Writer/Artist: Tom Beland

Image Comics

OK, δεν θυμάμαι αν το έχω αναφέρει στο παρελθόν, αλλά σίγουρα το έχω συζητήσει πολλές φορές με αρκετούς από τους συνεργάτες μου στο COMICDOM. Η Image είναι σίγουρα πολύ καλύτερη απ' ότι ήταν στο ξεκίνημα της, πριν από 15 χρόνια και δίχως αμφιβολία, κάνει ότι μπορεί για να ενισχύσει το "diversity factor" του line της, αλλά η αλήθεια είναι πως... βγάζει και πάρα πολλές μαλακίες!

Το εκδοτικό πλάνο που εκφράζεται με τη λογική του "throw shit at the wall and hope that some of it sticks", έχει -αναπόφευκτα- ως αποτέλεσμα την έκδοση μερικών comics που, πραγματικά, σου σηκώνουν την τρίχα με τη χαμηλή ποιότητα τους και κάνουν πολλούς αναγνώστες (μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων) να το σκέφτονται πάρα πολύ προσεκτικά πριν αποφασίσουν να δοκιμάσουν έναν καινούργιο τίτλο της εταιρίας. Υπήρξαν περιπτώσεις που διάβασα κάποιο comic της Image και η πρώτη, αυθόρμητη σκέψη μου ήταν "μα καλά, δεν υπάρχει κάποιο μίνιμουμ στάνταρ ποιότητας που απαιτεί αυτή η εταιρία για να εκδώσει κάτι;"

This is one of those cases, sadly...

Δεν είχε τύχει ποτέ να διαβάσω κάποιο τεύχος από το TRUE STORY, SWEAR TO GOD του Tom Beland, όταν αυτό ήταν self-published, ή και αργότερα στην (yuck) AiT/PlanetLar. Παρ' όλο που είχα ακούσει, σχετικά, καλά πράγματα, από διάφορους αναγνώστες και reviewers (χωρίς αυτό, απαραίτητα, να σημαίνει πως όλοι τους ήταν ιδιαίτερα "αξιόπιστοι"- some were...), το ελαφρώς "εύκολο" σκίτσο, αλλά και το concept, που στα αυτιά μου ακουγόταν κάπως "γλυκουλιάρικο", αποτέλεσαν αποτρεπτικούς παράγοντες στο να το... κυνηγήσω.

Η έκδοση ενός καινούργιου #1, από την Image, ήταν, ουσιαστικά, μια καλή αφορμή να του δώσω μια ευκαιρία και από αυτή την άποψη, η κίνηση του Beland να μεταφέρει το comic του στο "House that McFarlane built", ήταν απολύτως επιτυχημένη. Η λογική ήταν πως η έκδοση του comic από την Image θα του έδινε ένα πιο προβεβλημένο profile και ενδεχομένως θα έπειθε περισσότερους ανθρώπους να το δοκιμάσουν. Τουλάχιστον σε μένα, το marketing trick πέτυχε (παρ' όλο που, όπως προανέφερα, η εμπιστοσύνη μου στο κριτήριο της Image είναι από κλονισμένη έως ανύπαρκτη - but marketing works in strange ways, sometimes).

Δοκίμασα, λοιπόν, το νέο πρώτο τεύχος του TRUE STORY, SWEAR TO GOD.

Μακάρι να μην το είχα κάνει.       

Το concept της σειράς είναι εξαιρετικά απλό. Ο πρωταγωνιστής (και αφηγητής) της ιστορίας είναι ο ίδιος ο Beland, ο οποίος εξιστορεί την καθημερινότητα της ζωής του στο San Juan, την πρωτεύουσα του Puerto Rico, όπου και μετακόμισε για να βρίσκεται δίπλα στην αγαπημένη του, Lily, η οποία γεννήθηκε εκεί και εργάζεται σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό. Αυτό είναι το concept. Και δυστυχώς, δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα πέρα απ' αυτό.

Ο Tom και η Lily είναι ερωτευμένοι. Πολύ ερωτευμένοι. Πάρα πολύ ερωτευμένοι! Για την ακρίβεια, η αφηγηματική δομή του comic στηρίζεται (μόνο;) στο γεγονός ότι ο Tom αγαπάει τη Lily και η Lily αγαπάει εξίσου τον Tom (ΟΚ, φαίνεται πως ο Tom ίσως να αγαπάει λίγο περισσότερο τη Lily, απ' ότι η Lily τον Tom, αλλά αυτό μάλλον συμβαίνει επειδή ο Tom είναι -όπως προανέφερα- ο αφηγητής και έχουμε μεγαλύτερη πρόσβαση στις σκέψεις και τα συναισθήματα του). Τα επίπεδα του σακχάρου στον οργανισμό μου άρχισαν να ανεβαίνουν από την πρώτη σεκάνς του comic (εξαιρώντας την, μάλλον άσχετη, πρώτη σελίδα, η οποία φαντάζομαι πως στο μυαλό του Beland αποτελεί καλό introduction στην καθημερινότητα του San Juan - it doesn't!) και δεν σταμάτησαν μέχρι να ολοκληρώσω την ανάγνωση του τεύχους.

Ο Tom δεν έχει λεφτά, γιατί είναι ένας κακόμοιρος καλλιτέχνης που πρέπει να προσπαθήσει πολύ για να πείσει τους διάφορους εργοδότες του να τον πληρώσουν, αλλά δεν πειράζει, γιατί η Lily τον αγαπάει και αυτός επίσης αγαπάει τη Lily. Ο Tom έχει προβλήματα επικοινωνίας καθώς δεν γνωρίζει πολύ καλά την ισπανική γλώσσα, αλλά δεν πειράζει, γιατί η Lily είναι πάντα δίπλα του και αγαπούν πολύ ο ένας τον άλλο. Ο Tom είναι, κυριολεκτικά, "stranger in a strange land", σε μια πόλη όπου δεν έχει κανένα φίλο ή γνωστό, αλλά no problem, αφού υπάρχει η αγαπημένη του Lily. Σας είπα πως ο Tom και η Lily αγαπιούνται πολύ;

Στα "highlights" του τεύχους είναι και το σημείο όπου ο Tom αποφασίζει πως πρέπει να αντιμετωπίσει με σθένος όλους τους εργοδότες που του χρωστάνε χρήματα και με όλο την πεποίθηση ενός ανθρώπου που πρόσφατα "αποφοίτησε" από "twelve step program", το κάνει με -παραδόξως- θετικά αποτελέσματα. Έξτρα points για τη σκηνή όπου η Lily, παρ' όλο που δεν δείχνει να συμφωνεί ιδιαίτερα με τις "εισπρακτικές μεθόδους" του αγαπημένου της, παραμένει στοργική (και ελαφρώς συγκαταβατική), κλείνοντας το debate (ο Θεός να το κάνει), με ένα υπέροχο (και utterly appropriate) "si... that is true". Aaawwww, so sweet...

Ένα πολύ ενδιαφέρον συμπέρασμα, που βγαίνει μετά από την ανάγνωση ελάχιστων σελίδων του comic, είναι πως οι δύο πρωταγωνιστές μας είναι απίστευτα βαρετοί χαρακτήρες. Βασανιστικά βαρετοί, για την ακρίβεια. Αυτό ακριβώς είναι και το "πρόβλημα" (hmm, ίσως, των αυτοβιογραφικών comics. Είναι τόσο συναρπαστικά, όσο και οι δημιουργοί τους. Για κάθε Robert Crumb, Seth, Chester Brown, Phoebe Gloeckner και Julie Doucet, υπάρχουν πάντα και οι διάφοροι Tom Beland του πλανήτη για να κρατάνε τις ισορροπίες (ευτυχώς, δεν πρέπει να είναι και πολλοί - μάλλον οι περισσότεροι δημιουργοί που ζουν "βαρετές ζωές", διατηρούν κάποια ψήγματα αυτογνωσίας και δεν θεωρούν υποχρέωση τους να γράψουν βαρετά autobio comics). Just tο make things worse, τα ελάχιστα μέλη του supporting cast που εμφανίζονται σε αυτό το πρώτο τεύχος του TRUE STORY, SWEAR TO GOD (τα οποία, επειδή -όπως είπα- αυτή είναι η πρώτη φορά που διαβάζω το comic, δεν έχω ιδέα αν είναι recurring characters ή όχι) είναι -take a wild guess- εξίσου βαρετά με τους πρωταγωνιστές. Επειδή, όμως, το "screen time" που έχουν είναι πολύ λίγο, θα τους δώσω το benefit of the doubt (μπορεί να αποδειχθεί στα επόμενα τεύχη πως είναι wild, colorful characters - αν και εγώ προσωπικά, μάλλον, δεν θα το μάθω ποτέ).

Το σκίτσο του Beland είναι ακριβώς όπως το θυμόμουν από διάφορα previews, ή διαφημίσεις του comic που είχα δει στο παρελθόν. Επαγγελματικό, αλλά τρομακτικά απλό (αγγίζει τα όρια του απλοϊκού, θα έλεγα), κάτι που για ένα real life comic, είναι ελαφρώς εκνευριστικό (και στη συγκεκριμένη περίπτωση, ενισχύει ακόμη περισσότερο τη "ζαχαρώδη" ατμόσφαιρα.

Το TRUE STORY, SWEAR TO GOD #1 ήταν μια πολύ κακή αγορά για μένα. Ένα comic που δεν με αφορά, ούτε θεματολογικά, ούτε αισθητικά και το οποίο, κατά τη γνώμη μου, δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτα στο Μέσο. Ευτυχώς, δεν χρειάστηκε να πληρώσω πολλά χρήματα για να το μάθω.

"Image: Is there anything they won't publish?"