Σενάριο: Αντώνης Βαβαγιάννης

Σχέδιο: Σπύρος Δερβενιώτης

Ελληνικά Γράμματα

Τί είναι ο Φωτογράφος; Ο ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ είναι ένα comic άλμπουμ αρκετά διαφορετικό από ότι μας έχει συνηθίσει η ελληνική παραγωγή. Έγχρωμο, σε μεγάλο φορμάτ -το λεγόμενο "φορμάτ ΑΣΤΕΡΙΞ"-, με περισσότερες από 40 σελίδες. Συγκεκριμένα, περιλαμβάνονται δύο ιστορίες, το origin του πρωταγωνιστή "Φωτογράφου" και το quest για τη διάσωση ενός... χασάπη.

Τί το αξιοπερίεργο έχει τώρα αυτό το comic για τα εγχώρια δεδομένα: το κυριότερο είναι πως σε καμία περίπτωση δε θα βρείτε κάτι παρόμοιο στην αγορά. Οι ιστορίες του Βαβαγιάννη έχουν ένα περίεργο feeling ενός μίγματος Mel Brooks, Monty Python και SIMPSONS, όσο ανατριχιαστικό κι αν ακούγεται αυτό! Η βασική σεναριακή γραμμή διακόπτεται συνεχώς, με παράλληλες, παντελώς άσχετες ιστορίες, οι οποίες όμως καταφέρνουν να δένουν τόσο καλά με το story, που ο αναγνώστης φτάνει σε ένα στερητικό σημείο πριν ακόμη ολοκληρώσει το διάβασμα. Έξυπνες ατάκες, πολλά "συνοδευτικά" αστεία, και χαρακτήρες με δανεικές προσωπικότητες. Όχι, όχι, οι δικές τους είναι, απλά τις δανείστηκαν για λίγο από τους ίδιους. Ήρωες τραγελαφικοί, των οποίων η σοβαροφάνεια αγγίζει τα όρια του γελοίου, χωρίς όμως να τα ξεπερνάει.

Η πρώτη ιστορία, ως πιο πρώιμη, φαίνεται πως είναι περισσότερο ακατέργαστη, όμως η δεύτερη καλύπτει τα κενά της πρώτης. Ή και της ακόμα πιο πρώτης. Και όχι της δεύτερης. Ούτε της τρίτης ασφαλώς, δεν είπα ποτέ πως έχουμε και Τρίτη, μη μου βάζετε λόγια!

Ας σοβαρευτούμε, όμως, για μία ακόμη φορά, κι ας περάσουμε στο έτερον ήμισυ του δημιουργικού team του εν λόγω άλμπουμ: τον σχεδιαστή. (Σχέδιο-χρώμα-μελάνι, για την ακρίβεια). Από όσο γνωρίζω τη δουλειά του Σπύρου Δερβενιώτη, έχω καταλήξει πως στην ουσία, έχουμε να αντιμετωπίσουμε τρεις Δερβενιώτηδες: Τον πρώτο, των (πολιτικών) γελοιογραφιών και comic strips, τον δεύτερο, των comics, και τον τρίτο, επίσης των comics. Στο συγκεκριμένο project έχουμε να κάνουμε με τον Δερβενιώτη #1.5: τον σχεδιαστή που έχει μεγάλη άνεση, γουστάρει αυτό που κάνει, αλλά βαριέται εύκολα. Το στυλ του σίγουρα δεν έχει μεγάλες απαιτήσεις, όμως έχει τουλάχιστον τις βασικές. Κι αυτό σημαίνει πως ο ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ έχει αντιμετωπιστεί σαν μία συλλογή comic strips και όχι σαν μία ολοκληρωμένη ιστορία comic. Ελλιπέστατα backgrounds, σε σημείο μάλιστα που να "θάβουν" τα αστεία του Βαβαγιάννη, αδυναμία δυναμικών εκφράσεων προσώπων, λανθασμένη τοποθέτηση σκιών και διάφορα άλλα λάθη προοπτικής ή ανατομίας χώρου και αντικειμένων, που χάρη στις απανωτές ατάκες του Βαβαγιάννη, ορισμένες φορές, περνούν απαρατήρητα. Θα συμφωνήσω, βέβαια, με την επιλογή του flat χρώματος από υπολογιστή, το οποίο ταιριάζει απόλυτα με το cartoony σχέδιο, το οποίο αν και δείχνει άνεση και ταλέντο, βγάζει δυστυχώς έντονα την αίσθηση της "ξεπέτας". Και αυτό ίσως να μη με ενοχλούσε τόσο, αν δεν είχα άλλες προσδοκίες από τη στιγμή που είχα μάθει για αυτή τη συνεργασία...

Anyway, θέλετε μία γενική άποψη; Αγοράστε το. Θα γελάσετε και θα προβληματιστείτε, θα... όχι, αυτό είναι ψέμα, δε θα προβληματιστείτε και πολύ, θα γελάσετε, όμως, εγγυημένα.