Writer: Geoff Johns

Penciller: Phil Jimenez

Inker: Andy Lanning

Colorist: Jeremy Cox & Guy Major

Letterer: Nick J. Napolitano

Editor: Eddie Berganza

DC Comics

ΠΡΟΣΟΧΗ: ΑΥΤΟ ΤΟ REVIEW ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΟ SPOILERS. ΠΡΟΧΩΡΗΣΤΕ ΜΕ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΕΥΘΥΝΗ

-Let's face it Superman, the last time you really inspired anyone, was when you were dead.

Το ξέρω ότι με αυτή τη φράση κλείνει το review του ΣΕΑ. Ξέρω επίσης ότι όσοι διαβάσατε το INFINITE CRISIS #1 ρίχνετε μία ματιά σ’ αυτά τα reviews περισσότερο από περιέργεια, παρά για οποιοδήποτε άλλο λόγο. Γιατί λοιπόν επιλέγω κι εγώ αυτή τη φράση του Batman για να ξεκινήσω το review μου;

Γιατί σε αυτή συμπυκνώνεται η φιλοσοφία των ανθρώπων της DC γενικότερα, και του συγγραφέα Geoff Johns ειδικότερα, για το τι μπορούμε να περιμένουμε στο μέλλον.

Γιατί έχει σημασία το context εντός του οποίου αυτή ξεστομίζεται. Η άλλοτε ενωμένη σα γροθιά «ιερή τριάδα» του DC Universe, ο Superman, ο Batman και η Wonder Woman, βρίσκονται -ίσως για τελευταία φορά- μαζί στα ερείπια του Justice League Watchtower (καταστράφηκε στο τέλος του JLA #119). Ολόκληρος ο πλανήτης έχει παρακολουθήσει τη Wonder Woman να σκοτώνει με γυμνά χέρια τον Maxwell Lord. Η εμπιστοσύνη στο πρόσωπό της έχει χαθεί και η ίδια δεν δείχνει καμία διάθεση για μεταμέλεια. Ο Batman αποστασιοποιημένος και κυνικός. Ο Superman μοιάζει σχεδόν γραφικά προσκολλημένος σε ένα ήθος ξεπερασμένο από την εποχή και τις συνθήκες. Και πλέον κανείς δεν έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν.

Όλα αυτά ενώ στη Γη επικρατεί χάος. Πλήθη OMACs συγκεντρώνονται στους ουρανούς, η προσφάτως «αναστημένη» Donna Troy συγκεντρώνει μία ομάδα ηρώων για να αντιμετωπίσουν την απειλή που έρχεται από την άλλη άκρη του σύμπαντος. Το Rock of Eternity εκρήγνυται πάνω από το Gotham City και ο πόλεμος μεταξύ Rann και Thanagar στο διάστημα, παίρνει μία τροπή χειρότερη από οτιδήποτε θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Τέσσερις φιγούρες παρακολουθούν αυτές τις εξελίξεις. Τέσσερις φιγούρες που θυσίασαν τις δικές τους πραγματικότητες για να υπάρξει το ένα ενιαίο DC Universe. Και καθώς η ώρα της κρίσης πλησιάζει, αποφασίζουν επιτέλους να επέμβουν.

Δεν θα σας κουράσω περισσότερο με ανάλογου περιεχομένου αναλύσεις του τεύχους. Αυτό εξάλλου το έκανε με αξιοζήλευτο τρόπο ο Σπύρος στο δικό του review.

Είναι όμως πραγματικά άξιο επαίνων, το πόσο αριστοτεχνικά δομημένο είναι το πρώτο αυτό τεύχος του INFINITE CRISIS. Το πως ο «γόρδιος δεσμός» όλων αυτών των limited series και των αμέτρητων tie-ins, έρχεται να λυθεί με τρόπο –σχεδόν- μαγικό μέσα από τις σελίδες του.

Παρότι το INFINITE CRISIS αποτελεί στην ουσία sequel του –προ εικοσαετίας- CRISIS ON INFINITE EARTHS, υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στα δύο. Το πρώτο CRISIS έγινε εξαιτίας του villain, Anti-Monitor ενός πανίσχυρου όντος, το οποίο οι ήρωες από όλες τις Γαίες ενώθηκαν για να αντιμετωπίσουν. Αυτή τη φορά «εχθρός» είναι η ίδια η ατελής, ανθρώπινη φύση των ηρώων. Η εποχή που ξημερώνει για το DC Universe θα είναι δίχως άλλο λιγότερο αθώα και περισσότερο ζοφερή.

Εδώ και αρκετό καιρό η DC μας τροφοδοτούσε διαρκώς με τα κομμάτια του παζλ που θα συγκροτούσαν τη νέα πραγματικότητα. Και παρά το γεγονός ότι ένιωσα αρκετές φορές κουρασμένος ή βαριεστημένος από την αναμονή, με την αίσθηση ότι οι φήμες και τα spoilers θα μου στερούσαν την αναγνωστική απόλαυση του INFINITE CRISIS, εν τούτοις αυτό το τεύχος με συγκλόνισε: Περιλαμβάνει όλες εκείνες τις αξίες που με κρατούν μέχρι σήμερα στα υπερηρωικά comics. Και ξαφνικά όλα τα κομμάτια του παζλ ενώνονται, για να φτάσουμε στην ανατριχιαστική νοσταλγική τελευταία σελίδα που μετά από είκοσι χρόνια, το παρελθόν και το παρόν έρχονται να μας θυμίσουν ότι παρά τις παράλληλες Γαίες, το DC Universe ήταν και είναι ένα. Who protects us from the protectors? Η απάντηση έχει δοθεί. Η προηγούμενη, εξορισμένη γενιά βγαίνει από την απομόνωσή της για να δώσει μία ακόμα ευκαιρία στους νεόκοπους ήρωες που έχασαν τον έλεγχο.

Συγχαρητήρια στον Geoff Johns για την εξαιρετική διήγηση. Συγχαρητήρια στον Phil Jimenez για το συγκλονιστικό, ώριμο και συναρπαστικό σχέδιό του. Συγχαρητήρια στη DC που τολμά, ώστε να μας παραδίδει ένα πραγματικό αριστούργημα του είδους, σε μία εποχή που ο χαρακτηρισμός γίνεται «ελαφρά τη καρδία». Στην προκειμένη περίπτωση όμως είναι πέρα για πέρα, αληθινός.