Writer: Warren Ellis

Artist: J.H. Williams III

Colorist: Jose Villarubia

Letterer: Todd Klein

Editor: Scott Dunbier

DC Comics (Wildstorm)

Oh, boy. Here we go again.

Ο Michael Jones είναι ένας πρώην πράκτορας της βρετανικής υπηρεσίας πληροφοριών, MI6, που όμως απείχε από το προφίλ του κλασικού Βρετανού κατασκόπου όσο περίπου απέχει και ο Warren Ellis από το προφίλ του κλασικού Βρετανού συγγραφέα.

Η άστατη ζωή που έκανε και οι ελαφρώς περίεργες συνήθειες του (του Jones, όχι του Ellis - δεν ξέρω τίποτε για τις περίεργες συνήθειες του Warren), οδήγησαν την υπηρεσία να τον απομακρύνει από τη θέση του field agent, δίνοντας του όμως την ευκαιρία να "υπηρετήσει" με έναν διαφορετικό τρόπο: να γίνει μέλος του "Desolation Test".

Τί είναι το "Desolation Test"; Glad you asked.

Με βάση τα ελάχιστα που "αποκαλύπτονται" (ο Ellis δεν αποκαλύπτει ποτέ - απλά υπονοεί) στη συνέχεια του τεύχους, το "Desolation Test" ήταν κάτι σαν πείραμα που δοκίμαζε νέες φαρμακευτικές μεθόδους σε ανθρώπους, όσοι από τους οποίους δεν πέθαιναν (ελάχιστοι) μετατρέπονταν σε ένα είδος "υπερανθρώπων" ή έστω ατόμων με ξεχωριστές ικανότητες.

Τουλάχιστον έτσι νομίζω. Δεν μπορώ να πω πως το σενάριο είναι ιδιαίτερα πλήρες από πλευράς πληροφοριών.

Ενδιαφέρον premise, δε συμφωνείτε; Αρκετά έξυπνο, με πολλές δυνατότητες ανάπτυξης και μια πληθώρα επιλογών για τη συνέχεια.

Πού είναι το πρόβλημα;

Το DESOLATION JONES #1 έχει όλα τα ελαττώματα ενός Warren Ellis comic:

(μη διαβάσετε αν φοβάστε τα spoilers)

• Όλοι -ανεξαιρέτως- οι χαρακτήρες που εμφανίζονται μέσα στο comic συμπεριφέρονται σαν διαγωνιζόμενοι για τον τίτλο του "Coolest Person In The Universe".
• Το κλισέ του πρωταγωνιστή που έχει περισσότερα character faults από τον χειρότερο villain κάνει και εδώ την -κουραστική- εμφάνιση του.
• Οι μισοί χαρακτήρες αποδεικνύεται -ή υπονοείται- πως δεν είναι ακριβώς αυτό που δείχνουν (ο Βρετανός butler που αποδεικνύεται πως είναι από το Brooklyn, η φίλη-συνεργάτιδα του Jones που υπονοείται πως παλιότερα ήταν άντρας, etc.)
• Το βασικό plot point της πρώτης περιπέτειας του Jones είναι αυτό που θα χαρακτήριζα προβλέψιμα πρωτότυπο, κάτι που αποτελεί κανόνα για τη δουλειά του Ellis (Hitler's amateur porn???).
• Οι "εκπλήξεις" έρχονται ακριβώς εκεί που τις περιμένεις (δεν προσδίδουμε φύλο στον ιδιοκτήτη πορνομάγαζου, Dirty Sanchez, μόνο και μόνο για να αποκαλύψουμε αργότερα -surprise- πως ο Filthy είναι γυναίκα).

Δεν σας κρύβω πως είχα μεγάλες προσδοκίες από το DESOLATION JONES #1, αλλά παράλληλα διατηρούσα και αρκετές ενοχλητικές επιφυλάξεις. Δυστυχώς αποδείχτηκε πως οι τελευταίες ήταν "right on the money". Ο Ellis, για μια ακόμη φορά τα τελευταία χρόνια, έδειξε πως πλέον τον ενδιαφέρει περισσότερο να δημιουργήσει ένα "cool artifact" που θα αποτελέσει Βίβλο για δεκαεννιάχρονους ψευτόμαγκες παρά να πει μια πραγματικά καλή ιστορία σαν αυτές που μας είχε συνηθίσει παλαιότερα.

Σοβαρά τώρα, πόσο lame είναι να χρησιμοποιήσεις σε ένα σενάριο ένα τόσο επιτηδευμένα provocative θέμα όπως τα προσωπικά ερασιτεχνικά porn films του Hitler; Μιλάμε ουσιαστικά για δύο subjects (Hitler & amateur porn) που είναι ταμπού για πολλούς (και που αποτελούν δύο από τα πιο hot search strings στο internet - what's next? Transexual Pokemon?) τα οποία συνδυάζονται για να δημιουργήσουν την απόλυτα ποζεράδικη εξυπνάδα.

Προσωπικά βρήκα το DESOLATION JONES #1 ένα προκλητικά προ-κατ comic που έχει ως μοναδικό στόχο να δημιουργήσει θόρυβο και να ανεβάσει το status του Ellis ως γκουρού των απανταχού ψευτό-intellectual έφηβων που εντυπωσιάζονται από φτηνά τρικ και επιδεικτικά "έξυπνους" διαλόγους.

Ο μόνος λόγος που θα σύστηνα το τεύχος στον οποιονδήποτε (και ο μοναδικός λόγος για τον οποίο θα συνεχίσω να αγοράζω τη σειρά) είναι ο σχεδιαστής, J.H. Williams III, του οποίου η καλλιτεχνική εξέλιξη είναι ραγδαία σε κάθε project που αναλαμβάνει και τις περισσότερες φορές είναι αρκετός λόγος για να ανεχτείς ένα αδύναμο σενάριο.