Writer/Artist: Dan Dougherty

Moonstone Books

Η αλήθεια είναι πως προβληματίστηκα αρκετά σε σχέση με το CYCLONE BILL AND THE TALL TALES. Κι αυτό γιατί, ενώ η ιστορία κέντρισε από την πρώτη στιγμή το ενδιαφέρον μου, υπήρχε κάτι στο σχέδιο που με ενοχλούσε. Έπρεπε, όμως, πρώτα να μπω μέσα στον κόσμο αυτού του comic, για να αντιληφθώ τι ακριβώς δεν πήγαινε καλά.

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, ξεκινώντας φυσικά από την υπόθεση:

Στο απόγειο της καριέρας του, ο Bill Czynkowski, κιθαρίστας και αρχηγός της μπάντας Cyclone Bill and the Tall Tales, βρίσκεται πυροβολημένος. Τόσο η μουσική κοινότητα όσο και η ευρύτερη κοινωνία, είναι συγκλονισμένες από το συμβάν κι όλα αυτά, ενώ τα εναπομείναντα μέλη της μπάντας αναρωτιούνται για το αν ο θάνατος του Bill υπάκουε στους φυσικούς νόμους ή αν επρόκειτο για πράξη μιας μεταφυσικής δύναμης. Μόνο η σκηνοθέτιδα ανεξάρτητων ταινιών, Maggie Bloom, έχει στα χέρια της υλικό που θα μπορούσε να διαλευκάνει το μυστήριο, αλλά και αυτή έχει να πολεμήσει με τους δικούς της δαίμονες, καθώς και να δεχτεί την υπερφυσική παρουσία ενός άντρα που εμφανίζεται ως η ίδια η ψυχή του rock 'n' roll. Σε αυτή τη διαδρομή, οι ήρωες θα ανακαλύψουν ότι το τίμημα που είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν κάποιοι άνθρωποι για να τους δοθεί δόξα και αθανασία, είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που φανταζόμαστε οι υπόλοιποι.

Σεναριακά, το CYCLONE BILL AND THE TALL TALES ξεκινάει με τη μορφή, το στήσιμο και τη ροή ενός ντοκιμαντέρ, για να καταλήξει σε μία συναρπαστική μυθοπλασία με αναφορές στον Φάουστ, από την οποία, όμως, παρελαύνουν, εκτός από φανταστικούς χαρακτήρες και γεγονότα, μπόλικοι εκπρόσωποι του σημερινού μουσικού star system. Μια αντίθεση την οποία ο δημιουργός Dan Dougherty κατορθώνει να χρησιμοποιήσει υπέρ του πονήματός του.

Εκεί που κατά τη γνώμη μου χάνεται η μπάλα, είναι στο γεγονός ότι ο Dougherty, στην προσπάθειά του να δώσει έναν -όσο αυτό είναι δυνατό- ρεαλιστικό τόνο στην ιστορία, προβαίνει στην υπέρμετρη και συχνά αλόγιστη χρήση φωτογραφιών, πάνω στις οποίες βασίζει τα σχέδιά του, κάτι το οποίο εγώ βρήκα άκρως κουραστικό. Δεν είναι μόνο ότι, ανά στιγμές, το panel transition μοιάζει καρατομημένο -καθώς περνάμε από panels τόσο διαφορετικής λογικής το ένα από το άλλο- ώστε το εγχείρημα να παραπέμπει στο τέλος σε εικονογραφημένη παζλ-σεκάνς . Είναι κυρίως, ότι λίγο εξασκημένο μάτι να έχεις, παρατηρείς άμεσα ότι ο Dougherty έχει σχεδιάσει φωτογραφίες που είτε έχει τραβήξει ο ίδιος, είτε έχουν δημοσιευτεί για άλλες μπάντες και τον εξυπηρετούσαν από πλευράς στησίματος. Δεν έχω κολλήματα με αυτού του είδους την τεχνική και αρκετές φορές αποτιμώ το αποτέλεσμα ως επιτυχημένο. Όμως εδώ, ο Dougherty προδίδεται από την αφύσικη προοπτική των elements που εισάγει ο ίδιος και καθώς φαίνεται, δυσκολεύεται να εντάξει επιτυχημένα. Στον αντίποδα, εξαιρετικά προσεγμένος είναι ο χρωματισμός, που παίζει από το απόλυτο λευκό, περνάει από ολόκληρο το φάσμα του greyscale και καταλήγει στο μαύρο, κάνοντας παράλληλα εξαιρετική χρήση των φωτισμών, σε κάθε μια από τις 232 σελίδες του.

Αν το ερώτημά σας είναι "τελικά σου άρεσε το CYCLONE BILL AND THE TALL TALES;", η μόνη απάντηση που μπορώ να σας δώσω, είναι ότι σίγουρα κερδίζει μια θέση στη συλλογή μου και σίγουρα θα φροντίσω να το ξαναδιαβάσω στο μέλλον. Μέχρι τότε, η εντύπωση με την οποία μένω είναι αυτή που αποτυπώνεται στη βαθμολογία που ακολουθεί.