Είναι πολύς καιρός τώρα που θέλω να πω, ότι κάθε φορά που βλέπω στα
stands το καινούριο τεύχος ενός fanzine, χαίρομαι αφάνταστα. Εκδίδοντας
από το 1996 το COMICDOM, γνωρίζω πολύ καλά τις δυσκολίες που έντεχνα
κρύβονται πίσω από την έκδοση ενός φαινομενικά «εύκολου» εντύπου.
Αναγνωρίζω λοιπόν ότι με κάθε καινούριο τεύχος, έχουμε και μία επιπλέον
νίκη του ανθρώπου ή των ανθρώπων που τα οραματίζονται και επενδύουν
χρόνο, χρήμα και ενέργεια για να τα υλοποιήσουν. Πιάνοντας στα χέρια
μου λοιπόν το KA-POW #4 χάρηκα για δύο λόγους, εκ των οποίων ο ένας
ήδη αναλύθηκε επαρκώς. Ο άλλος είναι μία πολύχρονη γνωριμία με τον
Γαβριήλ Τομπαλίδη, έναν άνθρωπο που όπως του έχω πει και
κατ ιδίαν είναι τόσο εκνευριστικά σεμνός ως προς το ταλέντο του και
την προσφορά του στην κοινότητα ώστε σήμερα ελάχιστοι από τον χώρο
των comics να ξέρουν ότι πέραν του ότι ο ίδιος είναι εξαίρετος σχεδιαστής,
εκείνος ξεκίνησε το KA-POW είναι παράλληλα και ένας από τους κύριους
εμπνευστές και διοργανωτές της έκθεσης Εν Αιθρία.
Αρκετά όμως σας κούρασα με πληροφορίες που δεν αφορούν στην ίδια την
έκδοση. Στα του τεύχους τώρα, το οποίο ανοίγει με το γνώριμο Νότης
και Φάνης, του Γιώργου Τσούκη (Trashman) ένα strip που εξακολουθεί
να κερδίζει τις εντυπώσεις με το καθημερινό, down to earth χιούμορ
του και την σχεδιαστική του καθαρότητα.
Συνέχεια, με το ευφυέστατο μονοσέλιδο του Γιώργου Γκουρογιάννη
με τίτλο Shit Splutch, μία συμπυκνωμένη, πανέξυπνη σάτιρα με θέμα
τα... σκατά και πρωταγωνιστές μερικές αντιπροσωπευτικότατες σημερινές
μορφές εξουσίας.
Στις επόμενες σελίδες ο Νίκος Βρυώνης με τη Σκιά Στον Καθρέφτη
εικονογραφεί κείμενο του Χόρχε Λούις Μπόρχες. Τα συμπαγή
μελάνια του παρουσιάζουν ενδιαφέρον, δεν βρήκα όμως να συμβαίνει το
ίδιο με τα backgrounds του (μάλλον υποτυπώδη θα τα χαρακτήριζα).
Σειρά έχει το Πριν Το Τέζα του Γιώργου Μελισσαρόπουλου. Πέρα
από το ότι πρόκειται ίσως για το καλύτερο ελληνικό comic strip που
έχω διαβάσει εδώ και πολύ καιρό, οι τρεις αυτές σελίδες δικαιολογούν
απόλυτα την κίνηση της Jemma Press να εκδώσει σε άλμπουμ τις περιπέτειες
των πασίγνωστων πλέον κατσαρίδων.
Όσο για τις painted Ιστορίες της Πλ. Αβησσυνίας της Αγγελικής
Σκούρτη καθίσταται σαφές ακόμα και στο πιο μη εξασκημένο μάτι
ότι σε κάποιες περιπτώσεις το χρώμα (άρα και η αναβάθμιση της έκδοσης)
είναι επιτακτική ανάγκη όταν πρόκειται να φιλοξενηθούν τεχνοτροπίες
όπως αυτή.
Τα στριπάκια Μύγα Τσετσέ των Σορώτου και Παπαθεοδώρου,
αν και εμπίπτουν στην ίδια κατηγορία με τα Πριν το Τέζα και Νότης
Και Φάνης δεν κατορθώνουν να κερδίσουν σε αντίστοιχο βαθμό τις εντυπώσεις.
Ίσως σε αυτό να ευθύνεται το γεγονός ότι έπονται στη διάρθρωση του
περιοδικού. Όπως και να χει πάντως αποτελούν ευχάριστο (έως και διασκεδαστικό)
ανάγνωσμα.
Για το Sirens Club του Θανάση Τσίλη, έχω να πω ότι αν και
έχω δει αρκετές άλλες δουλειές του, το συγκεκριμένο δισέλιδο με εξέπληξε.
Λυπήθηκα όταν έμαθα ότι δεν βρήκε τελικά το δρόμο του για το περιοδικό
9 της Ελευθεροτυπίας, χάρηκα όταν το είδα να φιλοξενείται στο KA-POW.
Το Ένας Γέρος που Αντικαταστάθηκε είναι η εικονογραφημένη άποψη της
Ελένης Ρουσουπούλου πάνω σε ένα ποίημα του Ράσελ Έντσον.
Αν και σε γενικές γραμμές είμαι αντίθετος με την εικονογράφηση ποιημάτων
ή λογοτεχνικών κειμένων, η τεχνοτροπία της Ρουσοπούλου παρουσιάζει
αναμφίβολα εικαστικό ενδιαφέρον.
Το δισέλιδο του Τριαντάφυλλου Ελευθερίου θα αποφύγω να το
σχολιάσω, μια και πιστεύω ότι η εκτύπωση μάλλον το αδικεί, κάτι που
δεν συμβαίνει ευτυχώς με το εξαίρετο Kick me του Νίκου Μηλιώρη.
Για την Οδοντοθεωρία του Tomek έχω να πω ότι αποκλειστικά
και μόνο από πλευράς σχεδίου είναι ό,τι καλύτερο φιλοξενεί το παρόν
τεύχος: Ο Tomek εξελίσσεται με γοργούς ρυθμούς ως σχεδιαστής
και πλέον έχει κατακτήσει «εκφραστικά μέσα» που θα ζήλευαν πολλοί
δήθεν επαγγελματίες του χώρου.
Η Φωτιά του Βαγγέλη Θοδωρόπουλου είναι σαφώς μία αδύναμη
ιστορία από πλευράς σχεδίου, κατορθώνει όμως στο τέλος να σε κερδίσει
με την έξυπνη τροπή της.
Το εντελώς αντίθετο όμως, ισχύει (τουλάχιστον σε μένα) για το Ξευτίλας
και Βλαμμένος του Θανάση Καραμουσκέτα. Το σχέδιό του με τραβάει
στο να διαβάσω την ιστορία το σενάριό του μάλλον με αποθαρρύνει. Whatever...
Εννοείται φυσικά ότι δεν πρόκειται να σχολιάσω τη δουλειά του συνεργάτη
μου στο Comicdom Σπύρου Ευάγγελου Αρμένη. Εξάλλου, κάτι τέτοιο
θα ήταν εντελώς αντιδεοντολογικό.
Και το KA-POW κλείνει με μία άτιτλη, αγγλόφωνη ιστορία για τον Ηρακλή
από τον Γιάννη Ρουμπούλια. Σαφείς οι υπερηρωικές επιρροές
του στο σχέδιο, εξίσου επιτακτική και η ανάγκη να δουλέψει πάνω στο
αναμφίβολο ταλέντο του.
’φησα σκόπιμα για το τέλος τις δύο σελίδες που ασχολούνται με μουσικές
και κινηματογραφικές προτάσεις. Διαφωνώ κάθετα με την ύπαρξή τους
στο KA-POW, αν εξυπηρετούν όμως κάποιο σκοπό που προσωπικά αγνοώ,
θα προτιμούσα να έβλεπα ένα καλύτερο lay out με φωτογραφίες και όχι
την απλή μονόστηλη παράθεση των κειμένων. Αυτά για την ώρα. Στηρίξτε
το KA-POW, αλλά και κάθε ελληνική προσπάθεια, εννοείται εφόσον ανταποκρίνεται
στα γούστα σας. Οι έλληνες δημιουργοί παλεύουν με πολύ αντίξοες συνθήκες
και μην ξεχνάτε ότι ανεξάρτητα τα όσα διαβάζετε σε παρουσιάσεις, εσείς
είστε οι τελικοί κριτές της δουλειάς τους.
|