Writers/Artists: Βασίλης Λώλος, Ηλίας Κυριαζής, Βασίλης Μπίμπας

Self-Published

Πριν αρχίσω το συγκεκριμένο review, οφείλω να υπογραμμίσω πως, παρόλο που γνωρίζω προσωπικά τους δύο από τους τρεις δημιουργούς του, θα βάλω τα δυνατά μου και θα το reviewάρω αντικειμενικά!

Λοιπόν, έχουμε και λέμε: Το GIN 747 #0 είναι μία μίνι ανθολογία comic, γραμμένη στα αγγλικά, και λειτουργεί προλογικά (όπως και κάθε τεύχος #0 άλλωστε) στα επόμενα τεύχη της σειράς, που θα εμφανιστούν και μέσω της υπο κατασκευή ιστοσελίδας www.gin747.com. 24 ασπρόμαυρες σελίδες, έγχρωμο εξώφυλλο, πολύ καλή εκτύπωση και επίσης δελεαστικότατη τιμή (μόλις 2.50 Ευρώ), σε αποκλειστική διάθεση από το comic shop-βιβλιοπωλείο SOLARIS. Ας δούμε όμως και το περιεχόμενο, ήτοι 4 διαφορετικές ιστορίες.

Προσοχή: SPOILER WARNING!

ZOMG-Z. Η πρώτη ιστορία είναι του Βασίλη Λώλου (καθώς και το εξώφυλλο), ο οποίος με μια πρώτη ματιά δείχνει αρκετά ανανεωμένος και βελτιωμένος. Με άλλα λόγια, το βασικό πρόβλημα για μένα που είχε στις ιστορίες του, ήταν η στατικότητα των χαρακτήρων του. Προφανώς όμως αυτό έχει ξεπεραστεί σε έναν αρκετά μεγάλο βαθμό, και μάλιστα καταφέρνει σε πολλά σημεία να το προβάλει και ως προτέρημα για την εξέλιξη της ιστορίας. Το όλο feeling που βγάζει το ZOMGZ είναι καθαρά ιαπωνικό, όχι μόνο λόγω του mangοειδούς σχεδίου, αλλά και θεματολογικά-εξελιγκτικά ως προς το storytelling. Προσωπικά δε μου έκανε μεγάλη εντύπωση, η ιστορία δε μου είπε κάτι το ιδιαίτερο, περισσότερο fun μου έβγαλε (αβίαστα, κι αυτό είναι στα plus) αλλά αυτό είναι κάτι το υποκειμενικό, τουλάχιστον ως προς το γιαπωνέζικο στοιχείο.

DICK BLOSSOM. Δεύτερη ιστορία, αυτοτελής αυτή τη φορά, τα credits στον Ηλία Κυριαζή. Το γενικό concept αναφέρεται σε έναν ντεντέκτιβ φαινομενικά, ο οποίος ψάχνει (και βρίσκει) ένα ανθρωπόμορφο τέρας. Η τελική ανατροπή όμως, μας παρουσιάζει πως ο συγκεκριμένος ήρωας δεν είναι τίποτε άλλο από έναν φετιχιστή, που επιζητά τον σωματικό πόνο. Κλασσικό σχέδιο Κυριαζή, με μινιμαλιστικά backgrounds, που δίνει την εντύπωση του προχείρου. Τέσσερις βιαστικές σελίδες, που όμως δεν είναι πηγμένες νοηματικά. Κι αυτό είναι φυσικά μειονέκτημα, μια και εξαιτίας του χώρου, ο δημιουργός δείχνει να προτίμησε να "ξεπετάξει" την ιστορία του με απότομες μεταφορές του storytelling από το ένα καρέ στο άλλο και πρόχειρα επεξηγηματικά captions. Το αγγλικό γράψιμο του Ηλία Κυριαζή μοιάζει επιτηδευμένο, ειδικά στους ασουλούπωτα και άτεχνα παραθετημένους διαλόγους. Με μία λέξη, το DICK BLOSSOM απέτυχε.

MEADOW LAND. Ο Βασίλης Μπίμπας comicσοποιεί μία ιστορία του Ramez El Saϊd (www.bleuz.jepose.com) με τον τίτλο "L'OISELEUR". Οφείλω να ομολογήσω πως ως προς το σεναριακό κομμάτι, ο Μπίμπας με εξέπληξε. Στρωτό storytelling, με ένα αρκούντως ενδιαφέρον θέμα, ο "μεταφραστής" της συγκεκριμένης ιστορίας καταφέρνει να αποδώσει αβίαστα και ευκόλως προσβάσιμα στον αναγνώστη το αρχικό concept. Το μόνο που χαλάει το όλο comic είναι το ακόμη άτεχνο σχέδιο του Μπίμπα, το οποίο παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του δείχνει να βελτιώνεται με αργούς ρυθμούς. Η illustrated διάθεση του δημιουργού προσπαθεί να κρύψει την αυτή "ανικανότητα", αλλά μάταια. Σε γενικές γραμμές πάντως ο Βασίλης Μπίμπας δείχνει να έχει αρκετή καλή διάθεση και μέλλον, κυρίως ως σεναριογράφος.

PRIVATE LIVES. Και ερχόμαστε στην τέταρτη και τελευταία ιστορία του GIN 747, και πάλι από τον Ηλία Κυριαζή, αυτή τη φορά χωρίς λόγια. Να υπογραμμίσω σε αυτό το σημείο πως το συγκεκριμένο τετρασέλιδο πρωτοεμφανίστηκε ως η συμμετοχή του δημιουργού στο περσινό Φεστιβάλ Comics (Εικαστικών και άλλων συγγενών Τεχνών) της Βαβέλ. Η αποψή μου παραμένει ίδια με εκείνη που είχα εκφράσει και πριν από 12 μήνες, όταν και είχα την "χαρά" να δω αυτό το comic για πρώτη φορά, αναρτημένο. Η γενική ιδέα είναι η παρουσίαση κάποιων συγκεκριμένων στιγμιοτύπων της προσωπικής ζωής 7 διαφορετικών ατόμων, για να καταλήξουμε σε ένα όγδοο, το οποίο και παρακολουθεί τα προηγούμενα επτά μέσα από ένα video wall. Big Brother κατάσταση δηλαδή. Από πού να ξεκινήσω; Το θέμα -κατά πρώτον- είναι τόσο πολυχρησιμοποιημένο, που καταντά κουραστικό, και ως εκ τούτου δεν έχει απολύτως τίποτα να προσφέρει στον αναγνώστη του. Δεύτερον, να επισημάνω το κοινό θεματικό στοιχείο: Σεξουαλικές προεκτάσεις ή διαστροφές. Τα 7 θύματα του ελληνοποιημένου OMAC καταφεύγουν στο σεξ ή κάποιο παρεμφερές κατακριτέο (όπως παρουσιάζεται) ατόπημα για να ισοζυγίσουν το κοινωνικό τους πρόσωπο. Καταντάει βαρετή και προβλέψιμη η εμμονή του Κυριαζή με τη συγκεκριμένη θέματολογία. Το στήσιμο και οι επιλογές των προσωπικών στιγμιοτύπων των πρωταγωνιστών όχι μόνο δεν ξεκαθαρίζουν το μήνυμα (εφόσον αυτό υφίσταται, ακόμα το ψάχνω) στον αναγνώστη, αλλά ορισμένες φορές τον αποπροσανατολίζουν εξαιτίας του ότι αυτά τα γεγονότα που περιγράφονται δεν είναι σε καμίαπερίπτωση της ίδιας βαρύτητας.

Τέλος, (but not least), πρέπει να σχολιάσω το ότι ένα από τα επτά θύματα (-θύτες της καταστροφής των εγκεφαλικών μας κυττάρων) είναι ο ίδιος ο δημιουργός, Ηλίας Κυριαζής σε μία ωραιοποιημένη εκδοχή. Ένα "αθώο" παιχνίδι αυτοκριτικής, που όμως προβάλεται σαν καθαρή αυτοπροβολή. Τα όχι και τόσο καλά κρυμμένα subliminals: "η αβάσταχτη μοναξιά της κορυφής" και "τον έχω 50 πόντους μια και παρεπιπτόντως φαίνεται χωρίς κανένα λόγο το τεράστιο παλαμάρι μου σε ένα panel στο οποίο θέλω να υπογραμμίσω την άσχημη ψυχολογία που μου δημιουργούν τα λίγα κιλά που πήρα στις διακοπές" (δεν είναι απαραίτητο να γδυθείς ολόκληρος για να τσεκάρεις μία σωματική περιοχή που βρίσκεται πάνω από τη μέση), είναι ατόφια έλλειψη σεβασμού στον ανυποψίαστο αναγνώστη. Απαράδεκτο.