Writer: Brian Wood

Artists: Riccardo Burchielli & Brian Wood

Colourist: Jeromy Cox

Letterer: Jared K. Fletcher

Editor: Will Dennis

DC Comics (Vertigo)

Παρότι μου αρέσει πολύ το γράψιμο του Brian Wood, νομίζω ότι αν κάποιος τον ανάγκαζε να επιλέξει για τα σενάριά του ανάμεσα στο στιλ και την ουσία, μάλλον θα επέλεγε το πρώτο. Αυτή είναι και η μόνη "ασθένεια" του κατά τα άλλα εξαίρετου πρώτου τεύχους της σειράς της Vertigo, DMZ, που γράφει ο Brian Wood και σχεδιάζει ο ίδιος παρέα με τον Ricardo Burchielli.

Έτσι λοιπόν, παρά το πανέξυπνο concept που δανείζεται στοιχεία στη δομή του από roleplay games, παρά τους πολλά υποσχόμενους χαρακτήρες και το άψογα λειτουργικό σχέδιο, έχω την αίσθηση ότι ο Wood προσεγγίζει το όλο πράγμα περισσότερο σαν εικαστικός και λιγότερο ως συγγραφέας και σχεδιαστής.

Το DMZ (Demilitarized Zone) μας εισάγει σε ένα κοντινό μέλλον, όπου οι Ηνωμένες Πολιτείες (yeap, οι γνωστές), έχουν διχοτομηθεί ως άμεσο αποτέλεσμα της 11 Σεπτεμβρίου. Το γιατί συνέβη αυτή η κοσμογονική αλλαγή και κυρίως το τι μας οδήγησε σε αυτήν, είναι κάτι που προς το παρόν παραμένει μυστήριο. Όπως -για τους από εδώ- παραμένει μυστήριο (παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει 5 χρόνια από την έναρξη των εχθροπραξιών) το πως ζουν οι άνθρωποι στην άλλη πλευρά, τις λεγόμενες "Free States". Όπου μην φανταστείτε ότι τα σύνορα των δύο χωρών βρίσκονται σε κάποιο ερημικό σημείο... Διχοτομημένες δεν είναι μόνο οι ΗΠΑ, δεν είναι καν μόνο η Νέα Υόρκη, είναι το ίδιο το Manhattan!

Κάπου εκεί ήταν που έκανα την πρώτη σκέψη περί ποζεριάς. Όσο κι αν προσπάθησα να βρω ένα γεωγραφικό ή ένα πολιτικό αίτιο που θα μπορούσε να οδηγεί στη συγκεκριμένη "ακραία" διχοτόμηση, τα μόνα λογικά επιχειρήματα που βρήκα είναι ότι: 1) ένα διχοτομημένο Manhattan είναι cool! και 2) ότι ο Brian Wood είναι νεοϋορκέζος (ή τουλάχιστον έτσι διάβασα). Και μην ακούσω ότι μιλάμε για fiction και πως στο fiction όλα επιτρέπονται. Αν αυτό ισχύει, τότε τι γίνεται όταν μιλάμε για fiction που στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα; Λίγη αληθοφάνεια ή μία αναφορά στην αλληλουχία των γεγονότων δεν βλάπτει ποτέ σε αυτές τις περιπτώσεις

Επιπλέον; Πολύ hip! Οι χαρακτήρες του Wood στο DMZ (όπως και στα άλλα comics του) είναι κάτι γαμώ τα alternative ατομάκια που παρά το γεγονός ότι ζουν σε εφιαλτικές συνθήκες, βρίσκουν -απ' ότι φαίνεται- χρόνο και διάθεση να διατηρούν την trendy γκαρνταρόμπα τους και να κάνουν piercing (η πληροφορία ότι τα μόνα μαγαζιά που παραμένουν ανοιχτά στην εμπόλεμη ζώνη είναι τα καταστήματα ρούχων και τα τατουαζάδικα, ελέγχεται ως ανακριβής)

Ενδεχομένως να σκέφτεστε αυτή τη στιγμή ότι δίνω πολύ μεγάλη σημασία σε ψιλο-ασήμαντες λεπτομέρειες, η αλήθεια όμως είναι ότι το κάνω γιατί κατά τα άλλα, μου άρεσε πολύ το DMZ! Και γιατί είναι αυτές οι χοντράδες και οι εμμονές του δημιουργού που στερούν από το comic τον χαρακτηρισμό του εξαιρετικού.

Πάμε λοιπόν σε αυτά που μου άρεσαν; Μου άρεσε η γενικότερη πλοκή: Το πως χτίζεται ο μύθος των "άλλων" για να καταρριφθεί στη συνέχεια από τα βιώματα του ίδιου του πρωταγωνιστή. Μου άρεσε επίσης η ατμόσφαιρα που από την πρώτη κιόλας σελίδα σε υποβάλλει να παρακολουθήσεις την ιστορία με κομμένη ανάσα. Μου άρεσε το γεγονός ότι ο Wood καταφέρνει με σεναριακά τεχνάσματα να σε βάλει σε τριπάκι ταύτισης με τον ήρωά του. Και φυσικά μου άρεσε πολύ το σχέδιο, παρότι τα ιμπρεσσιονιστικά γραφιστικά τερτίπια εξαντλούνται στο εξώφυλλο και στις πρώτες δύο σελίδες, για να περάσουμε στη συνέχεια σε ένα περίεργο κράμα σχεδίου με υπερηρωικούς απόηχους και ευρωπαϊκά sensibilities. Στο σημείο αυτό, αξίζει να γίνει ιδιαίτερη μνεία και στο colouring του Jeromy Cox, ο οποίος σχεδόν εμμονοληπτικά χρησιμοποιεί μόνο πορτοκαλί, μαύρο, καφέ (και τις αποχρώσεις τους) κατορθώνοντας με το αισθητικό αποτέλεσμα όχι μόνο να υποστηρίζει την επιλογή του, αλλά και να θριαμβεύει στον τομέα του.

Α, και για να μην ξεχνιόμαστε, μου άρεσε πολύ και η ιδέα με τα συνθήματα στον τοίχο ("Every Day is 9/11"). Μου θύμισε πολύ τα "King Mob" που έβλεπε παντού γύρω του ο Jack από το THE INVISIBLES...