Writer: Robert Kirkman

Penciller: Marat Mychaels

Colorist: Matt Yackey With Brian Miller & Dash Martin

Letterer: Marat Mychaels

President: Jimmy Jay

C.E.O.: Rob Liefeld

Arcade Comics

Οφείλω να ομολογήσω πως με βαριά καρδιά αγόρασα το συγκεκριμένο comic. Το YOUNGBLOOD του καθόλου αξιόλογου για εμένα Rob Liefeld ήταν πάντοτε εκτός από μία αισχρή απομίμηση κλασσικών mutant σειρών και χαρακτήρων της Marvel, μία επίσης εντελώς ανούσια υπόθεση. Όμως το όνομα του Robert Kirkman στο ρόλο του συγγραφέα ήταν αρκετό ακόμα και να με πείσει να αγοράσω έναν τίτλο με τέτοια προϊστορία.

Δυστυχώς για άλλη μία φορά αποδείχτηκε πως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Κατά πρώτον, ο υποψήφιος αναγνώστης του εν λόγω comic θα πρέπει οπωσδήποτε να είναι γνώστης της ιστορίας της ομάδας και του τίτλου ονόματι YOUNGBLOOD. Πράγμα καθόλου καλό για ένα τεύχος που στην αρίθμησή του γράφει: «#1». Ακόμα και το relaunch ενός comic τουλάχιστον στα πρώτα τεύχη (πόσο μάλλον στο πρώτο-πρώτο) πρέπει να είναι κατανοητό, χωρίς πολλά υπολείμματα του παρελθόντος, με σκοπό τον «προσηλυτισμό» του αδαή, νέου αναγνώστη! Ε λοιπόν, το YOUNGBLOOD: IMPERIAL #1 δεν ακολουθεί αυτό τον κανόνα ούτε κατά διάνοια!

Ίσως ο Kirkman όντως να προσπάθησε να δώσει τον καλύτερό του εαυτό, αλλά το αποτέλεσμα... well... ας πούμε πως δεν τον αντάμειψε. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα αρκετά σφιχτό σενάριο, που στην πραγματικότητα όμως δεν είναι παρά μία φούσκα: Πολύ αίμα, θάνατοι, χωρίς συγκεκριμένο λόγο, και ένα ψιλό-άσχετο θεματάκι πολιτικοοικονομικών διαπλοκών που δε βοηθάει και τόσο. Ίσως έπρεπε να είχα διαβάσει και τις άλλες σειρές του Liefeld... (αλλά να μου λείπει!)

Σχεδιαστικά τώρα, τίποτα πρωτότυπο, αντιθέτως μάλιστα, αυτού του είδους η υπερβολή -κυρίως ως προς το ανατομικό μέρος- πάντοτε με απωθούσε. Ο Marat Mychaels, αν και στο παρελθόν έχει δώσει πολύ αξιόλογα δείγματα δουλειάς, στο συγκεκριμένο project μάλλον βαριόταν. Από τον ίδιο τον Liefeld βέβαια είναι απείρως καλύτερος, αλλά αυτό δεν είναι και δύσκολο!

Για το χρώμα τέλος δεν έχω και πολλά να πω: το απλό κομπιουτεριζέ στιλάκι, χωρίς πολύ ψάξιμο, το έχεις ήδη βαρεθεί στην δεύτερη σελίδα!

Σε γενικές γραμμές λοιπόν, οφείλουμε ένα μεγάλο «Μπράβο» στον φίλο μας τον Rob, που κρατάει το επίπεδο των comics του στο κλασικό, αναμενόμενα χαμηλό του επίπεδο!