Writer: Steven Grant

Artist: Stephen Mooney

Colourist: Ronda Pattison

IDW Publishing

O Rich Johnston, ο ανεκδιήγητος αυτός εύελπις συγγραφέας (FLYING FRYAR) και μυθομανής αρθρογράφος για το CBR (Lying In The Gutters), γνωστός τοις πάσι άλλωστε και ως η «Τατιάνα» των comics, σωριάζεται νεκρός στο βάθρο του Conference Room 6A, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των -κρατηθείτε- Joe Quesada, Ed Brubaker, Peter David, Greg Rucka, Mark Silvestri, Ben Templesmith, Ashley Wood, Beau Smith καθώς και πολλών άλλων γνωστών ανθρώπων του χώρου! Όλα αυτά δε, συμβαίνουν κατά τη διάρκεια του Las Vegas Comic Con 2006 (φανταστείτε κάτι σαν το δικό μας Comicdom Con, αλλά "λιγότερο" glamorous...), ενώ ένα από τα μέλη του ακροατηρίου που βρισκόταν εκείνη τη στιγμή στην αίθουσα, τυγχάνει να είναι και ο (fan του Ant-Man) αρχηγός της τοπικής ομάδας CSI (ή Crime Scene Investigation σε απλά Ελληνικά) ο οποίος και αναλαμβάνει αμέσως δράση.

Η αλήθεια είναι δεν έχω παρακολουθήσει πότε μου την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά, με αποτέλεσμα να μην έχω καμία προηγούμενη επαφή με τους χαρακτήρες της, το συγκεκριμένο comic όμως δείχνει ξεκάθαρα ότι φτιάχτηκε για να προσελκύσει κυρίως νέους αναγνώστες, αφού ο Grant προσπαθεί ξεκάθαρα να εστιάσει την προσοχή μας στο υπόλοιπο «λαμπερό» cast της ιστορίας.

Οι διάσημοι πρωταγωνιστές μας λοιπόν εδώ παρουσιάζονται περισσότερο σαν καρικατούρες των προσωπικοτήτων τους με σκοπό φυσικά να δώσουν πόντους στο fun του όλου εγχειρήματος, αφαιρώντας όμως παράλληλα την όποια ατμόσφαιρα μυστηρίου διατρέχει άλλα storylines του τίτλου. Το αποτέλεσμα βέβαια κάθε άλλο παρά απογοητευτικό είναι, αφού ο αναγνώστης έχει εξαρχής περισσότερη αγωνία να διαβάσει την επόμενη ατάκα του Quesada, ή τις αψιμαχίες του Rucka με τον Brubaker, παρά να μάθει ποιος τελικά ευθύνεται για το θάνατο του άτυχου κουτσομπόλη...

Εν ολίγοις, πρόκειται για ένα αρκετά ενδιαφέρον και πολύ «διαφορετικό» (αν όχι πρωτότυπο) comic το όποιο πάρα τα όποια σεναριακά ψεγάδια του, ή ακόμα και το μάλλον μέτριο artwork του Mooney, καταφέρνει να ψυχαγωγήσει τον αναγνώστη του, πράγμα που αν το καλοσκεφτείτε δε συναντάμε και πολύ συχνά τελευταία (άρα μάλλον το έχουμε ανάγκη).