Writer: Chris Claremont

Penciller: Michael Ryan

Inker: Rick Ketchum

Colourist: Pete Pantazis

Letterer: Tom Orzechowski

Editor: Mike Marts

Marvel Comics

Το γεγονός ότι ο Captain Britain αποτελεί εδώ και μία εικοσαετία περίπου, ενεργό κομμάτι του X-Universe είναι κάτι που ποτέ δεν κατάλαβα ακριβώς γιατί συμβαίνει από τη στιγμή που ο ήρωας δεν υπήρξε, ούτε και είναι μεταλλαγμένος.

Μία λογική εξήγηση θα μπορούσε να είναι ότι ο μοναδικός άνθρωπος που ενδιαφέρθηκε σοβαρά για τον βρετανό ήρωα στην ιστορία της σύγχρονης Marvel, είναι ο (επίσης άγγλος) Chris Claremont, ο οποίος για τα επόμενα χρόνια έγραφε ΜΟΝΟ mutants. Και ο οποίος μάλιστα φρόντισε να δώσει στον Captain Britain και δύο μεταλλαγμένα αδέλφια (James και Elizabeth Braddock, aka Psylocke) με στόχο (;) να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο την εμπλοκή του με τους μεταλλαγμένους.
Έτσι ένας ήρωας που ως αντίστοιχος του Captain America, θα μπορούσε να ηγείται μίας ομάδας από european based υπερήρωες, βρίσκεται κάθε φορά
(δύο οι φορές ως τωρα), να ηγείται μίας ομάδας μεταλλαγμένων, ενώ είναι ο μοναδικός μη μεταλλαγμένος!

Αυτή -όπως καταλάβατε- είναι μία από τις παραδοξότητες που συναντάει κανείς κρατώντας στα χέρια του το πρώτο τεύχος της τρίτης περιόδου του τίτλου EXCALIBUR (δεν χρειάζεται νομίζω να σχολιάσουμε περαιτέρω την νέα αγαπημένη λέξη της Marvel, τώρα που εξάντλησε τα άλλα επίθετα). Του οποίου τίτλου το παρελθόν είναι ελαφρώς... αμαυρωμένο. Κι αυτό γιατί ενώ το volume 1 είχε ξεκινήσει με το δίδυμο Claremont-Davis να "πετάει" και σεναριακά και σχεδιαστικά (φανταστείτε τον Giffen να γράφει mutants με ποιο mainstream τρόπο και με φλεγματικό χιούμορ), μόλις αποχώρησε ο Davis το πράγμα άρχισε να στραβώνει (βασικά είχε αρχίσει νωρίτερα, απλά τότε φάνηκε). Κι όταν αργότερα έφυγε ο Claremont και επέστρεψε ο Davis (σε σενάριο και σχέδιο) υπήρξαν κάποια καλά τεύχη, αλλά μέχρι εκεί. Ο τίτλος έκλεισε για να ξανανοίξει -πάλι με τον Claremont συγγραφέα- ως το έκτρωμα που όλοι θυμόμαστε (Vol.2) και που -εγώ σήμερα- το έχω καταχωρίσει ως "ο Xavier, o Magneto και κάτι πλοκάμια να τριγυρίζουν στα ερείπια της Genosha".

Αν αυτό εσάς σας κάνει συμβατική ομάδα mutants...

Προσθέστε στους ήδη υπάρχοντες χαρακτήρες και μερικούς guests όπως τη Psylocke και τα πρώην μέλη της ομάδας Excalibur, Nichtcrawler, Kitty Pryde και Rachel Summers, και αυτό που θα έχετε είναι ένα νέο ξεκίνημα που δεν διαγράφει το παρελθόν του, αλλά το ενσωματώνει σεναριακά με τρόπο απόλυτα λειτουργικό.

H σχεδιαστική δουλειά του Michael Ryan είναι συμπαγής και ακολουθεί μία φόρμα που αν και φέρνει στο μυαλό αρκετούς άλλους συναδέλφους του (η
κίνηση και κάποιες από τις γραμμές του με παρέπεμψαν σε Rick Leonardi), εν τούτοις καταφέρνει να έχει ταυτότητα και στίγμα.
Επιπλέον τόσο ο Claremont όσο και ο Ryan δείχνουν (καθείς από το "μετερίζι" του) να χειρίζονται με χαρακτηριστική ευκολία έναν μεγάλο αριθμό χαρακτήρων.

Σε ότι αφορά στα μελάνια πάντως, οφείλω να ομολογήσω ότι το inking του Rick Ketchum, στερεί από τον Ryan τη δυνατότητα να συμπεριληφθεί αυτή
του η δουλειά ανάμεσα στις καλύτερές του: Η άνιση κατανομή τραχύτητας και απαλότητας στον τρόπο που μελανώνει και ένα περίεργο κριτήριο για το
πότε θα λειτουργούσε το ένα και πότε το άλλο, κάνουν πραγματικά ζημιά στο σχέδιο του Ryan.

To πρώτο τεύχος του NEW EXCALIBUR δεν είναι θεαματικά ξεχωριστό -όπως ήταν το πρώτο ASTONISHING X-MEN- είναι όμως η πρώτη φορά εδώ και πολλά
χρόνια που βλέπουμε ένα τόσο ελπιδοφόρο ξεκίνημα από τον Claremont. Το τεύχος ρέει εξαιρετικά, ο περιβάλλοντας χώρος "μυρίζει" Λονδίνο αφενός
σε επίπεδο backgrounds, αφετέρου στις εξαίρετες επιλογές χρωμάτων του Pete Pantazis, και παρότι το NEW EXCALIBUR δεν φιλοδοξεί να κινηθεί στα
κωμικά πλαίσια του πρώτου volume, υπάρχει ένας υφέρπων κυνισμός ο οποίος όχι μόνο δεν με ξένισε σε σχέση με το γενικότερο context, αλλά ως αναγνώστης τον υποδέχθηκα και με ιδιαίτερη ευχαρίστηση.