Writers: Chris Claremont, Len Wein, Bill Mantlo

Penciler & Co-plotter: John Byrne

Pencilers: Dave Cockrum, Bob Brown, Tony DeZuniga, George Perez

Inkers: Dave Cockrum, Bob McLeod, Sam Grainger, Frank Chiaramonte, Bob Layton, Tom Sutton, Dan Green, Terry Austin, Tony De Zuniga, Ricardo Villamonte

Letterers: John Costanza, Tom Orzechowski, Karen Mantlo, Dave Hunt, Annette Kawecki, Joe Rosen, Irving Wantanabe, Bruce Patterson, Denise Wohl, Jean Simek, Rick Parker, Clem Robins, Diana Albers

Colorists: Glynis Wein, Phil Rachelson, Petra Goldberg, Janice Cohen, Michele Wrightson, Bonnie Wilford, Andy Yanchus, Mary Titus, Francoise Mouly, Bob Sharen

Editors: Len Wein, Marv Wolfman, Archie Goodwin, Jim Shooter, Roger Stern

Color Reconstruction: Wesley Wong Tom Mullin, Michael Kelleher, J. Brown, Bob Pedroza, Laurie Smith & Jerron Quality Color

Collection Editors: Mark D. Beazley & Cory Sedlmeier

Marvel Comics

Κάποτε οι λέξεις all-new, all-different στο εξώφυλλο του τίτλου των X-MΕΝ είχαν νόημα. Δεν ήταν ένα φτηνό διαφημιστικό τρικ για να τραβήξουν τα βλέμματα των fans, γεμίζοντας τους υποσχέσεις για μεγάλες και σημαντικές αλλαγές - τουλάχιστον μέχρι το επόμενο creative team, που και εκείνο με τη σειρά του θα υποσχεθεί τα ίδια. Αν είμαι πικραμένος από την τωρινή κατάντια της -μεγάλης- γωνιάς που καταλαμβάνουν οι τίτλοι των X-ΜΕΝ στο σημερινό Marvel Universe; Οπωσδήποτε! Ειδικά τώρα, με την κυκλοφορία αυτού του ογκωδέστατου (852 σελίδων παρακαλώ) oversized hardcover, που μου θύμισε της παλιές καλές μέρες, η απογοήτευση μου μετατρέπεται σε... οργή!

Επειδή όμως δεν βρίσκομαι εδώ για να αναλύσω την παροντική κατάσταση, συγκεντρώνομαι στο θέμα, που είναι η κριτική αυτής της επανέκδοσης, αρχίζοντας από τα εύκολα. Το THE UNCANNY X-MEN OMNIBUS VOL 1 περιλαμβάνει τα παρακάτω: GIANT SIZE X-MEN #1, THE UNCANNY X-MAN #94 - #131 καθώς και το ANNUAL #3 του τίτλου. Μόνο στο άκουσμα των τευχών αυτών ο μέσος old-time X-fan νιώθει ένα δέος και τις τρίχες του κορμιού του να κάθονται προσοχή, συνειδητοποιώντας ότι εδώ είναι η αρχή ενός σημαντικότατου κεφαλαίου, τόσο του τίτλου όσο και των post-silver age super-hero comics. Οι νεότεροι εκεί έξω, που ενδεχόμενος να μην γνωρίζετε το παρελθόν, συνεχίστε να διαβάζετε.

Το 1975 ο τίτλος αυτός ήταν ουσιαστικά νεκρός, αφού από το τεύχος #67 έως το #93 πρόσφερε μόνο reprints και ήταν διμηνιαίος. Η έκδοση του GIANT SIZE X-MEN #1 άλλαξε το σκηνικό παρουσιάζοντας μια καινούρια ομάδα τα μέλη της οποίας ήταν οι Wolverine, Nightcrawler, Storm, Colossus, Banshee, Sunfire και Thunderbird. Η συνέχεια δόθηκε στο τεύχος #94, με τους νέους να αντικαθιστούν του κλασσικούς X-Men (με εξαίρεση τον Cyclops και λίγο αργότερα τη Marvel Girl/Jean Grey), διαγράφοντας την δική τους ξεχωριστή πορεία. Στα τεύχη που βρίσκονται εδώ, έχουμε την πρώτη εμφάνιση μεταξύ άλλων της Phoenix, της Shi-ar Empire και της Alpha Flight, καθώς και μια από τις καλύτερες αναμετρήσεις των X-Μen, αυτή ενάντια στον Proteus. Υπάρχουν και άλλα καλά, (Savage Land, Magneto, Sentinels) αλλά αν τα αναφέρω όλα, θα φάω χώρο από αυτό το ήδη μεγάλο κείμενο. Επίσης το αντιρατσιστικό μήνυμα, βασικό γνώρισμα του τίτλου, στο μεγαλύτερο μέρος, κάνει διακριτικά την παρουσία του.

Μερικοί ίσως να αμφισβητήσουν την ποιότητα των συγκεκριμένων τευχών θεωρώντας τα παρωχημένα, ξεπερασμένα και προϊόν της εποχής τους. Το μόνο σημείο που μπορώ να συμφωνήσω με αυτή την παρατήρηση, είναι το σχέδιο του Dave Cockrum. Τώρα μετά από σχεδόν 3 δεκαετίες από την εμφάνιση του, μοιάζει εκτός του τόπου και του χρόνου του. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι είναι κακό ή χωρίς έμπνευση (κάθε άλλο μάλιστα, με ένα εντυπωσιακό splash page στην πρώτη σελίδα κάθε τεύχους) είναι απλά παλαιομοδίτικο. Ως εδώ όμως με τα αρνητικά-αν μπορεί να θεωρηθεί η ρετρό αισθητική ως κάτι τέτοιο- σειρά έχουν τα ουκ ολίγα θετικά.

Η μαγεία του comic και τελικά αυτό που κέρδισε τους αναγνώστες είναι οι χαρακτήρες, ή ακόμα καλύτερα ο τρόπος που τους αξιοποίησε ο Claremont. Αποκάλυπτε με το πάσο του τα χαρίσματα και τις πτυχές τους, χωρίς βιαστικές κινήσεις κούφιου εντυπωσιασμού. Κατάφερε να πάρει μια ομάδα της οποίας τα μέλη, ήταν σχεδόν όλοι τους loners, με ελάχιστα κοινά στοιχεία και να αναπτύξει μεταξύ τους δεσμούς όμοιους με αυτούς μιας οικογένειας. Εκεί που πραγματικά πέτυχε με το characterization του, ήταν στο να ελκύσει την προσοχή του κοινού και εκείνο με τις σειρά του να ενδιαφερθεί για αυτούς τους χάρτινους ήρωες. Μέσα σε λίγα τεύχη, οι νέοι είχαν γίνει αποδεκτοί και αγαπητοί, ακόμα και από όσους διάβαζαν τον τίτλο από το #1. Από πλευρά πλοκής, τους παρουσίαζε ως (τυχερούς πολλές φορές) πρωτάρηδες που έκαναν λάθη και μάθαιναν από αυτά, κοπιάζοντας μέχρι να καταφέρουν να λειτουργήσουν ως κανονική ομάδα.

Το UNCANNY X-MEN ίσως όμως, να μην είχε τραβήξει τόσα βλέμματα στην εποχή του, αν απουσίαζε ένας άνθρωπος. Το όνομά του, John Byrne. Μέσα από την δουλειά του σε αυτό τον τίτλο έκτισε περαιτέρω την καριέρα του και έγινε ένας από τους super star artists των 80's, δημιουργώντας ένα fan base που τον ακολουθεί πιστά, ακόμη και σήμερα, σε κάθε καινούρια του δουλειά. Η ανωτερότητά του σε σχέση με τον προκάτοχο του, είναι φανερή από το πρώτο τεύχος (#108) που ανέλαβε. Βέβαια, έκανε στην αρχή τα λαθάκια του -ανατομικά, κι αυτά όμως ελάχιστα- ο συνδυασμός όμως των επιρροών από το larger than life Jack "The King" Kirby και τον πιο ρεαλιστή και ρευστό Neal Adams, είχαν ως αποτέλεσμα τον στολισμό των σελίδων με ένα σχέδιο που δίνει μαθήματα, μέχρι τις μέρες μας και ακόμα πιο πέρα. Ακόμα από το τεύχος #113, άρχισε να συνεισφέρει και στα plots φανερώνοντας ένα ακόμα ταλέντο, αυτό του writer, ξεκινώντας μια δημιουργική κόντρα με τον Claremont, που έχει μείνει θρυλική.

Εγώ όλα αυτά δεν τα βρίσκω καθόλου παρωχημένα, αντιθέτως πιστεύω ότι είναι η βασικά στοιχεία ενός εξαιρετικού super hero comic! Τώρα ειδικά που τις ξαναδιάβασα μετά από πολλά χρόνια (προσπαθώντας να παραμερίσω τα προσωπικά συναισθήματα και το δέσιμο μου με την συγκεκριμένη αυτή περίοδο, όσο αυτό ήταν εφικτό) θεωρώ πως οι ιστορίες αυτές είναι ικανές όχι μόνο σταθούν σήμερα, αλλά και να με κάνουν να αναρωτηθώ γιατί τα σημερινά superhero comics (x-titles και μη) δεν είναι τόσο καλά! Το αν είμαι fanboy, ή όχι δεν έπαιξε κανένα ρόλο. Σε πολλά comics που τα είχα υψηλά στην εκτίμηση μου κατά την εφηβία μου, όταν τα επανεξέτασα σε αυτή την ηλικία, διαπίστωσα ότι δεν άντεξαν το πέρασμα του χρόνου. Ευτυχώς το UNCANNY X-MEN παίρνει άριστα και εδώ!
Αφήνω το χθες και πιάνω το σήμερα και το πως επιμελήθηκε η Marvel αυτή την επανέκδοση. Ο σεβασμός που προσέγγισαν το αυθεντικό υλικό, είναι ευδιάκριτος από ένα ξεφύλλισμα και μόνο. Πολύ καλό χαρτί ενώ η δουλειά στα χρώματα είναι Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Η! Πιο ζωντανά από ποτέ, που αν δεν ήξερα θα έλεγα ότι είναι δουλειά σύγχρονου colorist με υπολογιστή. Υπάρχουν και extras στις πίσω σελίδες με character designs του Cockrum, black&white σχέδια του Byrne, το original cover του ANNUAL #3 από τον Frank Miller, promotional art, καθώς, και όλα τα εξώφυλλα της reprint σειράς CLASSIC X-MEN μέχρι το τεύχος #37. Επίσης υπάρχουν και τα introductions από τα παλαιότερα MARVEL MASTERWORKD, ενώ το κερασάκι στην τούρτα είναι τα original letter pages, με την επιτηδευμένα φθαρμένα όψη τους, θυμίζοντας έγχρωμη φωτοτυπία. Μέσα από αυτά ανακάλυψα ότι ο Wolverine δεν είχε ισχυρό fan base (στην αρχή τουλάχιστον! Spooky?), αντιθέτως, τις περισσότερες συμπάθειες τις είχαν η Storm ( η favorite του Chris) και ο Nightcrawler. Το μοναδικό ξενέρωμα, είναι το κόψιμο στη μέση του κλασσικού-ως-εκεί-που-δεν-πάει-άλλο, Dark Phoenix Saga. Κύριοι, ή βάλτε το ολόκληρο, ή μην το βάζετε καθόλου! Το λιγότερο που μπορείτε να κάνετε για να επανορθώσετε είναι να βγάλετε στα ράφια το VOL 2 και σύντομα μάλιστα! Ακούτε;

Πέρα από αυτή την ενόχληση, αυτή η πολυτελής επανέκδοση άξιζε τα λεφτά της (116 Ευρώ-αουτς!) με το παραπάνω. Δεν το μετάνιωσα καθόλου και ας μπήκα μέσα! Αν διστάζετε, κάντε μια πρώτη επαφή με αυτό το υλικό μέσα από την πιο οικονομική σειρά των ESSENTIALS και αναλόγως αν σας αρέσουν τολμήστε να προχωρήσετε και σε αυτό.

Κλείνοντας, το μόνο που έχω να πω είναι: Respect στην Marvel για αυτή την κίνηση της.