Αν είναι να πάει έτσι το πράγμα μέχρι τέλους, τότε χαίρομαι που «έκλεισα
έγκαιρα θέση» σε αυτό το Morrison's magical tour! Γιατί όπως
το SEVEN SOLDIERS #0, έτσι και το παρόν τεύχος είναι συναρπαστικό
από την πρώτη, μέχρι την τελευταία σελίδα.
Να ανοίξουμε λοιπόν σαμπάνιες γιορτάζοντας τη μεγάλη επιστροφή του
Grant Morrison; Προσωπικά στοιχηματίζω υπέρ αυτής της άποψης.
Αυτή τη φορά, ο Shining Knight προέρχεται από μία παράλληλη πραγματικότητα
και όπως στο Seven Soldiers #0 είδαμε τη νεοσυσταθείσα ομώνυμη ομάδα
να πεθαίνει στο πεδίο της μάχης, έτσι κι εδώ οι εναπομείναντες ιππότες
του Broken Table (βλέπε Round Table), πέφτουν ο ένας μετά τον άλλο,
στη μάχη με τις ορδές της σατανικής Sheeda. Ο μόνος που κατορθώνει
να γλιτώσει είναι ο δεκαεξάχρονος Sir Justin, ο οποίος μαζί με το
ομιλούν (και εξαιρετικά νοήμον άλογό του) καταφεύγουν στο σήμερα.
Αν έχεις παρακολουθήσει έστω και επιλεκτικά δουλειές του Morrison,
εδώ σε περιμένει -όπως θα κατάλαβες ήδη- μία μεγάλη διαφορά: Το σενάριο
είναι απλό! Απλούστατο! Χωρίς περίεργα twists, δαιδαλώδη sub plots
και elements στο όριο της φαντασίωσης με την πραγματικότητα. Και παρ'
όλα αυτά έχει ένα πάγιο χαρακτηριστικό του συγγραφέα: Κάπου ανάμεσα
στις λέξεις τον φαντάζεσαι να σου λεει «δεν έχω χρόνο να σου εξηγήσω
πράγματα. Διάβασέ το ολόκληρο και κατάλαβε αυτά που είσαι προορισμένος
να καταλάβεις.»
Κι εδώ θα ήθελα να κάνω μία παρένθεση και να μιλήσω για μία εμμονή
του Morrison που σπάνια θα δεις να αναφέρουν reviewers ή
θεωρητικοί των comics: Ο Morrison δεν ενδιαφέρεται στην πραγματικότητα
για τους αναγνώστες του! Δεν νοιάζεται για το αν οι εμπνεύσεις του
θα βρουν υποστηρικτές ή όχι. Δεν τον ενδιαφέρει καν αν θα ευχαριστηθείς
το comic και κυρίως για το τι θα καταλάβεις από αυτό. Γράφει για τους
λίγους που μοιράζονται τη «λογική» του, καθώς και για αυτούς που έχουν
τη ικανότητα-χάρισμα να συντονίζονται με τον τρόπο γραφής του. Το
αν αυτό τον καθιστά συγγραφέα επιπέδου Alan Moore, είναι
μία άλλη ιστορία...
Πάμε τώρα στο σχέδιο του Simone Bianchi την πορεία του οποίου
προσωπικά αγνοούσα, μετά όμως από τις συστάσεις που δίνει σε αυτό
το τεύχος, το μόνο σίγουρο είναι ότι μπήκε ήδη στο στόχαστρό μου ως
αναγνώστη. Ο Bianchi είναι «ευρωπαϊστής» ως προς την τεχνοτροπία
του, αλλά με επίγνωση ότι το σχέδιό του απευθύνεται στο κοινό της
αμερικανικής σκηνής! Και το αποτέλεσμα σε αφήνει με το στόμα ανοικτό.
Δεν περιορίζεται όμως εκεί. Υπόδειγμα αισθητικής αντίληψης, το two-page
spread που παρουσιάζει το εξωτερικό του Castle Revolving, παραπέμπει
από πλευράς σύλληψης στα ανατριχιαστικά λεπτομερή σύνολα του Geoff
Darrow. Τα χρώματα του Nathan Eyring επιτείνουν το σκοτεινή
fantasy ατμόσφαιρα στα σχέδια του Bianchi και λειτουργούν
εξαίρετα στις πιο sci-fi στιγμές. (οι δυο τους συνιστούν πραγματικά
είναι εξαίρετο δίδυμο).
Αυτά προς το παρόν. Τσεκάρετε κάθε Τρίτη τα νέα reviews, καθώς από
την ιστοσελίδα μας θα παρακολουθούμε μαζί όλες τις κυκλοφορίες του
event SEVEN SOLDIERS. Σε ότι αφορά δε στο συγκεκριμένο, η ετυμηγορία
μου είναι προφανής!
|