Writer: Shane McCarthy

Artist: Chris Bolton

Letterer: Tom B. Long

Editor: Chris Ryall

IDW Publishing

Ξέρετε τον σωστό τρόπο για να ζητήσετε το συγκεκριμένο comic; Έχετε την εντύπωση ότι θα πάτε στο comic shop της αρεσκείας σας και θα πείτε στο φιλικό άνθρωπο, που θέλει να σας εξυπηρετήσει, κάτι τόσο κοινότυπο όσο το "Ε, συγνώμη μήπως έχετε το ZOMBIES! FEAST;"; Λάθος! Θα τον πλησιάσετε αργά και θα πείτε δυνατά " ZOMBIES!". Παύση. Ακολουθεί χαμηλόφωνα, το "feast". Αυτή, αγαπητοί μου, είναι η σωστή μέθοδος!

Μετά αυτές τις 68 λέξεις που χρησιμοποίησα ως έναν εύθυμο -θέλω να ελπίζω- πρόλογο, πάμε στο κυρίως γεύμα (pun intended).

Ακόμα ένα zombie comic λοιπόν, από μία εταιρία που έχτισε το όνομα της, με θεμέλια διάφορες μορφές που λαμβάνει ο τρόμος στην σύγχρονη εποχή (30 DAYS OF NIGHT-με vampires, SILENT HILL-βασισμένο στη γνωστή σειρά survival horror video games, κ.α.). Ένα comic που χωρίς να έχει να προσφέρει -στο πρώτο τεύχος τουλάχιστον- κάτι ριζοσπαστικό στη δομή του ή στην αντίληψη του, δεν μπορώ να πω ότι το βρήκα κακό.

Η ιστορία ξεκινάει μια νύχτα με καταιγίδα, σε ένα μοναχικό δρόμο της Αμερικάνικης επαρχίας, με ένα λεωφορείο που μεταφέρει κρατουμένους, οκτώ στον αριθμό. Ο οδηγός στην απόπειρα του να αποφύγει έναν διαβάτη (που από την στάση του σώματος του, συμπεραίνω ότι κατά πάσα πιθανότητα, ανήκει στην κατηγορία των πλασμάτων που βάπτισαν τον τίτλο) ανατρέπει το λεωφορείο σε ένα χαντάκι. Από όλους τους επιβαίνοντες, μόνο ο οδηγός βρίσκει τον θάνατο, και οι δυο φύλακες, με επικεφαλής τον marshal Cooke, συγκεντρώνουν τους κρατούμενους. Επειδή όμως στη περιοχή εκείνη, όλες οι απόπειρες επικοινωνίας αποτυχαίνουν (κλασσική horror genre γκαντεμιά) αποφασίζουν να συνεχίσουν πεζοί. Στην πορεία τους συναντούν ένα μοναχικό σπίτι και ενώ το ερευνούν, όπως είναι αναμενόμενο, έρχονται αντιμέτωποι με τα τόσο γλυκούλια και τόσο αξιαγάπητα ζομπάκια!

Η διαφορά στο στήσιμο, όπως είναι ευνόητο από την περιγραφή της υπόθεσης, είναι στην επιλογή του cast, με τους "καλούς", να αποτελούν την μειοψηφία σε σχέση με τους bad-ass criminals. Το πρόβλημα είναι, ότι με την παρουσίαση 11 χαρακτήρων μέσα σε ένα τεύχος μόλις, δεν μπορούν να γίνουν πολλά από πλευράς characterization. Την μερίδας του λέοντος την λαμβάνει ο Marshal Cooke, που παρουσιάζεται ως έμπειρoς, ψύχραιμος, με αυτοπεποίθηση που αρμόζει σε ένα ηγέτη και με μια cool αύρα, σαν να τον γράφει ο Warren Ellis. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες προσεγγίζονται από λίγο, έως καθόλου, χωρίς έστω να μαθαίνουμε τα ονόματα μερικών. Συγνώμη κύριοι, θα συστηθείτε καλύτερα στο επόμενο τεύχος!

Εντύπωση μου έκανε το σχέδιο του Bolton (Chris, όχι John), που δεν περιορίζεται στο να χρησιμοποιεί μόνο τα μολύβια και τα πινέλα του. Ως φόντο πολλές φορές έχει φωτογραφίες, επεξεργασμένες με υπολογιστή, πάνω στις οποίες έχει σχεδιάσει ότι θεωρεί απαραίτητο, δηλαδή χαρακτήρες και λεπτομέρειες. Μπορεί να θεωρηθεί cheating, ή ακόμα και τεμπελιά, από κάποιους purists, το συνολικό αποτέλεσμα όμως, τις περισσότερες φορές είναι επιτυχημένο. Δεν λείπουν βέβαια και ορισμένα panel, που η μίξη δεν μοιάζει να έχει δέσει κατάλληλα, με την προοπτική κυρίως να είναι λάθος. Σίγουρα χρειάζεται λίγη περισσότερη δουλεία, για ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Τέλος, ο ίδιος ο καλλιτέχνης έχει αναλάβει και τα χρώματα, προτιμώντας σκοτεινούς και μουντούς τόνους, τους πλέον κατάλληλους δηλαδή για αυτό το μακάβριο θέμα.

Γενικά, το ZOMBIES!: FEAST #1 με χάλασε, αλλά ούτε έμεινα άφωνος από την ποιότητα του. Είναι ένα comic που το θεωρώ ok και οι φίλοι του είδους αξίζει να το τσεκάρουν, αρκεί να μην περιμένουν ότι θα διαβάσουν το επόμενο THE WALKING DEAD. Σίγουρα θα πάρω το επόμενο τεύχος, ειδικά μετά το cliffhanger στο τέλος αυτού, όπως και τα επόμενα (υποθέτω) , αλλά δεν πιστεύω ότι πρόκειται να αλλάξει τα δρώμενα στο χώρο αυτό. Είναι fun, για όσους δηλώνουν fans.