Writer: Geoff Johns, Allan Heinberg

Penciler: Chris Batista

Inker: Mark Farmer

Colorist: David Baron

Letterer: Rob Leigh

Editor: Mike Carlin

DC Comics

Πριν ξεκινήσω αυτό το review, να υπογραμμίσω πως μετά το τέλος της πρώτης παραγράφου θα ακολουθήσουν major spoilers. (Το είπα και ξεθύμανα!)

Ας πούμε λοιπόν αρχικά, τα γενικά: Το συγκεκριμένο τεύχος είναι το τελευταίο μέρος του "Crisis Of Concience" storyline, όπου τα εσωτερικά προβλήματα της Justice League φτάνουν στο high point τους. Το τεύχος αυτό επίσης οδηγεί straight στο INFINITE CRISIS #1, οπότε μιλάμε για ένα άκρως σημαντικό comic για όσους παρακολουθούν το Crisis της DC. Σχεδιαστικά, το δίδυμο Batista-Farmer δίνει την εντύπωση ενός άκρως μεστού και γεμάτου περιβάλλοντος, είδικά λόγω της καθαρής, παχιάς γραμμής του δεύτερου και του προσεγμένου σχεδίου του πρώτου. Σεναριακά από την άλλη, το plot είναι αρκετά συμπαγές και ξεκάθαρο, χωρίς πολύ μπλα-μπλα και με μία γρήγορη αφήγηση που είναι αυτό ακριβώς που χρειαζόταν το συγκεκριμένο κλείσιμο. Παρ' ολα αυτά, η ιστορία αφήνει μία αίσθηση ανικανοποίητου, μια και τελειώνει πολύ γρήγορα η ανάγνωσή της.

(ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ - τουτέστιν major spoilers are here!) Το τέλος του "Crisis Of Concience" σηματοδοτεί και το τέλος της Justice League όπως την γνωρίσαμε. Αν το δούμε αυτό επιφανειακά, μιλάμε για την διάλυση της ομάδας, με τα μόνα εναπομείναντα μέλη τους John Stewart και Martian Manhunter. Ο τελευταίος καλείται να δημιουργήσει from scratch ένα καινούργιο σχήμα, αλλά κάτι θα τον σταματήσει... Σε αυτό το τεύχος λοιπόν, η τελική μάχη της JLA με τον Despero θα οδηγήσει στην επίγνωση των πραγματικών συναισθηματικών δεσμών μεταξύ των μελών της ομάδας. Σε ποιούς δεσμούς αναφέρομαι; Έλα ντε! Πλέον, το τοπίο δείχνει ένα "every man on his own" μέλλον, μιας και η εμπιστοσύνη μεταξύ των έχει πλέον χαθεί.

Η αποκάλυψη πως η συμπεριφορά του Batman οφειλόταν όχι στο δικό του mindwipe, αλλά σε αυτό της Catwoman (που οδήγησε στην αβεβαιότητα, αν και κατά πόσο τα συναισθήματά της απέναντί του είναι αληθινά), θα επανασυντάξει εν μέρει την αλλοτριωμένη εικόνα του Bruce του τελευταίου έτους, αλλά πλέον είναι αργά. Μία απέραντη θλίψη, ένα συναίσθημα απόλυτης αποσύνθεσης επικρατεί σε όλο το τεύχος, το οποίο έρχεται και επικυρώνει την παρουσία του με την επιτύμβια αναγνώριση του Blue Beetle ως "man of the hour". Το συγκλονιστικό τέλος (που δε θα αποκαλύψω) έρχεται να επιβεβαιώσει την πρόσφατη ανακάλυψη του J'onn J'onnz: κατά πάσα πιθανότητα, τίποτε δεν είναι τυχαίο. Η φράση "Ted believed there was a conpiracy at work. Maybe he was right. Maybe none of this is a coincidence." θα ενώσει τα ξεκομμένα μέχρι στιγμής τέσσερα mini series-leads to CRISIS, αφήνοντας το ενδεχόμενο ενός μυαλού πίσω από όλα. Ποιος όμως; Και γιατί; Και γιατί μοιάζει τόσο πολύ με τον...;;;