Writer: David Hine

Penciller: Yanick Paquette

Inker: Serge LaPointe

Colorist: Stephane Peru

Letterer: VC's Russ Wooton

Editor: Mike Marts

Marvel Comics

Ο Βαμβούνης είχε δίκιο.

(Ναι, πρόκειται για ένα ακόμη από εκείνα τα reviews που σας φαίνεται άσχετη η εισαγωγή, αλλά όλα συνδέονται στο τέλος.)

Πάντοτε είχα την εντύπωση πως ο Μανώλης ήταν λίγο περισσότερο fanboy στα reviews του από ότι θα έπρεπε. Όταν δεν του αρέσει κάτι το θάβει κανονικότατα, όταν γουστάρει κάτι άλλο το θεοποιεί. (Ώπα, για κάτσε... αυτός είμαι εγώ!)

Έτσι και με το CIVIL WAR: X-MEN #1. Όταν είχα δει το rating του στη στήλη του LEAVE YOUR SPANDEX AT THE DOOR, είπα "ok, πάλι υπερβάλλει, δεν μπορεί να είναι τόοοοσο κακό!" -ένα F αν θυμάμαι καλά-. Και όμως ήταν! (Είδατε που καταλήξαμε;)

Ναι, μπορώ πλέον με βεβαιότητα να πω πως το CIVIL WAR: X-MEN #1 είναι ένα από τα χειρότερα X-comics των τελευταίων 3 ετών! Και συγκεκριμενοποιώ:

Το εν λόγω τεύχος, στηρίζεται σε 2 βασικά σημεία: Στους χαρακτήρες και το δυνατό feedback που αφήνουν στον μέσο X-fan, καθώς και στο Civil War Concept και το δυνατό feedback που αφήνει στον μέσο mainstream fan.

Το πρόβλημα είναι πως μένει μόνο σε αυτά, περιμένοντας να δράσουν από μόνα τους. Δηλαδή:

1) Χαρακτήρες. Χαρακτήρες λέγοντας, δεν εννοώ τους χαρακτήρες των χαρακτήρων, αλλά τους χαρακτήρες-χαρακτήρες καθ' αυτούς. Κι αυτό σημαίνει πως ακολουθείται η λογική "έχει Spider-man; Είναι καλό-θα πουλήσει." Δεν έχει Spider-man, ούτε και Wolverine βέβαια, και για να καλυφθεί αυτό το κενό ο Hine έπρεπε να χρησιμοποιήσει ό,τι καλύτερο είχε στη διάθεσή του εντός του Xavier Mansion. Bishop vs Original Team λοιπόν, με ένα rebel union ενδιάμεσα του οποίου ηγούνται 2 potentially fanbased X-Force characters. Έχουμε λοιπόν τη δυναμικότητα των εναπομείναντων X-Men, (ούτε Storm, ούτε Phoenix ή Magneto, τί να κάνουμε δεν ήταν available at the moment) αλλά κανένα υπόβαθρο. Ατάκες του στυλ "So, who's pushing your buttons now (Summers)? Her?" από χαρακτήρες όπως ο Bishop και διάφορα άλλα που προσπαθούν να μας θυμίσουν την ιστορία των X-Men και τις μεταξύ τους σχέσεις χρησιμοποιούνται τόσο αδιάντροπα, που στέλνουν κατευθείαν τους ήρωες στον πάγκο του out of character context. Κανένας από τους mutants δε δρα με τη λογική της προσωπικότητάς του, ενώ ο θεατρινισμός δίνει και παίρνει.

2) Context: Civil War σημαίνει Φίλος vs Φίλος, αδερφός vs ανηψιός, φούρναρης vs μεταφορική του ψωμιού κάθε πρωί στις 05.00. Αυτό είναι το γενικό σκεπτικό, αυτό ακολουθούμε. Χωρίς καμία δικαιολογία ή ένα ηθικο-συναισθηματικο-λογικό υπόβαθρο, αρκεί να δούμε (ή να προετοιμάσουμε τον αναγνώστη πως θα δει στα επόμενα τεύχη) μάχες όπως Bishop vs Cyclops. Οι original X-Men πηγαίνουν κρυφά να βοηθήσουν τους επαναστάτες συναδέλφους τους, μόνο αυτοί όμως, γιατί "this is something special for you boys; The original X-Men." όπως λέει και η Emma. Ο Bishop αποφασίζει πως το όλο O.N.E. περιοριστικό σκηνικό, κάνει καλό σε αυτούς και τους διαφυλάσσει, (κι αυτό επειδή στο μέλλον από όπου μας ήρθε οι mutants είχαν μαρκαριστεί υπό τη σκιά των Sentinels, οπότε πρέπει να αποφευχθεί κάτι παρόμοιο στο παρο....wait, this dont make any sense!) και πηγαίνει με την πλευρά της κυβέρνησης και του Iron Man. (Το τί ζογκλερικά έχει κάνει εδώ ο Hine για να ενώσει Bishop-O.N.E.-Decimation-Iron Man-198-Registration Act-Captain America δε λέγεται!)

Έτσι λοιπόν έχουμε το Versus που θέλαμε, και μία μεγάλη στιγμή της ιστορίας των X-Men εν εξελίξει, μια και αυτό που ζούμε όπως μας λέει ξεκάθαρα και ο Angel, "it's the end of an era." (Κάτσε ρε μεγάλε, γιατί μας το λες έτσι ωμά; Aσε να το καταλάβουμε από μόνοι μας! Ποιός είσαι, ο Watcher;)

Και δεν έχω αναφερθεί σε σημεία όπως τα guest appearences του κώλου (sorry για την έκφραση αλλά έτσι είναι, το να πετάς έναν Caliban και το όνομα του Forge για ένα τρακτεροειδές που χρησιμοποιείται δεν είναι και τόσο σοφιστικέ!) και στους άσχετους συντελεστές ενός τόσο σημαντικού mini series (Εκτός του συγγραφέα που δεν είναι και η πρώτη μούρη, και του Variant cover Artist, όλοι οι άλλοι είναι ισπανοβελγοwhatever που ανακάλυψε η Marvel 2 μέρες πριν)