Writer: Ed Brubaker

Penciller: Trevor Hairsine

Inker: Kris Justice

Colorist: Val Staples

Letterer: Dave Lanphear

Editor: Mark Paniccia

Marvel Comics

Νάμαστε λοιπόοον...Το πρώτο limited series που ξεπηδά από το HOUSE OF M: THE DAY AFTER εμφανίστηκε στα stands, και ως άλλο OMAC PROJECT (αυτές οι συγκρίσεις με το INFINITE CRISIS όσο πάνε γίνονται και όλο πιο αληθοφανείς!) θα προσπαθήσει να θέσει τις βάσεις για μία καταστροφή στο γένος των μεταλλαγμένων, η οποία σύμφωνα με την εκδοτική της εταιρία, θα αφήσει εποχή. (Κάτι σαν το CRISIS με άλλα λόγια δηλαδή)

Για να πω την αλήθεια βέβαια, προσωπικά περίμενα ένα αρκετά πιο συγκλονιστικό ξεκίνημα, με ένα τεύχος που θα με κολλούσε στον τοίχο. Παρότι όμως κάτι τέτοιο δεν έγινε, πιστεύω πως το X-MEN: DEADLY GENESIS καταφέρνει να ιντριγκάρει αρκετά τον αναγνώστη του ώστε να κάνει μία πρώτη προσπάθεια παρακολούθησης του DECIMATION. Το σημαντικό στοιχείο του συγκεκριμένου comic είναι η "ανακοίνωση" μέσω διαφόρων καταστάσεων πως κάτι παλιό, (που φαίνεται σαν καινούργιο, δανεικό και... γαλάζιο;) κάτι που κρυβόταν στις σκιές επί χρόνια, ένα τρομερό μυστικό του πρωτοπόρου Charles Xavier έρχεται να κλονίσει συθέμελα ...κάτι. Τί ακόμα δεν ξέρουμε, αλλά σίγουρα στα επόμενα τεύχη θα μάθουμε ελπίζω. Το μόνο που με χάλασε, εξαιρουμένου του μετριότατου σχεδίου του Hairsine, είναι η αντιμετώπιση της επιστροφής των Sentinels σαν κάτι το απολύτως λογικό και επακόλουθο της όλης no-mutant κατάστασης. (Πράγμα που ούτως ή άλλως φαντάζει οξύμωρο, μια και εφόσον μειώνεις τους μεταλλαγμένους τα Sentinels έχουν κάτι εκατομμύρια λόγους λιγότερους να ανησυχούν. Αναφέρομαι φυσικά στις επίσημες δικαιολογίες της κυβέρνησης για την επιστροφή τους, κι όχι για το προφανές "ας ξεκάνουμε και τους λίγους που απέμειναν πριν αρχίσουν να τεκνοποιούν σαν τα κουνέλια".)

Τέλος, στο συγκεκριμένο τεύχος έχουμε και μία backup ιστορία των Ed Brubaker και Pete Woods, με το origin μίας καινούργιας ηρωίδας, της Petra, μίας μεταλλαγμένης που μετακινεί πέτρες (yeah, I know, I know...). Αρκετά καλογραμμένη, χωρίς να είναι τίποτα το συγκλονιστικό, που όμως το σχέδιο του Woods και το χρώμα του Brad Anderson τη μετατρέπουν σε παρολίγον αριστούργημα! Δε λέω τίποτε άλλο, πρέπει να το δείτε για να καταλάβετε. Αν μπορούσα να βάλω ξεχωριστό rating σε αυτή, τότε θα έπαιρνε άνετα 4,5 "comicdom-άκια" (σε αντιδιαστολή με τα "αστεράκια"). Τουλάχιστον ανεβάζει κατά μισή μονάδα το γενικό δείκτη. (Ή καλύτερα 0,62 για να είμαι πιο συγκεκριμένος).