Writer: Grant Morrison

Artist: Andy Kubert

Colorist: Dave Stewart

Letterer: Nick J. Napolitano

Editor: Peter Tomasi

DC Comics

Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να περιμένω όταν βλέπω το όνομα του Grant Morrison στα writing credits ενός comic. O τρελός καραφλός είναι ικανός για το καλύτερο (DOOM PATROL, ANIMAL MAN, INVISIBLES, διαλέχτε) και το χειρότερο (το SEAGUY αφορούσε μόνο φρενοβλαβείς). Είναι και αυτό το υπερφίαλο εγώ του, αυτή η στάση τύπου "είμαι μια παρανοϊκή ταλεντάρα και φωτιά να πέσει να κάψει όποιον δεν συμφωνεί μαζί μου", που με εκνευρίζει. Το ξέρω ότι υπερβάλω, το ίδιο όμως δεν κάνει και ο Morrison με τις δηλώσεις του; Επειδή άρχισα να ξεφεύγω από το θέμα, επιστρέφω σε αυτό.

Ποιες ήταν οι εντυπώσεις μου, από το πρώτο τεύχος του run, του comic book rock star;

Διόλου άσχημες, μπορώ να πω!

Εντάξει, δεν φτάνει και τα επίπεδα του αδελφού τίτλου DETECTIVE COMICS #821, παραμένει όμως μια πολύ καλή αρχή.

Η ιστορία ξεκινάει δυναμικά, με μια σύγκρουση μεταξύ Batman και Joker, που κρατάει όλες και όλες επτά, decompressed, σελίδες. Κανονικά θα μπορούσε να ήταν και τρεις, έχουν όμως τα θετικά τους σημεία. Πόσες φορές βλέπουμε τον clown of crime να δέχεται σφαίρα point blank στο πρόσωπο και τον Gordon να έχει σνιφάρει το trademarked αέριο Joker; Μετά από αυτά τα λίγα καταλήγουμε εκεί που το editorial των bat-titles, έχει καταλήξει τον τελευταίο καιρό: την επαναφορά του Bruce Wayne στο προσκήνιo αυτή τη φορά με παρακίνηση του Alfred να πεταχτεί μέχρι το Λονδίνο (δυο βήματα...) σε μια εκδήλωση. Όταν όμως στην ίδια πόλη υπάρχουν άνθρωποι από το παρελθόν του ήρωα μας, η κατάληξη δεν μπορεί να είναι θετική. Για να δώσω και ένα hint, βλέπουμε την επιστροφή ενός χαρακτήρα που είχαμε δει για πρώτη και τελευταία φορά, στην τελευταία σελίδα του graphic novel, BATMAN: SON OF THE DEMON, πριν από 19 χρονάκια. Δεν σας λέω ποιος, το graphic novel είναι back in print, τσεκάρετε το, αξίζει! Το γεγονός ότι ο τίτλος του storyline είναι Batman & Son, μην το αφήσετε να σας επηρεάσει.

Αυτό που μου άρεσε, είναι ότι ο Morrison μοιάζει να είναι υπό έλεγχο, όσον αφορά τις wannabe εξυπνάδες του και παρουσιάζει ένα καλό, mainstream σενάριο. Βέβαια, ανά πάσα στιγμή, στα μελλοντικά τεύχη αυτό μπορεί να καταρριφθεί και να αρχίσουν οι παράταιρες υπερβολές, που είναι υψηλά στις προτιμήσεις του writer. Επί του παρόντος, μας προσφέρει διασκέδαση, απλή και ξεκάθαρη, με μια διακριτική δόση τρέλας, παράγοντα που πάντα τον κάνει να ξεχωρίζει. Θα μπορούσε όμως, να είναι κάπως πιο συγκροτημένος στην δομή του σεναρίου, αφιερώνοντας λιγότερο χρόνο στην εισαγωγή και κάνοντας την μετάβαση στο κυρίως θέμα του με πιο ομαλό τρόπο.

Την παράσταση την κλέβει με άνεση ο Andy Kubert, ένας καλλιτέχνης, τον οποίο έχω στην μαύρη λίστα εδώ και χρόνια. Δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος, η αιτία της προκατάληψής μου είναι το γεγονός ότι είχε συνεργαστεί με τον Fabian Nicieza, σε μερικά από τα χειρότερα X-MEN comics που έχουν βγει ποτέ. Δηλαδή κάτι το εντελώς άσχετο, με τις ικανότητες του, στην τελική ανάλυση. Εδώ όμως οφείλω να ομολογήσω ότι τον παραδέχτηκα! Θυμίζει κάπως τον Jim Lee, όπως τον είδαμε στο Hush storyline, παρόλα αυτά το προσωπικό του στυλ είναι αναγνωρίσιμο. Πολύ ωραίο το design των layouts, με splash pages που κόβουν την ανάσα. Σε συνδυασμό με τα χρώματα, η κάθε σελίδα μοιάζει να είναι έτοιμη να ζωντανέψει μπροστά στα μάτια μου. Αποδείχτηκε ο κατάλληλος άνθρωπος για τη θέση!

Μια ωραία εποχή φαίνεται να ξεκινά για τους fans του Batman, με τους δυο τίτλους να διατηρούν ένα υψηλό επίπεδο -εντάξει του μεγάλου του αδερφού του, του DETECTIVE COMICS είναι πιο υψηλό- προσφέροντας ταυτόχρονα δυο διαφορετικές φωνές. Το μόνο που σας μένει, είναι να στήσετε αυτί για εκείνη που προτιμάτε.