Writer: Keith Giffen

Artist: Mitch Breitweiser

Colorist: Brian Reber

Letterer: VC's Cory Petit

Editor: Andy Schmidt

Marvel Comics

Με βάση αυτά που είχα ακούσει και διαβάσει ως τώρα, από αυτούς που είχαν πάρει στα χέρια τους το πρώτο τεύχος της νέας σειράς του Keith Giffen στη Marvel, οι προσδοκίες μου ήταν πολύ μεγάλες. Οι περισσότεροι μιλούσαν για ένα εξαιρετικό comic, με άριστο characterization και θαυμάσιο artwork. Υπήρξαν ακόμη και κάποιοι που το χαρακτήρισαν "το καλύτερο μη-χιουμοριστικό comic που έχει κάνει ο Giffen στην καριέρα του".

Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να συμφωνήσω με τίποτε από όλα αυτά.

Στην αρχή της ιστορίας, ο Drax βρίσκεται σε μια φυλακή-διαστημόπλοιο, το οποίο ταξιδεύει στο διάστημα και μαζί του βρίσκονται και άλλοι επικίνδυνοι διαπλανητικοί κακοποιοί. Μετά από ένα ατύχημα, όμως, το διαστημόπλοιο θα εκραγεί και κάποιοι από τους τρόφιμους θα προσγειωθούν στη Γη. Εκεί θα συναντήσουν δύο πιτσιρίκια, ένα αγόρι και ένα κορίτσι τους οποίους έχουμε γνωρίσει λίγες σελίδες πριν. Τα δύο παιδιά ζουν σχετικά βαρετές ζωές και δεν είναι, σε καμία περίπτωση, αυτό που θα λέγαμε "δημοφιλείς" στο σχολείο. Μέσα σε όλα αυτά, ανακαλύπτουμε πως ο Drax δεν είναι πλέον ηλίθιος, όπως τον είχαμε αφήσει την τελευταία φορά που είχε εμφανιστεί στο CAPTAIN MARVEL (at least, I think so - μπορεί να είχε εμφανιστεί και πουθενά αλλού εν τω μεταξύ και να μην το γνωρίζω).

Όσο ο Giffen προσπαθεί να γράψει σε ένα στιλ που θυμίζει το κλασικό, χιουμοριστικό που μας έχει συνηθίσει (αρχική σεκάνς στο διαστημόπλοιο) τα πράγματα πάνε αρκετά καλά. Μετά που σοβαρεύει το πράγμα, δυστυχώς το στιλ γραφής αρχίζει και θυμίζει πολύ... Bendis, και οι διάλογοι παύουν να είναι "smart" και είναι απλώς... "smartass"! Το characterization των δύο παιδιών είναι γεμάτο κλισέ (πόσες ακόμη φορές θα δούμε το "δειλό αγοράκι" και το "αγοροκόριτσο" που το προστατεύει από τους κακούς "bullies"), ενώ και η εξέλιξη της ιστορίας είναι γεμάτη άτσαλα transitions που σε συνδυασμό με τη "μουντάδα" του σκίτσου και του coloring, κάνουν δύσκολη την κατανόηση των τεκταινόμενων.

Μια και μίλησα για το σκίτσο, θέλω να εκφράσω την απόλυτη δυσαρέσκεια μου για το current fad του φωτορεαλιστικού στιλ που εκφράζεται κυρίως από καλλιτέχνες όπως ο Greg Land και το οποίο ακολουθεί πιστά ο σχεδιαστής του DRAX, Mitch Breitweiser. Μπορεί οι εικόνες να είναι όμορφες και να δίνουν στο μάτι την ψευδαίσθηση του ρεαλισμού, αλλά επιβαρύνουν την αφήγηση με τέτοια στατικότητα που, τελικά, το αποτέλεσμα θυμίζει λιγότερο comic και περισσότερο συλλογή από pin-ups ή καρτ-ποστάλ.

Καλλωπισμένη μετριότητα λοιπόν, αυτό το πρώτο τεύχος του DRAX για το οποίο δε βλέπω απολύτως κανέναν λόγο να συνεχίσω να δίνω τα λεφτά μου ή να προτείνω σε οποιονδήποτε άλλο να το κάνει.