Writer: Bill Tucci

Art: John P. Broglia

Letterer: Simon Bowland

Editor: Rob M. Worley

Narwain Publishing

Ναι το ξέρω, έχει παραγίνει το κακό με τα zombies στο χώρο των comics, όσο και της pop culture γενικότερα. Κάποια στιγμή θα περάσει και αυτό το trend, μέχρι το επόμενο τουλάχιστον, που μπορεί να είναι κάτι εντελώς διαφορετικό π.χ. μεταλλαγμένα τουρσιά από τον αστερισμό της Μεγάλης Άρκτου, ή δεν ξέρω εγώ τι.

Anyway, έχει να προσφέρει κάτι ουσιαστικό σε αυτό τον κορεσμένο χώρο αυτό το ρημάδι που έχω στα χέρια μου, ή όχι; Μμμ… όχι! Ειδικά αν πρόκειται για προϊόν ενός δηλωμένου fan (του Tucci) αυτής της κατηγορίας τρόμου, εκείνος κάνει το κέφι του, ζώντας το παιδικό του όνειρο και περιμένει από εμάς τους υπόλοιπους να τον ακολουθήσουμε. Βλέπετε, το fanboy-λίκι βοηθάει στην καλύτερη γνώση του είδους, αλλά ταυτόχρονα εμποδίζει και την εξέλιξη του, ή όπως εδώ εισάγει στοιχεία άσχετα με την βασική ιδέα.

Ακολουθείται η κλασσική συνταγή, που θέλει ξαφνικά τον πληθυσμό μεταμορφώνεται σε ορδή ανθρωποφάγων ζωντανών νεκρών, εξαιτίας ενός εξωτερικού παράγοντα. Αυτός στην προκειμένη περίπτωση είναι μια κόκκινη βροχή, αποτέλεσμα ενός ναυτικού ατυχήματος μεταξύ ενός Γαλλικού πλοίου διάσωσης και ενός βυθισμένου Σοβιετικού πυρηνικού υποβρυχίου. So far, so good, so boring. Γνωρίζουμε και τον πρωταγωνιστή, τον Jim, ένα delivery boy σε εστιατόριο sushi, ο οποίος έχει και γκομενοπροβλήματα. Η καλή του η Suzy, αποφασίζει να τον χωρίσει για τα καλοσχηματισμένα μπράτσα του Brad, αδιαφορώντας για τα έντονα συναισθήματα που τρέφει ο Jim για εκείνη. Ευτυχώς ο νεαρός μας, βρίσκει παρηγοριά στα λόγια του εργοδότη του, που του υποδεικνύει την σοφία των samurai για την αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων. Όλα αυτά δευτερόλεπτα πριν τα zombie εισβάλουν στο εστιατόριο και προτιμήσουν να παραγγείλουν αντί του συνηθισμένου sushi, ωμή ανθρώπινη σάρκα! Ο Jim κλείνεται μέσα στο ψυγείο για να σωθεί, αποφασίζει όμως να τα ρισκάρει όλα στο όνομα της αγάπης, εξοπλίζεται με ένα katana του μέντορα του και τρέχει προς την διάσωση της Suzy!

Εντάξει δε λέω, η ιστορία έχει νόημα (την ωρίμανση ενός slacker μέσα από μια δύσκολή κατάσταση), αλλά αυτό είναι εντελώς κοινότοπο, το samurai στοιχείο είναι εντελώς camp (με την κακή έννοια) ενώ το comic μόνο comic τρόμου δεν μπορεί να χαρακτηριστεί! Έχει μεν μια ένταση που το κάνει ελαφρώς page turner, άλλα τίποτε το συγκλονιστικό. Παρά τα ανθρώπινα μέλη που κόβονται στις σελίδες του, απέτυχε στο να με τρομάξει, ή έστω να με αηδιάσει. Στην απάθεια μου βοήθησε και το σχέδιο, cartoon αισθητικής αλλά πολύ φτωχό σε μερικά σημεία και δυστυχώς black&white. Λέω δυστυχώς γιατί αν είχε χρώμα οι σελίδες θα ζωντάνευαν κάπως και δεν θα υπήρχε αυτή η μονοτονία και η έλλειψη βάθους.

Τι έχουμε λοιπόν: ένα teen drama με έναν νεαρό samurai, undead folks γύρω-γύρω, που προσφέρει ένα κάποιο fun, αλλά μετά την ανάγνωση του είναι instantly forgettable και μια εκδοτική που μας ζητάει 6 ευρώ και κάτι για να το διαβάσουμε. Συμπέρασμα: δεν κάνω τα λεφτά μου σουβλάκια καλύτερα;