά standards. Εν συνεχεία το comic αποστέλεται λίγο πριν την έκδοση και είτε παίρνει έγκριση, είτε όχι.

Στη "γκριζόμαυρη" μορφή του, το HELLBOY είναι προορισμένο να αρέσει ή να μην αρέσει. Αυτό φαντάζομαι να το γνωρίζουν στη Dark Horse, φαντάζομαι να το γνώριζε και ο έλληνας εκδότης του.

Προσωπική μου άποψη; Θα σας απαντήσω με ένα παράδειγμα: Είχα ήδη αρχίσει να συλλέγω αμερικανικά omics όταν το Σπαϊντερ-μαν των εκδόσεων Καμπανάς εξέδιδε σε συνέχειες τα DAREDEVIL του Miller. Για κάποιο περίεργο (και σίγουρα εντελώς προσωπικό) λόγο όμως μπήκα στη διαδικασία να κόψω τις εναλλάξ πορτοκαλί και έγχρωμες σελίδες (με τις οποίες βγάζαμε τότε όλοι εξανθήματα), να πάω σε ένα βιβλιοδετείο και να δέσω την ιστορία. Έβρισκα ιδιαίτερη και γοητευτική τη σύμπραξη του σχεδίου του Miller, με την κατά τα άλλα φτηνή και για πολλούς κακή αισθητική της έκδοσης. Περί ορέξεως όμως...

Όταν σε μία πρόσφατη συνάντηση της ομάδας του COMICDOM κάποιος έφερε ένα αντίτυπο του HELLBOY: ΣΠΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ το σκηνικό δεν διέφερε και πολύ από εκείνο του προαναφερθέντος forum. Κάποιοι το βρήκαν ενδιαφέρον, γοτθικό και σίγουρα διαφορετικό. Άλλοι είπαν ξεκάθαρα ότι δεν τους άρεσε καθόλου. Ο γράφοντας ανήκει στην πρώτη κατηγορία.

Ναι, χάνεται το χρώμα και εκ πρώτης αυτό με ξένισε. Προχωρώντας όμως στην ανάγνωση του comic συνειδητοποίησα ότι τελικά δεν με ενδιέφερε και τόσο. Βυθίστηκα για άλλη μία φορά στον κόσμο του HELLBOY και για άλλη μία φορά μου άρεσε. Ήταν σίγουρα διαφορετικά. Αλλά μου άρεσε!

Μου άρεσε το ματ χαρτί στο έγχρωμο εξώφυλλο, μου άρεσε η εκτύπωση και γούσταρα με τρέλα το grayscale. Δεν θα αντικαθιστούσα ποτέ την έγχρωμη έκδοση στη συλλογή μου με την "ασπρόμαυρη" ελληνική, αλλά σαφέστατα υπάρχει χώρος και για τις δύο στα ράφια μου.

Σε ότι αφορά στα λοιπά χαρακτηριστικά, έχω και στο παρελθόν αναφερθεί στις πολύ καλές, "ζωντανές" μεταφράσεις της Ηρώς Τσάκα και εδώ δεν έχω να πω κάτι διαφορετικό. Σε ότι αφορά στο lettering το οποίο και έχει επιμεληθεί ο webmaster του COMICDOM Γιάννης Κουρουμπακάλης, κρίνω ότι είναι αντιδεοντολογικό τόσο να επαινέσω, όσο και να καταδικάσω τη δουλειά του. Ό,τι σχόλια είχα να κάνω, του τα έκανα σε προσωπικό επίπεδο. Αυτό που οφείλω να πω και σας αφορά ως εν δυνάμει αγοραστές είναι πως τα balloons διαβάζονται εύκολα και πως δεν κοντράρουν τη γενικότερη αισθητική του comic.

Αυτά από μένα. Ξεφυλλίστε το HELLBOY: ΣΠΟΡΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ κι αν σας αρέσει αγοράστε το. Ευτυχώς δεν αρέσουν σε όλους μας τα ίδια πράγματα και (δις) ευτυχώς στην κοινότητά μας όλες οι απόψεις έχουν (ή θα έπρεπε να έχουν) θέση.