Writers: Sergio Aragones, Mark Evanier

Artist: Sergio Aragones

Colorists: Tom Luth, Lee Loughridge

Letterer: Stan Sakai

Editor: Mark Chiarello

DC Comics

Φτάσαμε, λοιπόν, στο ενδέκατο τεύχος της ανθολογίας της DC, SOLO, σκοπός της οποίας είναι, σε κάθε installment, να στρέφει το spotlight σε έναν μόνο καλλιτέχνη (με κυμαινόμενα επίπεδα επιτυχίας). Αυτή τη φορά, οι προβολείς είναι στραμμένοι σε έναν πραγματικό θρύλο της 9ης Τέχνης, τον "τεράστιο" Sergio Aragones.

Ο Aragones είναι ένας από αυτούς τους δημιουργούς που ενδέχεται να δημιουργήσουν τρομερά προβλήματα σε ένα reviewer. Πέρα από το ότι έχουν πλέον γραφτεί τα πάντα για αυτόν, υπάρχει και το κώλυμα του "Ποιος είμαι εγώ να μιλήσω για τον Sergio Aragones". Πρόκειται για ένα δημιουργό που μπορεί να καυχηθεί πως είναι από τους ελάχιστους που έχει επιτύχει το πολυπόθητο "crossover appeal" με τον έξω κόσμο (as in "έξω από τον περιορισμένο χώρο των comics") και παρ' όλο που κάποιοι μπορεί να ισχυριστούν πως για να το καταφέρει, χρησιμοποίησε "πλάγια μέσα" (σκίτσα για διαφημίσεις, εμφανίσεις στην τηλεόραση ως κωμικός, κ.λπ), στην πραγματικότητα, αυτό που εντυπώθηκε στη συνείδηση του mainstream κοινού ήταν τα comics του Aragones. Είτε αυτά που έκανε για το -εξωφρενικά δημοφιλές για μεγάλο χρονικό διάστημα- MAD MAGAZINE, είτε αυτά που "δάνεισε" σε διαφημιστικά spots και TV props.

Τα comics του Aragones καταφέρνουν, παρά τη φαινομενική απλότητα της γραμμής που ακολουθεί ο καλλιτέχνης (σοβαρά, πόσοι δυστυχείς έχουν σκεφτεί "ε, αυτό φαίνεται πολύ εύκολο, κι εγώ μπορώ να το κάνω", πριν καταλάβουν το "error of their ways";), να παρουσιάζουν στον αναγνώστη απόλυτα ολοκληρωμένους "κόσμους" και χαρακτήρες που πίσω από την καρτουνίστικη εμφάνιση τους, κρύβουν μεγαλύτερη "αλήθεια" από τους καλοσχεδιασμένους (ή "καλοσχεδιασμένους") τύπους που συναντάμε συνήθως στα υπερηρωικά comics. Στην πραγματικότητα, το να κάνεις μια σελίδα "Neal Adams" ή "John Buscema", μπορεί να είναι επίπονο και χρονοβόρο, αλλά ουσιαστικά είναι "εύκολο". Το πραγματικά δύσκολο είναι να μπορείς να σχεδιάσεις ένα χαρακτήρα (μαζί με setting και backgrounds), χρησιμοποιώντας τρεις γραμμές (or close to it, anyway) και να το κάνεις να φαίνεται "σωστό". Μη με παρεξηγείτε, λατρεύω τον Neal Adams και εκτιμώ ιδιαίτερα τις ικανότητες του Buscema, αλλά σκεφτείτε λίγο πόσο εύκολο είναι να αντιγράψεις το σκίτσο αυτών των δύο κυρίων (ή άλλων της ίδιας "σχολής") και συγκρίνετε το με το -ουσιαστικά- ακατόρθωτο έργο του να κοπιάρεις τον Aragones, χωρίς να γελοιοποιηθείς. Εξάλλου, αν ήταν εύκολο, θα το είχαν κάνει πολλοί (ο άνθρωπος είναι πιθανότατα ο "most popular cartoonist alive" - αν μπορούσε κάποιος να τον αντιγράψει λέτε να μην το είχε επιχειρήσει ως τώρα;).

Με όλα αυτά, όμως, δεν έχω πει ακόμη τίποτε για το ίδιο το τεύχος. Σοβαρά τώρα, τί θέλετε να πω; Είναι ένα comic 48 σελίδων, γεμάτο Sergio Aragones. Αν χρειάζεστε κι άλλα κίνητρα, λυπάμαι, αλλά η περίπτωση σας είναι μάλλον ανίατη.