Ανθολογία comics από 15 γυναίκες δημιουργούς

Επιμέλεια έκδοσης: Ηλίας Κυριαζής

Καλλιτεχνική επιμέλεια: Giganto

Εκδότης: Τάσος Παπαιωάννου

Giganto Books

First things first: Οι θεματικές ανθολογίες είναι cool! Σε ότι αφορά όμως στη συγκεκριμένη συλλογή με δουλειές ελληνίδων δημιουργών διατηρώ τις αμφιβολίες μου. Η λέξη «ανθολογία» από μόνη της σημαίνει επιλογή των δημοσιευομένων μέσα από ένα ευρύτερο υλικό. Κι αυτό στην προκειμένη περίπτωση δεν ισχύει. Είναι προφανές ότι η ιδέα του να δημιουργηθεί μία «θηλυκή περιοδική έκδοση» ήταν κατά τι σημαντικότερη από το κριτήριο ποιότητας για τον επιμελητή της.

Αναλυτικότερα; Στα strips αυτοπροβολής τα κορίτσια συστήνονται προσπαθώντας να χωρέσουν σε μερικά panels τα πράγματα που τις συνιστούν. Με εξαίρεση όμως την ASAPH που στριμώχνει το όνομα του Frank Miller ανάμεσα στα μικρά λυκάκια (!), τους Monty Pythons και τους Pink Floyd, καμία άλλη δεν αναφέρει επιρροές δημιουργών ή comics στη ζωή της. Το μυαλό του υποψιασμένου αναγνώστη ήδη έχει αρχίσει να στροφάρει καχύποπτα. Εξετάστηκε το background των υποψηφίων πριν επιλεγούν; Πρόκειται για ταλαντούχες comic book fans ή απλά για κορίτσια προερχόμενα κυρίως από σχολές σχεδίου; Σημασία έχει το αποτέλεσμα, ενδεχομένως να σκεφτείτε. Και δεν θα έχετε εντελώς άδικο. Στο αποτέλεσμα λοιπόν...

Τη συλλογή ανοίγει το «Ζουν Aνάμεσά Μας» της Γαρυφαλλιάς Λευθέρη. Όπως και στις άλλες δύο δουλειές της που περιλαμβάνονται εδώ («Edredville» και «O Αιμίλιος Και Το Χρυσόψαρο»), το σχέδιο της έχει στιλιστικό ενδιαφέρον, θεωρώ όμως ότι η ίδια θα λειτουργούσε καλύτερα ως comic strip artist και με την προϋπόθεση ότι θα σχεδίαζε σενάρια άλλων. Το συμπυκνωμένο «Edredville», ότι πλησιέστερο σε strip, είναι η απόδειξη αυτού. Ήμαρτον όμως με την overused «ιδέα» του κόσμου που υπάρχει εντός άλλου κόσμου. Αυτή θα πρέπει να είναι και η 100στη φορά που τη βλέπω σε σενάριο.

Το «El Stupido» της Norjin κάτι θέλει να πει, προσωπικά όμως δεν το κατάλαβα. Μάλλον με εμπόδισε σε αυτό το πρωτόλειο σχέδιο και το camp χιούμορ της. Whatever...

O «Ονειροπόλος» της Χριστίνας Τάγαρη (ή Ταγάρη ή Ταγαρή -ρε guys στη Giganto, βάλτε και κάπου τα ονόματα με πεζά να ξέρουμε που τονίζουμε) είναι ένα τετρασέλιδο σουρεαλιστικών διαθέσεων με θέμα το χρόνο. Ασύνδετες οι δύο πρώτες με τις δύο τελευταίες σελίδες, ασαφές το μήνυμα, συμπαθητικά τα μελάνια και εξαίρετες οι φωτοσκιάσεις. Νομίζω όμως ότι αν και εμφανώς ταλαντούχα η Χριστίνα θέλει ακόμα πολύ δουλειά για να φτάσει στο σημείο που να είναι και η ίδια υπερήφανη για τις δουλειές της.

Στο «Yupyland» της Μένης Τζήμα είναι εμφανέστατες οι γραφιστικές επιρροές της, η απόλυτη όμως κυριαρχία της γεωμετρίας στο trendy comic που εδώ παρουσιάζει, δεν αφήνει περιθώριο στον αναγνώστη να ανακαλύψει αν υπάρχει κάποιο πρωτογενές σχεδιαστικό ταλέντο πίσω από τα software. To χιούμορ της είναι εξεζητημένο, in-your-face και πνευματώδες, σε καμία περίπτωση όμως δεν διαθέτει στοιχειώδη σεναριακή δομή.

Φωτεινή εξαίρεση ως αυτό το σημείο, αποτελεί «Ο Ρόδινος Κόσμος Του Πρασινούλη» της Ντίας Μπαλιούκου. Εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο αποδομεί την dark κουλτούρα, με παρέπεμψε αισθητικά στο NIGHTMARE BEFORE CHRISTMAS του Burton και συνολικά μου άφησε μία ευχάριστη αίσθηση σε κάθε επίπεδο.

Για το «Συλλέκτης Ψυχών» της Ειρήνης Ματσούκη, ισχύει ότι και για το «Ονειροπόλος», αν και ανήκει σε άλλη δημιουργό. Με σκληρή δουλειά ίσως στο μέλλον να δούμε παπάδες από την Ειρήνη (ίσως όχι αρχιεπισκόπους, αλλά έναν απλό κληρικό, σίγουρα).

«Η Mοναξιά Tου Σκιάχτρου», τώρα... Ναι. Τι να πω...; Λυπάμαι απλά που η δημιουργός του Σοφιάννα Θεοφάνους δεν διέθετε την αυτοκριτική ικανότητα να δει ότι δεν είναι έτοιμη να δημοσιεύσει δουλειά της. Κάτι από το οποίο όφειλε κατά τη γνώμη μου να την προστατεύσει ο επιμελητής της έκδοσης.

Και πάμε στο «Enjoy» της Δήμητρας Αδαμοπούλου. Εδώ θα μου επιτρέψετε να βάλω όλα τα λεφτά και να κάνω την πρόβλεψη ότι η Δήμητρα θα μας απασχολήσει θετικά με τις μελλοντικά πονήματά της. Αν και το «Enjoy» δεν παίρνει εύσημα πρωτοτυπίας, το σχέδιό της έχει στυλ, ικανότητα να συνδυάζει πληθώρα επιρροών και κυρίως δείχνει να έχει αποφασίσει τι θέλει να δείξει, καθώς και το πως! Ίσως η πιο ιντριγκαδόρικη παρουσία της ανθολογίας (αν και το σενάριο θέλει ακόμα δουλειά). Η μονοσέλιδη ιστορία της «Θετική Σκέψη» είναι σαφώς κατώτερη αλλά διατηρεί τη φρεσκάδα και καθιστά εμφανές το wit της δημιουργού.

Η «Γνώριμη Στάση» της Έλλης "ASAPH" Μόκα είναι ένα δισέλιδο τόσο μέτριο (σχεδιαστικά και από πλευράς composition) που αν έπρεπε να πω κάτι καλό γι αυτό, θα ήταν ότι εκτιμώ τους ανθρώπους που βρίσκουν τη δύναμη να μοιραστούν μύχιες συναισθήματα με τον αναγνώστη. Ελαφρώς καλύτερα τα comic strips της, αναζητούν την έμπνευση και ενίοτε τη βρίσκουν.

To «No Future For You» της Ντόρας Τσαρούχα-Θηλυκού (δύο επώνυμα...χμμμ, kinky!) έχει το χαρακτηριστικό να εισάγει πολλά, (και) ευδιάκριτα στοιχεία μέσα σε ένα panel. Θα τη συμβούλευα να μελετήσει πολύ τις τεχνικές των Robert Crumb και Howard Cruse, δύο master του είδους με το οποίο «φλερτάρει» η Ντόρα.

Σε ότι αφορά τώρα στο «Ο Σκύλος Μία Μορφή Ζωής» της Ζένιας, λυπάμαι, αλλά αυτό το comic θα κέρδιζε σε διαγωνισμό comics για παιδιά ηλικίας ως και 12 ετών. Τη δε απόπειρα να διεισδύσουμε στον τρόπο σκέψης των συμπαθών τετράποδων, τη βρίσκω το λιγότερο ανεπιτυχή.

Τα πράγματα όμως χειροτερεύουν με την ιστορία «Το Καλοκαίρι Εκείνο» της Σοφίας Κούκη. Πρόκειται ίσως για το χειρότερο σχέδιο που έχω δει εδώ και καιρό σε ανθολογία. Πρέπει να το δείτε για να καταλάβετε τι εννοώ!

Το μονοσέλιδο «Untitled» της Ελένης Νταλιάνη παρουσιάζει ενδιαφέρον σχεδιαστικά και δεν προσβάλει σεναριακά. Λιγότερο προσεγμένο από πλευράς σχεδίου, το «Seven» -της ίδιας- μερικές σελίδες πιο κάτω, προσπαθεί να ξαναπεί την ιστορία της ομώνυμης ταινίας, χωρίς να προσθέτει κάτι διαφορετικό στο φινάλε. Ακόμα απορώ για το λόγο ύπαρξής του.

Η Αλεξία Οθωναίου με το «Ο Ταξιτζής Του Μεσονυκτίου» της, εκπλήσσει ευχάριστα με το καλοδουλεμένο σενάριό της, ενοχλεί ελαφρώς (ως και αρκετά) με την προχειρότητα του σχεδίου της, είναι όμως δίχως άλλο από τα καλά χαρτιά αυτής της ανθολογίας.

Όσο για το δισέλιδο «Το Mistress Απαντάει» θα το αφήσω ασχολίαστο. Ή μάλλον τώρα που το σκέφτομαι θα το σχολιάσω: Στήλη με fake γράμματα αναγνωστών που διατυπώνονται και απαντώνται σε χιουμοριστικό ύφος; Τι δουλειά έχουν οι δευτεροκλασάτες life-style ιδέες σε μία ανθολογία comics; Σίγουρα πάντως δεν συμβάλλουν στην αναβάθμιση του χιούμορ. Εξαίρετα παρ' όλα αυτά, είναι τα δύο sketches της Αλεξίας Οθωναίου που κοσμούν τη σελίδα (Αλεξία, ζωγράφιζε γυναίκες - είναι το ατού σου).

Βρισκόμαστε ήδη στη σελίδα 62 και η έκδοση φτάνει στο τέλος της με μία νοσταλγική παρουσίαση από σκίτσα της Μαρίας Ηλέκτρας Ζογλοπίτου, μίας δημιουργού που δεν βρίσκεται πλέον ανάμεσά μας. Μπροστά στην ανθρώπινη απώλεια κάθε κριτική μοιάζει άτοπη. Η κίνηση της Giganto να συμπεριλάβει έργα της στη συλλογή, είναι πάνω απ' όλα μία συναισθηματική κίνηση, ανεξάρτητα από το ταλέντο της κοπέλας.

Αυτά σε ότι αφορά στο πρώτο τεύχος της ανθολογίας Mistress. Το εξώφυλλο με την τιάρα δεν θα το σχολιάσω καν. Είναι έτη φωτός μακριά από τα comic book aesthetics και θα προτιμούσα κάτι λιγότερο σεξιστικό από αυτό. Όπως θα προτιμούσα και να είχα καλύτερα πράγματα να πω για το Mistress. Αν αυτά βελτιωθούν σε μελλοντικά τεύχη (αν υπάρξουν) θα είμαι εδώ για να ανακαλέσω αυτή την μάλλον σκληρά αντικειμενική κριτική.

Καλώς ήρθατε στη σκηνή κορίτσια. Hope you survive the experience!