Writer: Charlie Huston

Penciler: David Finch

Inker: Danny Miki

Colorist: Frank D'Armata

Letterer: VC's Joe Caramagna

Editor: Axel Alonso

Marvel Comics

Ακόμη ένα comic γραμμένο από κάποιον διάσημο (ή "διάσημο" - οι εκτιμήσεις ποικίλουν στο συγκεκριμένο θέμα) συγγραφέα "εκτός comics", ο οποίος, αν πιστέψουμε τα γεμάτα στόμφο και υπερηφάνεια press releases των εταιριών (τα οποία αναπαράγουμε και εμείς εδώ στο COMICDOM, ως ειδησεογραφικό site που είμαστε, άρα -κατά μία έννοια- συμβάλλουμε και εμείς στην παραπληροφόρηση... But I digress...), θα εμφυσήσει νέα ζωή σε "πεθαμένους" (ή έστω, "ημιθανείς") χαρακτήρες, φέρνοντας την "highly intellectual mentality" που -προφανώς- διαθέτει, ως γνήσιο τέκνο μιας ανώτερης Τέχνης.

Αν η διάθεση μου για ειρωνεία δεν αποδόθηκε με αρκετή σαφήνεια στην εισαγωγική παράγραφο, ας το πω και πιο ξεκάθαρα: δεν υπάρχει χειρότερο μιζέριασμα και μεγαλύτερη επίδειξη δουλοπρεπούς νοοτροπίας από το να πιστεύουμε πως η σωτηρία των mainstream comics θα έρθει με τη βοήθεια δημιουργών από άλλα industries και art forms, μόνο και μόνο επειδή τυγχάνουν μεγαλύτερης αποδοχής από το ευρύ κοινό. Όχι απαραίτητα οι ίδιοι οι δημιουργοί - αρκεί να είναι πιο "mass culture" τα industries στα οποία δουλεύουν (δεν αγοράζεις μόνο τις ικανότητες και το ταλέντο του οποιουδήποτε "Allan Heinberg", αγοράζεις και την "επιστημονικά αποδεδειγμένη" ανωτερότητα της τηλεόρασης απέναντι στα comics).

Αλλά τι να περιμένει κανείς από ανθρώπους (αυτό απευθύνεται σε όλους - fans, editors, creators, retailers, you name it...) που θεωρούν πως το ανώτατο επίπεδο καταξίωσης για ένα comic είναι να μεταφερθεί στον κινηματογράφο. Losers...
</rant>

Δεν θέλω να νομίζετε πως είμαι προκατειλημμένος απέναντι στα comics που ανήκουν σε συγγραφείς εκτός του χώρου (on second thought, χέστηκα τι νομίζετε - is the "rant" mode off?), αλλά για ακόμη μια φορά, έπιασα τον εαυτό μου να διαβάζει ένα comic, που έκανε τα αδύνατα δυνατά για να μοιάζει όσο λιγότερο γίνεται με... comic. Η μέθοδος αφήγησης που χρησιμοποιεί ο Charlie Huston είναι εντελώς "off" (ένα ολόκληρο τεύχος voiceover narration;;;), ενώ το storytelling είναι κλεμμένο από μέτρια action movies (κάποιος να διοργανώσει ένα σεμινάριο για επίδοξους comic creators και να τους μάθει πέντε-έξι πράγματα για τα ομαλά scene transitions) και η προσέγγιση για τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα έχει αυτήν την αρρωστημένη, "κοίτα-με-είμαι-πολύ-cool-για-να-είμαι-κανονικό-mainstream-comic", αύρα.

Το μόνο πράγμα που διασώζει -κάπως- το MOON KNIGHT #1 είναι το όμορφο artwork του David Finch, αλλά και αυτό μόνο από πλευράς σκίτσου, καθώς στην αφήγηση πάσχει, κάτι που όμως δεν ξέρω αν πρέπει να το αποδώσω στον ίδιο τον Finch ή στο σενάριο του Huston. Επιπλέον, πολύ σκοτάδι, βρε παιδί μου. Είπαμε, ο Moon Knight δρα ως επί το πλείστον, τις νύχτες, αλλά τόση μαυρίλα πια;  

Γενικά, το MOON KNIGHT #1 είναι ένα μετριότατο comic, που δεν έχει να προσθέσει απολύτως τίποτε, ούτε στο "canon" του χαρακτήρα, ούτε στο line της Marvel, ούτε φυσικά και στην Ιστορία και Εξέλιξη των mainstream/υπερηρωικών comics (insert roaring laughter). Στα καλύτερα του, θυμίζει ελαφρώς τις προσπάθειες όλων αυτών των νέο-trendy συγγραφέων που νομίζουν πως ξέρουν πως πρέπει να γραφτεί η "ιδανική ιστορία Batman".

Στην πραγματικότητα, θα μπορούσα να αντικαταστήσω όλο αυτό το review με τη φράση "αντιγραφή κακογραμμένης και κακοπροαίρετης ιστορίας Batman".

That's definitely not good...