Writer-Penciller: John Byrne

Inker: Doug Hazlewood

Colorist: Alex Bleyaert

Letterer: Jared K. Fletcher

Editor: Mike Carlin

DC Comics

Αντίο.

Μόνο με αυτή τη λέξη μπορώ να ξεκινήσω την κριτική μου για το τελευταίο επεισόδιο της πιο πρόσφατης έκδοσης του DOOM PATROL, μιας σειράς που ακυρώθηκε αρκετά προ της ώρας της, λόγω χαμηλών πωλήσεων.

Δε θέλω να επεκταθώ στους λόγους που η σειρά αυτή αποδείχτηκε εμπορική αποτυχία, ούτε αν ήταν «έγκλημα» από τον Byrne να ξαναδημιουργήσει τους χαρακτήρες αυτούς, τινάζοντας στον αέρα το continuity της DC (λίγο άτοπο επιχείρημα βέβαια, τη στιγμή που ο Mark Waid είχε βιάσει στην κυριολεξία το έργο του Byrne στο MAN OF STEEL με το μετριότατο SUPERMAN: BIRTHRIGHT με ελάχιστες κραυγές διαμαρτυρίας, και με δεδομένο το βάρος του ονόματος Superman σε σχέση με του Doom Patrol).

Θέλω λοιπόν να εκφράσω το θαυμασμό μου για το δημιουργό της σειράς και το ότι η εμπιστοσύνη μου σε αυτόν επανήλθε.

Μετά τα μέτρια έως κακά SUPERMAN-BATMAN: GENERATIONS III και LAB RATS, ο John Byrne επέστρεψε δριμύτερος. Με μη γραμμική αφήγηση, με το καλύτερο storytelling της βιομηχανίας, με εξαιρετικό σχέδιο και με φρέσκες ιδέες, ο αμφιλεγόμενος δημιουργός έπεισε τον Dan Didio ότι αξίζει να δουλεύει στην εταιρία, όχι λόγω ένδοξου παρελθόντος, αλλά σημερινής αξίας. Το αποτέλεσμα για αρκετούς μήνες, 3 (!!!!) περιοδικά με το όνομα του John Byrne στα credits, και μάλιστα ως penciller κοσμούσαν τα stands. Και το DOOM PATROL ήταν το καλύτερο. Φρέσκοι χαρακτήρες αναμεμιγμένοι με παλιούς, συνέχισαν από την εισαγωγική γνωριμία στις σελίδες της JLA και έδωσαν ευκαιρία για ιστορίες στο πλαίσιο του all ages, με πινελιές ενήλικες αλλά και με πολύ δράση.

Από τα πολύ θετικά, η «ανακάλυψη» του inker Doug Hazlewood και το πάντρεμα του με τον απόλυτα συμβατό Byrne. Μπράβο σε όποιον το σκέφτηκε! Για άμεση σύγκριση, κάντε μια επίσκεψη στο http://www.artofjohnbyrne.com/pencils-dp.html, και θα πειστούν και οι πιο δύσπιστοι. Επίσης, σε σχέση με τους πρόσφατους σφαγείς Ordway και Nelson και τον τεμπέλη Nekros (κατά κόσμο Bud Larosa), ο Doug δείχνει ικανός να μπει στη λίστα των εξαιρετικών inkers του βετεράνου καλλιτέχνη.

Ακόμη και το χρώμα ήταν αρκετά ικανοποιητικό. Και μόνο ότι ο ίδιος ο Byrne τον επαινεί κάτι σημαίνει!

Το μόνο μείον; Η μη γραμμική αφήγηση, αν και ενδιαφέρουσα, από ένα σημείο και μετά κατάντησε κουραστική, όπως εξάλλου και η επανάληψη σκηνών (ξανασχεδιασμένων κανονικότατα βέβαια, κι όχι απλά αντεγραμμένων –γεια σου, Finch!).

Στο τελευταίο τεύχος, που έχει και ένα εξαιρετικό εξώφυλλο, κλείνουν όλες οι ανοικτές υποθέσεις Αναγκαστικά, βέβαια, το κλείσιμο γίνεται λίγο απότομα. Η σειρά, βλέπετε δεν ήταν limited series αλλά κανονικό ongoing και η ανακοίνωση του τέλους έγινε ενώ ο Byrne είχε ήδη προχωρήσει αρκετά. Ακόμη κι έτσι όμως, λειτουργεί ικανοποιητικά, αφήνοντας ανοικτό το παράθυρο για τον οποιοδήποτε διάδοχο να κρατήσει ή να πετάξει ό,τι κρίνει σκόπιμο. Ένα feel good τεύχος, με πολλά σορόπια και με αρκετή δόση καλυμμένης μελαγχολίας από τον δημιουργό, ο οποίος φαίνεται ότι το γούσταρε πολύ αυτό που έκανε.

4/5, για όλη τη σειρά, 3/5 για το τεύχος.