Writer: Brian Michael Bendis

Penciller: David Finch

Inker: Danny Miki

Colorist: Frank D'Armata

Letterers: Richard Starkings & Albert Deschesne

Editor: Tom Brevoort

Marvel Comics

Τι δουλειά έχουν ο Spider-Man και ο Wolverine στους αναγεννημένους Avengers; Όσο καλά κι αν καταφέρει στα επόμενα τεύχη ο Bendis να δικαιολογήσει την ύπαρξή τους στην ομάδα, αρνούμαι να δεχτώ ότι ο επί 40 χρόνια μοναχικός ήρωας και ο δημοφιλέστερος μεταλλαγμένος ever, έχουν λόγο να βρίσκονται στους Earth's Mightiest Heroes. This is editorial crap! This is bloody marketing! This is the fucking New House of Shitty Ideas!

Μετά από αυτό το σύντομο αγγλόφωνο παραλήρημά μου, μπορώ να προχωρήσω στο review.

Το τεύχος ανοίγει με μία ακόμα κλασσική φιγούρα στις σκιές να προσλαμβάνει τον Electro για μία αποστολή που αρχικά τουλάχιστον δεν αποκαλύπτεται στον αναγνώστη. Στη συνέχεια μεταφερόμαστε στη Raft, μία φυλακή για supervillains, όπου ο Matt Murdock, ο Foggy Nelson και ο Luke Cage συναντούν τη Jessica Drew, την πρώτη (και καλύτερη- θα συμφωνήσω με τον Bendis) Spider-Woman, η οποία λειτουργεί πλέον ως agent της S.H.I.E.L.D. Τα πράγματα όμως εξελίσσονται σε κάτι περισσότερο από μία απλή επίσκεψη ρουτίνας και ένα γενικευμένο black-out στην πόλη προσελκύει την προσοχή του Captain America και του Spider-Man. (στην πραγματικότητα συμβαίνουν πολλά περισσότερα αλλά δεν θα ήθελα να κάνω χρήση spoiler). Μέχρι το τέλος του τεύχους η ομάδα μπορεί να μην έχει δημιουργηθεί, οι «παίκτες» όμως έχουν τοποθετηθεί σε καίρια στρατηγικά σημεία ώστε να ξεκινήσει το παιχνίδι.

Πολύ καλύτερο σε σχέση με το Disassembled και σαφώς πιο ενδιαφέρον απ' ότι το περίμενα, το NEW AVENGERS #1 είναι μία συμπαθής επανεκκίνηση για τους Avengers, παρά το γεγονός ότι δεν διαθέτει το προσδοκώμενο glory factor. Ωστόσο ο Bendis παρέχει με φειδώ πληροφορίες για τη Spider-Woman, τον Sentry και τον Luke Cage, ώστε να εξοικειώσει τον αναγνώστη μαζί τους, ενώ η συγκυρία, έτσι όπως την παρουσιάζει, επιβάλλει απόλυτα ρεαλιστικά τη δημιουργία μίας νέας ομάδας Avengers. Εντούτοις η παρουσία του Spider-Man επιβεβαιώνει τις ενστάσεις που διατύπωσε προκαταβολικά το σύνολο σχεδόν του comic book community, ενώ κατ' αντιστοιχία η απουσία του Wolverine, αναμφίβολα συγκαταλέγεται στα συν. (please Mr. Bendis keep Logan out).

Δυστυχώς βέβαια, ο Bendis δεν ξεφεύγει ούτε εδώ από την παγίδα-επιλογή του decompressed storytelling, με αποτέλεσμα η όμορφη αίσθηση που αφήνει η ανάγνωση του τεύχους να υπερκαλύπτεται από το αίσθημα του ανικανοποίητου. Αυτή όμως είναι η νέα πραγματικότητα στους χαλεπούς σεναριακά καιρούς που διανύουμε, όποτε μάλλον θα πρέπει σταδιακά να αρχίσουμε να την αποδεχόμαστε (λογική βιασμού: αν δεν μπορείς να τον αποφύγεις, απόλαυσέ τον).

Για το σχέδιο του Finch πάλι, δεν έχω να πω πολλά. Είναι απλά υπέροχο. Σχεδιάζει τον καλύτερο Electro ever, η προοπτική του σε πολλά πλάνα είναι εξόχως κινηματογραφική και η σκοτεινή παλέτα του D'Armata το κάνει ακόμα καλύτερο. Τα δύο πράγματα που με ενόχλησαν ελαφρώς είναι ότι ο σχεδιαστής ζωγραφίζει τον Matt Murdock σαν να πρόκειται για τον Scott Summers με πολιτικά, ενώ ο Luke Cage δεν έχει χαρακτηριστικά αφρό-αμερικανού, αλλά λευκού που τον έχουν βάψει με φούμο!

Συνοψίζοντας, θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα αξιοπρεπές ξεκίνημα με τα θετικά και τα αρνητικά του. Το αν (ή καλύτερα το πότε) θα ξεκινήσει να ολισθαίνει προς το ανέμπνευστο και το αδιάφορο, μένει να το δούμε. Προτείνω όμως να προσπαθήσουμε να μην παραβλέψουμε τα θετικά, κουβαλώντας λανθασμένα κατά τη γνώμη μου, την άσχημη γεύση που μας άφησε το Disassembled.