Writers: Brian Michael Bendis & Brian Reed

Penciler, Inker & Colorist: Jonathan Luna

Layouts: Joshua Luna

Letterer: Virtual Calligraphy's Cory Petit

Editor: Tom Brevoort

Marvel Comics

Δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα με τις εμμονές των δημιουργών. Εξάλλου κι εγώ ο ίδιος ως αναγνώστης, έχω εμμονές με ήρωες, ηρωίδες, villains, supporting characters κλπ.

Στην περίπτωση όμως που ένας δημιουργός παίρνει έναν third rate χαρακτήρα και προσπαθεί να με πείσει ότι το "αντικείμενο του πόθου του", αξίζει καλύτερης τύχης, εκεί γίνομαι αυστηρός.

Γιατί; Απλούστατα περιμένω να μου "πουλήσει" την εμμονή του. Να μου δείξει πτυχές του χαρακτήρα τις οποίες δεν μπορούσα να φανταστώ ή είχα υποτιμήσει. Εν τέλει να τον καταστήσει τόσο ιδιαίτερο και ξεχωριστό στα μάτια μου, που να πειστώ ότι αξίζει τον κόπο να παρακολουθώ τη νέα revamped πορεία του.

Στην προκειμένη περίπτωση η εμμονή του Bendis με τη Spider-Woman, μου είχε σκάσει καλά μέχρι τώρα. Στο NEW AVENGERS είδα ένα τμήμα κρυφού potential της ηρωίδας να βγαίνει με μαεστρία στην επιφάνεια, και πίστευα ότι κάτι αντίστοιχο θα συνέβαινε και με το SPIDER-WOMAN: ORIGIN.

Όμως διαψεύστηκα.

Σε συγγραφικό επίπεδο, οι Brian Michael Bendis & Brian Reed δεν προσφέρουν στον αναγνώστη τίποτε περισσότερο, που να μην μπορεί να το βρει σε βιογραφικά κείμενα για την ηρωίδα ή που να μην περιέχεται στο GIANT SIZE SPIDER-WOMAN #1.

Μαθαίνουμε βέβαια και κάτι καινούριο: Ότι ο πατέρας της Jessica Drew, είναι ένας κακοποιητικός μπάσταρδος (στα πρότυπα του Hank Pym), που ενδιαφέρεται περισσότερο για την επιστήμη του και τις έρευνές του και λιγότερο για την ίδια την κόρη του. Την καθιστά λοιπόν πειραματόζωο και φροντίζει μέσα από αυτή τη διαδικασία να καταστρέψει τον ψυχισμό και τις ισορροπίες της.

Προσωπικά; Eπίσης κανένα πρόβλημα με τους τραγικούς χαρακτήρες. Αρκεί η τραγικότητά τους να έχει έναν επιπλέον λόγο ύπαρξης από τον φτηνό εντυπωσιασμό.

Δυστυχώς όμως το παρόν origin της Spider-Woman είναι η κακή εκδοχή της λεγόμενης "ενηλικίωσης των υπερηρώων". Σκοτεινιά για τη σκοτεινιά, δήθεν τραγικά συμβάντα που προσεγγίζονται με συγγραφική αμηχανία και επιτηδευμένη ωριμότητα...

Το πράγμα δεν παλεύεται με τίποτα! Φτάνεις στο splash page με το οποίο και κλείνει το πρώτο τεύχος και ευχαριστείς το Θεό που σε αξίωσε να επιβιώσεις μετά την ανάγνωση ενός ακόμη, κακού comic.

Όσο για το σχέδιο; Οι Luna Brothers (ULTRA, GIRLS) είναι τόσο κακοί και εκτός κλίματος στην πρόκληση να εικονογραφήσουν αυτό το comic, που ειλικρινά αναρωτιέμαι αν υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος στη Marvel που να έμεινε -έστω- ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα.

Ο Jonathan Luna, παρότι σε τριπλό ρόλο (penciler, inker, colorist) κατορθώνει το ακατόρθωτο, αποτυγχάνοντας με απόλυτη συνέπεια σε όλους τους ρόλους του. Τα πρόσωπα που σχεδιάζει εδώ, είναι άκαμπτα, οι κινήσεις των σωμάτων είναι αφύσικες και τέλος τα προοπτικά του και η αίσθηση του χώρου του, είναι ελαφρώς απογοητευτικά.

Το πράγμα όμως δεν βελτιώνεται ούτε στο χρώμα. Πέρα από το ότι όλο το comic μοιάζει πασαλειμένο με όλες τις αποχρώσεις του μπεζ που μπορούν να βρεθούν στον ψηφιακό χρωματισμό (ακόμα κι αν προσπαθήσει να δει κανείς καλές εικαστικές προθέσεις στην έλλειψη πολυχρωμίας το αποτέλεσμα τον αποθαρρύνει), επιπρόσθετα νομίζω ότι τόσο κακό ψηφιακό coloring, συναντά κανείς μόνο σε ερασιτεχνικές ή/και ανεξάρτητες δουλειές, καθώς και στους inkers του Larroca στο X-MEN.

O έτερος Luna bro, Joshua Luna, βγαίνει σχετικά αλώβητος μέσα από όλο αυτό το σκηνικό, καθώς ο ρόλος του περιορίζεται στα layouts και συνεπώς δεν μπορεί παρά να φέρει μικρό μερίδιο ευθύνης για το αποτέλεσμα ενός comic Που μπάζει καλλιτεχνικά και δημιουργικά από παντού.

Συμπέρασμα: Το σενάριο είναι φλατ και αδιάφορο, το σχέδιο είναι εντελώς ακατάλληλο για υπερηρωικά comics (ενώ πάσχει και αντικειμενικά) και τέλος ο Bendis δεν κατορθώνει μας "ψήσει" εδώ, ότι αξίζει να τοποθετήσουμε την Spider-Woman στο πάνθεον των σπουδαίων ηρωίδων.

Κρίμα.