Writers: Jonathan Luna (plot), Joshua Luna (plot, script)

Artists: Joshua Luna (layouts), Jonathan Luna (pencils, inks)

Colorist: Jonathan Luna

Letterer: Jonathan Luna

Image Comics

Ο φίλος μου, Σπύρος Ευάγγελος Αρμένης μου είπε κάτι πολύ ενδιαφέρον όταν των ρώτησα αν πήρε το πρώτο τεύχος της νέας σειράς των Luna Brothers, GIRLS. Δεν είμαι απόλυτα βέβαιος για τα ακριβή λόγια που χρησιμοποίησε, αλλά ήταν κάτι στο στιλ του "σιγά μην το πάρω, εσύ αγοράζεις όλα αυτά τα "Hernandez lite" comics".

Hernandez lite...

Ομολογώ πως με προβλημάτισε ο συγκεκριμένος όρος. Η αλήθεια είναι πως δεν το είχα σκεφτεί έτσι και μη έχοντας διαβάσει την προηγούμενη δουλειά των Joshua και Jonathan Luna, το πολυσυζητημένο ULTRA, δεν ήμουν σίγουρος για το τι έπρεπε να περιμένω από το GIRLS #1.

Με ένα πρώτο ξεφύλλισμα, το comic μοιάζει σε κάποια σημεία να έχει δανειστεί στοιχεία από πολύ συγκεκριμένα τμήματα της δουλειάς των αδελφών Hernandez στο LOVE AND ROCKETS. Λίγο η καθαρή γραμμή του Jonathna Luna που θα μπορούσε να είναι κάτι σαν "Jaime for the 00's", λίγο η ύπαρξη πολλών, φαινομενικά δυνατών γυναικείων χαρακτήρων (trademark των Los Bros), λίγο οι απόλυτα ρεαλιστικές και καθημερινές καταστάσεις που μοιάζουν να βιώνουν οι χαρακτήρες του comic... Μπορώ να καταλάβω γιατί το comic αποπνέει ένα LOVE AND ROCKETS sense για πολλούς αναγνώστες.

Οι ομοιότητες είναι, όμως, εντελώς επιφανειακές.

Αρχικά, στον τομέα του σχεδίου, οι διαφορές ανάμεσα στον Jonathan Luna και τους αδερφούς Hernandez είναι τεράστιες, καθώς οι δεύτεροι είχαν μια βαθύτατη γνώση των βασικών και ήταν προφανές πως διέθεταν και "κλασική παιδεία". Ο Jonathan από την άλλη, μοιάζει να έχει μάθει σχέδιο αντιγράφοντας διάφορους trendy alternative καλλιτέχνες από τα 90's και να έχει κάνει σημαία των αισθητικών του πιστεύω, τη χρήση του Photoshop (bye-bye, organic quality). Αν περάσουμε, δε, στο storytelling, εκεί είναι που οι αδυναμίες των Luna Brothers γίνονται πιο εμφανείς, με τα διαρκή αδέξια transitions και την λανθασμένη χρήση του gutter element.

Ας περάσουμε όμως στην ιστορία. Ο Ethan είναι ένας twenty-something (διαπίστωση που βγαίνει από τα συμφραζόμενα της ιστορίας, κρίνοντας από το σχέδιο θα μπορούσε να είναι και 15) loser, που ζει σε μια μικρή πόλη, όπου εργάζεται σε ένα mini market και μοναδικός προβληματισμός του μοιάζει να είναι η σχέση του με τις γυναίκες (όσο το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο ελπίζω να είναι έφηβος και όχι εικοσιπεντάρης). Ο Ethan λοιπόν προσπαθεί να καταλάβει τις γυναίκες, αλλά προφανώς δεν τα καταφέρνει και πολύ καλά, καθώς καταφέρνει μέσα σε λίγες σελίδες να στρέψει το μισό γυναικείο πληθυσμό της πόλης εναντίον του (μπορεί και ολόκληρο - η πόλη μοιάζει να είναι ιδιαίτερα μικρή), ξεσπώντας σε ένα μισογυνιστικό παραλλήρημα που στερείται λογικής, επιχειρημάτων και καθαρού μυαλού.

Με λίγα λόγια, ο ήρωας μας είναι ένας μαλάκας (in more ways than one, όπως διαπιστώνουμε και στην αρχική σεκάνς του τεύχους). Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό.

Αυτό, όμως που είναι κακό, είναι πως και όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες που εμφανίζονται στο comic είναι εξίσου pathetic. Από που να αρχίσω; Από την cockteaser νεοφερμένη, που φλερτάρει με τον Ethαν μόνο και μόνο για να έχει τη χαρά να τον απορίψει μετά, μέχρι τον -"οι μόνες γυναίκες που έχω γνωρίσει είναι τα centerfolds του PLAYBOY"- κολλητό του (δεν νομίζω πως αναφέρεται το όνομα του - too bored to check) και από την τσουλάρα του χωριού μέχρι τον "γαμάω και δέρνω" local μπάτσο (που σε μια κρίση αστυνομικής παράνοιας και στερεοτυπικής αντίληψης πετάει τον Ethan έξω από το μπαρ, μετά το παραλλήρημα του τελευταίου, ενώ θα έπρεπε να είχε κάνει το ίδιο και με τις δύο, τουλάχιστον, από τις γυναίκες που του επιτίθενται).

Short story: είναι όλοι μαλάκες! Είναι όλοι αντιπαθέστατοι και μονοδιάστατοι χαρακτήρες που είναι αδύνατον να προσφέρουν στον αναγνώστη τη δυνατότητα να αισθανθεί την οποιαδήποτε ταύτιση μαζί τους.

Ποιό είναι το μοναδικό ενδιαφέρον στοιχείο στο GIRLS #1; Το plot. Και πιο συγκεκριμένα οι τελευταίες έξι σελίδες, όπου η ιστορία μοιάζει να πηγαίνει σε εντελώς διαφορετικά μονοπάτια και όπου φαίνεται πως αρχίζει να εκτυλίσσεται ένα μυστήριο που μπορεί να αλλάξει ριζικά τον ήρωα (και τα dynamics της ίδιας της πλοκής). Αυτό είναι και το μοναδικό πράγμα που θα με κάνει να αγοράσω το δεύτερο τεύχος της σειράς. Αν και δεν συνηθίζω να ακολουθώ έναν τίτλο μόνο για το cliffhanger, στη συγκεκριμένη περίπτωση θα κάνω μια εξαίρεση.

Συμπερασματικά, το GIRLS #1 είναι ένα mildly interesting comic, με ένα plot που υπόσχεται πολλά, αλλά και ένα script που με κάνει να φοβάμαι πως αυτά δεν θα πραγματοποιηθούν.

Hernandez lite;

Not even close!