Writer: Warren Ellis

Penciller: Tony Harris

Inkers: Ray Snyder, Dexter Vines

Colorist: J.D. Mettler

Editor: Scott Tucker

Image Comics (Top Cow)

Δε θυμάμαι αν το έχω γράψει τώρα τελευταία, αλλά λατρεύω τον Warren Ellis. Τον θεωρώ τον σημαντικότερο mainstream συγγραφέα της τελευταίας δεκαετίας και θα μπορούσα να πω πως είναι, πιθανότατα, και ο προσωπικά αγαπημένος μου. Παρακολουθώ πολύ προσεκτικά την καριέρα του και δοκιμάζω όλες τις καινούργιες δουλειές που κάνει, χωρίς καμία εξαίρεση.

Ένα από τα χαρακτηριστικά του Ellis που πραγματικά με εντυπωσιάζει είναι η "don't throw anything away" διάθεση που επιδεικνύει όσον αφορά στη δημιουργία καινούργιων projects. Κάθε ιδέα που έρχεται στο μυαλό του φιλτράρεται ελάχιστα και -με δεδομένη την ελαστικότητα των εταιριών που κάνουν "κρα" για την ευκαιρία να εκδώσουν μια νέα δουλειά του- διασχίζει πολύ γρήγορα τη διαδρομή idea-concept-story-art-print-stands. Κοινώς, πετάμε πράγματα στον τοίχο και ελπίζουμε πως κάποια από αυτά θα κολλήσουν. Ασφαλώς, αυτή η μέθοδος έχει και κάποια αρνητικά. Δεν μπορεί κανείς να έχει την απαίτηση όλες αυτές οι ιδέες να είναι πραγματικά καλές (ή έστω τόσο καλές όσο ακούγονται την πρώτη φορά), η να μετατραπούν σε ένα καλό comic.

Αποτέλεσμα αυτού είναι να δοκιμάζω περίπου 4-5 καινούργια projects του Ellis κάθε χρόνο (κάτι μου λέει, πάντως, πως φέτος ήταν μάλλον περισσότερα) και από αυτά να "κρατάω" μόνο τα 2 (at best), καθώς τα υπόλοιπα είτε είναι πολύ μέτρια/αδιάφορα concepts, είτε υστερούν απελπιστικά σε εκτέλεση, είτε απλά, δεν απευθύνονται σε μένα.

Όλος αυτός ο τεράστιος πρόλογος χρησίμευσε για να φτάσω στο εξής: το πολυαναμενόμενο DOWN των Warren Ellis και Tony Harris δεν μου άρεσε καθόλου! Όταν λέω "καθόλου", εννοώ πως το βρήκα απαίσιο, κάκιστο, τραγικό, έκλαιγα τα λεφτά μου, δεν πρόκειται (μάλλον) να πάρω το δεύτερο τεύχος.

Ο λόγος; Χμμμ, let me think about it...

Δανειζόμενος από την προ-προηγούμενη παράγραφο, έχω να πω πως το DOWN #1 είναι βασισμένο σε ένα πολύ μέτριο και αδιάφορο concept, υστερεί απελπιστικά σε εκτέλεση και έχω την αίσθηση πως δεν απευθύνεται σε μένα.

Η ιστορία έχει ως πρωταγωνίστρια την Deanna Ransom, μια νεαρή αστυνομικό "who doesn't take shit from nobody! Η γκόμενα "γαμεί και δέρνει", μπορεί με ένα μόνο πιστόλι να σκοτώσει καμιά δεκαριά οπλισμένους μαφιόζους, ευνουχίζει τους άντρες με το βλέμμα και μιλάει σαν χαρακτήρας του Bendis (τι εννοείτε "ποιός χαρακτήρας του Bendis"; Έχει πολλούς;;;), αλλά είναι και ευαίσθητη (δεν το δείχνει, όμως, εκτός και αν είναι μόνη της μεταξύ πτωμάτων, οπότε δεν υπάρχουν μάρτυρες) γιατί την είχαν βιάσει όταν ήταν δεκατεσσάρων ετών (και άλλες δυο φορές όταν ήταν δεκαπέντε... και άλλη μια στα δεκάξι - και οι κωλόμπατσοι δεν την πίστεψαν ποτέ *σνιφ-σνιφ).

Ο Ellis αφήνει στην άκρη το ανδρικό πρότυπο "Samuel L. Jackson meets Laurence Fishburn" και πιάνει το girl-power "Gina Gershon meets Jodi Foster". Super-extra feminism, kill all males, dykes on bikes and all that jazz...

Heavy duty decompression και εδώ, με την αρχική σεκάνς να διαρκεί περίπου 180 σελίδες (OK, ήταν μόνο δεκατρείς, αλλά μου φάνηκαν ατελείωτες) για να περιγράψει δράση περίπου τεσσάρων με πέντε λεπτών. Ένα ψιλό-καλό κλείσιμο, με την ηρωίδα μας ("ΜΑΣ;;; Fuck you!!!" "But anyway...") να μαθαίνει ποιά θα είναι η επόμενη "unofficial" αποστολή της (κάπου εδώ αρχίζει και φαίνεται πως το DOWN του τίτλου δεν αφορά την πτώση της ποιότητας στη δουλειά δύο ικανών δημιουργών), το οποίο όμως, με βάση τον τρόπο που χειρίζεται ο Ellis την ιστορία ως τώρα, μάλλον δεν είναι αρκετό για να κρατήσει το ενδιαφέρον του απογοητευμένου αναγνώστη.

Σχεδιαστικά, έχουμε πιθανότατα, την χειρότερη δουλειά που έχει κάνει ο Tony Harris στη καριέρα του, πολύ χειρότερη από τα πρώτα τεύχη του STARMAN, όπου ακόμη "ψαχνόταν" και φυσικά, έτη φωτός μακριά από την εκπληκτική performance του στο αριστουργηματικό EX MACHINA.

Ένα κακό πρώτο τεύχος για μια σειρά που δύσκολα θα μπορέσει να ξεφύγει από τη μετριότητα στο μέλλον. Τουλάχιστον για φέτος ο Ellis μας έδωσε το FELL...