Writer: Brian Michael Bendis

Penciller: Olivier Coipel

Inkers: John Dell, Scott Hanna and Tim Townsend

Letterer: Chris Eliopoulos

Colourist: Frank D'Armata

Editor: Tom Brevoort

Cover artist: Essad Ribic

Marvel Comics

No more mutants, είπε η Wanda. Και η επιθυμία της έγινε πραγματικότητα. Έγινε; Περίπου...Οι ήρωες επιστρέφουν στον κόσμο όπως τον ξέραμε για να ανακαλύψουν ότι οι μεταλλαγμένοι (λαϊκιστί) "τον ήπιαν". Από τις δεκάδες χιλιάδες που ήταν κάποτε, σήμερα έχουν μείνει ελάχιστοι. Κι ενώ το πρώτο μισό του τεύχους αναλώνεται σε Bendis-ίστικες φλυαρίες και ασύνδετα panels με τον Spider-man σε κατάσταση "μη μου μιλάτε, έχω φρικάρει" και τον Doctor Strange να εμφανίζεται στο ένα panel με ultimate cool factor και στο επόμενο να φτύνει αφιονισμένος (κυριολεκτικά, αν κοιτάξετε το panel, θα δείτε φτισάκια να εκτοξεύονται), στο δεύτερο μισό του τεύχους αρχίζουμε να βλέπουμε τον πραγματικό αντίκτυπο των όσων έκανε η Scarlet Witch:

NOW IT'S TIME FOR MY FAVOURITE SPOILERS, FOLKS! (Όσοι ψήνεστε για αποκαλύψεις, μαρκάρετε το λευκό χώρο που ακολουθεί)

Για λόγους που ακόμα δεν εξηγούνται, κάποιοι θυμούνται το House of M, και κάποιοι άλλοι όχι. O Magneto υφίσταται τη χειρότερη ταπείνωση που θα μπορούσε να του συμβεί: Χάνει τις δυνάμεις του (η αποκάλυψη γίνεται σε μία μοναδικής απλότητας και ομορφιάς σεκάνς), ο Wolverine θυμάται τα πάντα σχετικά με το παρελθόν του, o Ιceman είναι κι αυτός ανάμεσα σε εκείνους που χάνουν τις δυνάμεις τους, ενώ στις τελευταίες σελίδες ο Beast μοιράζεται μαζί μας τους προβληματισμούς του σχετικά με το ότι όλοι αυτοί οι "πρώην" μεταλλαγμένοι, θα προκαλέσουν τόσο μεγάλη ανισορροπία στην εξελιγκτική διαδικασία του πλανήτη και στο ίδιο το οικοσύστημα, που δεν αναρωτιόμαστε πλέον για το πως έγιναν όλα αυτά, αλλά για το σε τι θα μεταλλαχθεί όλη αυτή η ενέργεια (και τσακ, να και κάτι φλόγες στην τελευταία σελίδα που θυμίζουν "αμυδρά" το Phoenix Force)

Κάνοντας μία συνολική αποτίμηση του HOUSE OF M, δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι είναι καλλιτεχνικά κατώτερο του -μέχρι τώρα- αριστουργηματικού INFINITE CRISIS. Επίσης όμως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το HOUSE OF M ήταν ανά στιγμές απροσδόκητα συναρπαστικό, ενώ κάποιες άλλες είχε εμφανέστατα flaws.

Και όχι, στα flaws δεν συμπεριλαμβάνω το decompression του Bendis. Έχω βαρεθεί να ακούω ότι αυτά που ο Brian Michael χρειάζεται μισό τεύχος (και βάλε) για να πει, όσα οι "πατριάρχες" του Silver Age, μπορούσαν να τα χωρέσουν σε μία σελίδα.

κι έχω βαρεθεί, γιατί έχω την αίσθηση πως όσοι κατακρίνουν το decompression, ξεκινούν και καταλήγουν στη δαιμονοποίησή του, αρνούμενοι να δουν, ότι πρόκειται απλώς για μία άλλη αφηγηματική τεχνική που δίνει έμφαση (όπως και ο σύγχρονος αμερικανικός κινηματογράφος, εξάλλου) στην εντυπωσιακή εικόνα.

Εν κατακλείδι; To HOUSE OF M ήταν για μένα μία πολύ καλή αναγνωστική εμπειρία. Call me fanboy, if you want! Actually it's an honour!