Writer: Joshua Dysart

Penciller: Enrique Breccia

Inker: Enrique Breccia

Colorists: Martin Breccia, Nestor Pereyra

Letterer: Phil Balsman

Cover Artist: Eric Powell

Editor: Jonathan Vankin

DC Comics (Vertigo)

Η τρίτη και προτελευταία συνέχεια του "Bleeding Raconteur". Ο William Marcel, ένας πεισμωμένος παραμυθάς τον οποίο δολοφόνησε ο εκπρόσωπος μιας κατασκευαστικής εταιρίας γεφυρών, είχε δημιουργήσει σωρούς ολόκληρους από περισσότερο ή λιγότερο εφιαλτικούς χαρακτήρες, στο πνεύμα του ψυχεδελικού βάλτου της Λουϊζιάνα.

Στο προηγούμενο τεύχος, με το θάνατό του, τα πλάσματα από τις ιστορίες του ζωντάνεψαν και (τα περισσότερα) σκορπούν τον τρόμο υπό την καθοδήγηση του King Toad. Ένα από τα δημιουργήματά του Marcel, η Hagar the Unloved (Aγαρ η Μη Αγαπημένη, η οποία τρέφεται από τα συναισθήματα αγάπης των συντρόφων της) πήρε για το Swamp Thing τη μορφή της Abigail και για τον Jordan Schiller τη μορφή της Linda. Στο προηγούμενο τεύχος, ερχόμενη πρόσωπο με πρόσωπο και με τους δύο, υιοθέτησε μια φρικιαστική μορφή και το Swamp Thing εξαφανίστηκε στα βάθη του βάλτου όπου και δημιούργησε ένα ψυχεδελικό και αφύσικο δάσος.

Το τεύχος αυτό ανοίγει καθώς ο Schiller προσπαθεί να πείσει την Aγαρ να μείνει μαζί του και να ξεχάσει τον Alec Holland/Swamp Thing. Αν και της λέει πως δεν τον ενοχλεί η πραγματική της φύση, αυτή έχει γευτεί την υπερφυσική «αγάπη» του Swamp Thing και τώρα είναι το μόνο που αποζητά. Καθώς όμως αυτό την απέρριψε, κρύβεται σε μια σκοτεινή τρύπα του βάλτου. Τα λόγια της μας δίνουν μια αμυδρή ιδέα για το τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια της σειράς...

Στο μεταξύ, ο φακός στρέφεται πάλι στο Swamp Thing, το οποίο έχει φτιάξει ένα είδος φυτικής μήτρας μέσα στο αφύσικο δάσος του. Εκεί έρχεται ξανά αντιμέτωπος (στις αναμνήσεις) με όλη τη φρίκη που τον κατατρέχει από το πρώτο τεύχος. Καθώς περνάει από τη μια ανάμνηση στην άλλη, το Swamp Thing όλο και περισσότερο ξαναγίνεται ένα με τον Αlec Holland. Αφού περάσει έναν Γολγοθά τρόμου, φτάνει τελικά στις ευχάριστες αναμνήσεις του, με τη μορφή όλων των ανθρώπων που συνάντησε τους τελευταίους 14 μήνες, από την κόρη του Tefe μέχρι τους περιπλανώμενους του βάλτου, που τον φωνάζουν Good Gumbo Man. Έτσι αποφασίζει να ξαναγίνει ένα με τη συνείδηση του Alec Holland και να δεχθεί όλες του τις αναμνήσεις. Καθώς, για πρώτη φορά, από το κουκούλι βγαίνει ένα Swamp Thing όπως θα το θυμόταν κανείς από την παλιά σειρά, με τα ανθρώπινα μάτια του Holland στο πράσινο πρόσωπό του και μιλώντας πλέον χωρίς παύσεις, ο King Toad και τα παιδιά του μακελεύουν τους εργάτες της γέφυρας...

Κατά τη γνώμη μου, για τους λάτρεις του ψυχεδελικού τρόμου, η σειρά αυτή είναι επί συνόλου εξαιρετική. Για τους λάτρεις της σειράς, το τεύχος αυτό αποτελεί ένα αδιαμφισβήτητο σημείο καμπής. Το Swamp Thing (και εμείς μαζί του) εξ αρχής σχεδόν μεταπηδούσε από τη μία παράξενη και ανεξήγητη κατάσταση στην άλλη, μαζεύοντας μόνο θραύσματα από τον εαυτό του και από οτιδήποτε αναγνωρίσιμο στον ανθρώπινο κόσμο. Πλέον όσα συνέλεξε συνδέονται, αλληλοσυμπληρώνονται και ο θρυμματισμένος ψυχισμός του αποκαθίσταται. Ο Dysart γράφει εξαιρετικά και αποδίδει με μαεστρία έναν ψυχισμό τεμαχισμένο από τον θάνατο και από κάθε πιθανό υπερφυσικό τρόμο. Αντλώντας έμπνευση πιθανώς από υπάρχοντες θρύλους του Αμερικανικού Νότου και τη μυθολογία Cajun Και Voodoo, δημιουργεί έναν πίνακα παράνοιας και ασυναρτησίας, ο οποίος όμως καταφέρνει να μεταμορφώσει το τέρας ξανά σε άνθρωπο. Ίσως είναι υπερβολή, αλλά μοιάζει με μια αντίστροφη Καφκιανή μεταμόρφωση (τι παίρνω και δεν σας δίνω;!).

Όσο δε για το σχέδιο του Breccia, τι μπορεί να πει κανείς πέρα από «απόλυτα ταιριαστό» και μπράβο στον καλλιτέχνη που κατάφερε να αποδώσει σε comics το Lovecraftian Horror (δείτε και το LOVECRAFT, επίσης από τις εκδόσεις Vertigo της DC) που βρίσκεται διάχυτο σε όλο το comics. Το εξώφυλλο του Powell είναι από τα πιο ταιριαστά που έχω δει ποτέ σε single issue και αποδίδει εξαιρετικά το περιεχόμενο.