Writer: Harvey Pekar

Artist: Dean Haspiel

Gray Tones: Lee Loughridge

Letterer: Pat Brosseau

Editor: Jonathan Vankin

DC Comics (Vertigo)

Ένα καινούργιο graphic novel από έναν δημιουργό του βεληνεκούς του Harvey Pekar δεν μπορεί παρά να είναι "event". Αν μάλιστα αυτό το graphic novel είναι καλό, τότε το event μετατρέπεται σε γιορτή για τους fans των καλών comics. Στην αντίθετη περίπτωση, μιλάμε για ένα ιδιαίτερα επίπονο event, που τελικά θα αποτελέσει θέμα συζήτησης μόνο για την... αποτυχία του.

Ευτυχώς, λοιπόν, που το THE QUITTER είναι ένα πραγματικά καλό graphic novel. Παρ' όλο που αυτό δεν γίνεται άμεσα αντιληπτό...

Ξεκινώντας να διαβάζω αυτήν την "ultimate αυτοβιογραφία" του Pekar (στην πραγματικότητα δεν είναι ακριβώς αυτό, αλλά για πρακτικούς λόγους μπορεί να πλασαριστεί κάπως έτσι) έπιασα σχετικά γρήγορα τον εαυτό μου να ξενερώνει και να βαριέται επικίνδυνα. Ένιωθα πως ο Pekar ξόδεψε πάρα πολύ μεγάλο μέρος του comic μιλώντας για την παιδική του ηλικία και το πόσο συχνά έμπλεκε σε καυγάδες με τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς.

Σοβαρά τώρα, στις πρώτες τριάντα σελίδες, του THE QUITTER, αισθανόμουν πως διάβαζα ένα special τεύχος του HARVEY PEKAR: AMATEUR KID FIGHTER. Ένας τεράστιος αριθμός από panels που εξιστορούν με ανατριχιαστική λεπτομέρεια το πόσο εύκολο ήταν για τον μικρό Harvey να τσακωθεί με κάποιον και να πλακωθεί μαζί του - και να νικήσει! Το πως πολλές φορές επιδίωκε να ξεκινήσει η αψιμαχία, την ικανοποίηση που ένιωθε όταν έσπαγε τα μούτρα κάποιου (διπλή ικανοποίηση όταν ο "κάποιος" ήταν είτε μεγαλύτερος από αυτόν ή "φίρμα" στη γειτονιά) και το πώς ουσιαστικά ένας μικρός, ελαφρώς αντικοινωνικός Εβραίος από το Cleveland βρίσκει δικαίωση και επιβεβαίωση μέσα από μπουνιές και κλωτσιές, καλύπτοντας έτσι τα κενά στη ζωή του και αναπληρώνοντας την ελλιπή σχέση που είχε με γονείς και συμμαθητές.

Fascinating stuff, δε λέω, αλλά μετά από τριάντα σελίδες που δεν έχουν και πολλές συναισθηματικές ή αφηγηματικές μεταπτώσεις, αρχίζεις και αισθάνεσαι τη βαριά και δύσμορφη σκιά της επανάληψης να σου κρύβει τη θέα.

Το THE QUITTER αρχίζει και ρολάρει μετά από αυτές τις τριάντα πρώτες σελίδες, όταν προχωράμε στην εφηβεία του Harvey, τις πρώτες του επαγγελματικές αναζητήσεις έξω από το μικρό μπακάλικο του πατέρα του, τη σχέση του με το άλλο φύλο και τη στάση του απέναντι στην ίδια τη ζωή, όπως αυτή έχει φανεί και από όλα, ως τώρα, τα τεύχη και graphic novels του AMERICAN SPLENDOR.

Κυρίως όμως, όταν γίνεται αντιληπτό το νόημα του τίτλου του graphic novel. Γιατί "THE QUITTER"; Γιατί αυτός ακριβώς είναι και ο διαρκής ρόλος του Harvey Pekar στη δαιδαλώδη νουβέλα που ονομάζουμε ζωή. Γιατί στα 60 και πλέον χρόνια που βρίσκεται στη Γη, έχει καταφέρει, με τρομακτική συνέπεια, να αφήνει ανολοκλήρωτα τα περισσότερα από αυτά που αποπειράθηκε να κάνει. Δουλειές που έμοιαζαν καλές, αλλά που σταμάτησαν επειδή η ανικανοποίητη φύση του πρωταγωνιστή έτεινε να προσπαθεί -συνειδητά ή μη- να τις καταστρέψει. Σπουδές που έμειναν στη μέση, γιατί ο έφηβος Harvey δεν μπορούσε να δεχτεί την αποτυχία, ακόμη και στην πιο αθώα και ανώδυνη μορφή της. Σχέσεις που δεν προχώρησαν γιατί πάντα κάτι έλειπε, όχι από τους άλλους, αλλά από τον ίδιο τον Harvey.

Κάποιες φορές, είναι δύσκολο για τον Pekar να καταλάβει αν είναι πιο έντονο το μίσος του για τον εαυτό του και για αυτά που αφήνει ημιτελή ή η ανάγκη να τα παρατήσει νωρίς, πριν προλάβει να τα καταστρέψει. Μέσα σε όλα αυτά, η βία που σημάδεψε τόσο έντονα τις παιδικές του συναναστροφές, κάνει συχνά-πυκνά την εμφάνιση της, μόνο που τώρα η δόξα του "θριάμβου" δεν υπάρχει πια. Έχει δώσει τη θέση της στην αμφισβήτηση για τη δυνατότητα του Harvey να αφομοιώσει κάποιους κανόνες και να επιδείξει μια νορμάλ κοινωνική συμπεριφορά. Και αυτό πονάει πολύ περισσότερο από την οποιαδήποτε κλωτσιά στο καλάμι. Self-hating Jew, indeed.

Κάπου εκεί, λίγο πριν φτάσω στο τέλος της ανάγνωσης του THE QUITTER, κατάλαβα και την "ψύχωση" με τα κλωτσομπουνίδια της παιδικής ηλικίας. Στην πραγματικότητα, σε μια ζωή γεμάτη μισοτελειωμένα πράγματα, τα fistfights ήταν το μόνο πράγμα στη ζωή του Pekar από το οποίο δεν υποχώρησε και πιθανότατα το μοναδικό που, στο σύνολο, του έμοιαζε "τέλειο".

Προκαλείς, βρίζεσαι, τσακώνεσαι, χτυπάς μία, δύο, τρεις και ο αντίπαλος πέφτει κάτω, αιμόφυρτος και με δάκρυα στα μάτια, είτε από τον πόνο είτε από την ήττα. Κάπου εκεί αισθάνεσαι ολοκληρωμένος: ξεκίνησες κάτι και το τελείωσες με απόλυτη επιτυχία. Είσαι νικητής. Είσαι θαρραλέος. Κανείς δεν θα μπορέσει να πει ποτέ πως ο Harvey Pekar έκανε πίσω σε έναν καυγά. Εκτός από τον μεγάλο "καυγά της ζωής", φυσικά.

Ο σχεδιαστής Dean Haspiel κατορθώνει, με τις απλές καθαρές γραμμές του, να θυμίζει κάτι ανάμεσα σε Daniel Clowes και Evan Dorkin, κρατώντας όμως ένα απόλυτα straightforward προφίλ, εξαλείφοντας εντελώς το quirkiness του πρώτου και τα βαριά, χαοτικά backgrounds του δεύτερου. Διατηρώντας ένα απόλυτα consistent ύφος σε όλη τη διάρκεια του graphic novel και δίχως να καταφεύγει σε ακροβασίες και λεονταρισμούς, αποδίδει με όμορφο, στρωτό storytelling, την ιστορία που αφηγείται ο Pekar, αποδεικνύοντας πως ο ιδανικός τρόπος για να σχεδιάσεις AMERICAN SPLENDOR (και το THE QUITTER είναι AMERICAN SPLENDOR) είναι να περνάς όσο το δυνατόν απαρατήρητος και να μην προσπαθήσεις να κλέψεις το spotlight από τον πραγματικό πρωταγωνιστή του comic - τον μεγάλο Harvey Pekar.

Το THE QUITTER είναι, κατά την άποψη μου, ένα από τα κορυφαία comics της χρονιάς που τελειώνει και θα το σύστηνα ανεπιφύλακτα σε οποιονδήποτε. Αν δεν έχετε διαβάσει ποτέ comics του Harvey Pekar, λειτουργεί θαυμάσια και ως introduction στον κόσμο του AMERICAN SPLENDOR. Έναν κόσμο που θα έπρεπε να δέχεται πολύ περισσότερους επισκέπτες.

Welcome to the streets of Cleveland, people