Writer/Artist: Howard Chaykin

Colorists: Michelle Madsen, Brian Haberlin, Trish Mulvihill, Dave Stewart, Dave McCaig

Letterers: Pat Brosseau, Jared K. Fletcher, Ken Lopez

Editor: Mark Chiarello

DC Comics

Συνεχίζοντας την παρουσίαση των τευχών της φιλόδοξης και πρωτοποριακής σειράς SOLO της DC Comics, που έχει ως στόχο να παρουσιάζει σε κάθε διμηνιαίο installment τη δουλειά ενός σημαντικού δημιουργού, χωρίς -όπως τουλάχιστον υποστηρίζει η εταιρία- θεματικούς και καλλιτεχνικούς περιορισμούς. Κάτι σαν "one man show anthology".

Στα προηγούμενα τεύχη είχαμε, κατά σειρά, την ευκαιρία να δούμε τα spotlights των Tim Sale, Richard Corben και Paul Pope, με τα αποτελέσματα να κυμαίνονται από απογοητευτικά (Corben) έως και αριστουργηματικά (Pope).

Στο τέταρτο τεύχος, ο "εορτάζων" δημιουργός είναι ο Howard Chaykin, ένας από τους κορυφαίους Αμερικανούς καλλιτέχνες των τελευταίων 30 ετών, με μια πλούσια καριέρα που περιλαμβάνει αριστουργήματα όπως IRONWOLF, AMERICAN FLAGG, THE SHADOW, BLACKHAWK, BLACK KISS και πολλά ακόμη comics που επηρέασαν, σε πολύ μεγάλο βαθμό, τους περισσότερους δημιουργούς που ξεκίνησαν από τη δεκαετία του '80 και έπειτα.

Παρακολουθώντας την καριέρα του Chaykin όλα αυτά τα χρόνια, είχα αναπτύξει τη θεωρία πως ο συγκεκριμένος δημιουργός δεν μπορεί να παρουσιάσει ικανοποιητικά αποτελέσματα σε ιστορίες μικρού μήκους, καθώς ήταν ολοφάνερο -κατ' εμέ- πως τα σενάρια του, με βάση τον τρόπο που τα ανέπτυσσε και με δεδομένο πως ήταν πάντα γεμάτα με δευτερεύοντα plot points και πολιτισμικές αναφορές, χρειάζονταν πολύ χώρο για να "αναπνεύσουν" και να κορυφωθούν.

Ήλπιζα να διαψευστώ από το SOLO #4, αλλά δυστυχώς αυτό δε συνέβη - τουλάχιστον όχι σε όλες τις ιστορίες.

Οι τέσσερις από τις έξι ιστορίες που παρουσιάζει ο Chaykin στο τεύχος μοιάζουν εξαιρετικά αδύναμες, επιφανειακές και φαίνεται πως στερούνται αυτού που λέμε σεναριακής "πληρότητας". Στις περισσότερες περιπτώσεις είχα την εντύπωση πως διάβαζα ένα μικρό κομμάτι μιας μεγαλύτερης ολοκληρωμένης ιστορίας, που όμως δεν διέθετε τα στοιχεία εκείνα που θα μου προξενούσαν το ενδιαφέρον να μάθω περισσότερα για αυτήν ή για τους χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ιστορία "The Last Time I Saw Paris" όπου ο Chaykin μας εξιστορεί την περιπέτεια ενός μαύρου καλλιτέχνη της Jazz που βρίσκεται στο Παρίσι την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και ζει την πρώτη μέρα της γερμανικής εισβολής. Οι χαρακτήρες της ιστορίας άγονται και φέρονται με απόλυτα κλισέ τρόπο και θυμίζουν περισσότερο καρικατούρες που δεν διαθέτουν ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Το τέλος της ιστορίας, αφήνει μια στυφή γεύση, καθώς αισθάνεσαι πως θα "έπρεπε" να μάθεις περισσότερα για τη συνέχεια της ιστορίας, αλλά ουσιαστικά δεν σε ενδιαφέρει και τόσο.

Στο "Breaking And Entering", o Chaykin επανεξετάζει το ίδιο theme με το οποίο είχε ασχοληθεί στο MIGHTY LOVE graphic novel. Ένας άντρας και μία γυναίκα που δρουν εκτός νόμου και οι δουλειές τους συγκρούονται τακτικά, πολλές φορές χωρίς να το ξέρουν και οι ίδιοι. Mε τη διαφορά ότι στο MIGHTY LOVE είχαμε υπερήρωες ενώ εδώ τα "subjects" είναι international spies. Εδώ ακριβώς έρχεται και αυτό που έλεγα παραπάνω για το χώρο που χρειάζονται οι ιστορίες του Chaykin για να αναπτυχθούν. Στο MIGHTY LOVE δίνεται η δυνατότητα στον αναγνώστη να γνωρίσει καλά τους πρωταγωνιστές, να κατανοήσει τα κίνητρα και την ψυχοσύνθεση τους και να φτάσει σε ένα επίπεδο ταύτισης με αυτούς, κάτι που είναι αδύνατο να συμβεί με το "Breaking And Entering", καθώς ο χώρος που έχει η ιστορία είναι υπερβολικά μικρός και το μόνο που μένει είναι το αδέξιο και εξαιρετικά προβλέψιμο punchline.

Τα "Tall In The Saddle" και "Bad Blood" είναι σχεδόν ανάξια λόγου και πάσχουν από τις κουραστικές εμμονές του δημιουργού πάνω σε δύο θέματα για τα οποία έχουν ήδη γραφτεί χιλιάδες σελίδες στο παρελθόν: Τη "σαπίλα" του Hollywood και το ρατσισμό που επικρατούσε στην Αμερική τη δεκαετία του '50. Και στα δύο, το twist ending με το οποίο ήλπιζε να μας ξαφνιάσει ο Chaykin, έρχεται ως απόλυτα φυσιολογική εξέλιξη με βάση όλα όσα είχαμε δει στις προηγούμενες σελίδες, κάτι που κάνει το "twist" μέρος να ακούγεται ιδιαίτερα οξύμωρο.

Μικρό ενδιαφέρον παρουσιάζει και το ημί-αυτοβιογραφικό, "Horrors!", στο οποίο ο δημιουργός προσπαθεί, παραθέτοντας διάφορα ιστορικά στοιχεία από το παρελθόν του, να εξηγήσει την αδυναμία του να γράψει ιστορίες τρόμου. Ίσως θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον να βλέπαμε μια ιστορία όπου ο Chaykin θα μας ανέλυε την αδυναμία του να γράψει short stories.

Η ιστορία "Upgrades" μοιάζει κυριολεκτικά ξένο σώμα δίπλα στις υπόλοιπες του SOLO #4. Η ιστορία του επιστήμονα ο οποίος προσπαθεί, με γενετικές μεταλλάξεις, να φτιάξει την τέλεια γυναίκα, έχοντας πάντα ως βάση την αραβωνιαστικιά του. Το "ηθικό δίδαγμα" της ιστορίας είναι πως η γυναίκα, όσο και αν προσπαθήσεις να την αλλάξεις, παραμένει πάντα ελαφρώς "τσούλα" και θα ψάξει πάντα την ευκαιρία να σε απατήσει. Παρόλο που δεν είμαι βέβαιος πως συμφωνώ με την άποψη του Chaykin (ή μάλλον με το διαχωρισμό του - πιστεύω πως το ίδιο ισχύει και για τους άντρες), βρήκα την ιστορία πανέξυπνη, με θαυμάσιο ρυθμό, ενώ και το surprise ending διαθέτει εδώ ένα -έστω μικρό- στοιχείο πραγματικής έκπληξης.

Σε γενικές γραμμές, το SOLO #4 υπήρξε ελαφρώς απογοητευτικό για μένα. Δίνει στον αναγνώστη τη δυνατότητα να απολαύσει το -όπως πάντα- υπέροχο σχέδιο του Howard Chaykin κι αυτός είναι ένας αρκετά καλός λόγος για την αγορά του τεύχους, θα ήταν όμως πολύ πιο ευχάριστο αν όλες οι ιστορίες ήταν στο ίδιο επίπεδο με το artwork.