Συμμετέχουν: George P. Zedrah, Σοφία Σπυρλιάδου, Έλλη "Asaph" Μόκα, Σπύρος Δερβενιώτης, Αλέξανδρος Καραγιαννόπουλος, Γιώργος Κομιώτης, Ίκαρος, Χρήστος Μακροζαχόπουλος, Ακίνδυνος Γκίκας.

Εξώφυλλο: Σπύρος Δερβενιώτης

Self-Published

Κάθομαι εδώ και δέκα λεπτά μπροστά στον υπολογιστή, προσπαθώντας να βρω έναν τρόπο να ξεκινήσω αυτό το review.

Από την στιγμή που ολοκλήρωσα την προηγούμενη πρόταση, έχουν περάσει άλλα τρία λεπτά. Still Nothing. Κακό σημάδι.

Ε, δεν πάει άλλο, θα το πω στα ίσια! Η [ΠΑΝΤΟΦΛΑ] δεν μου άρεσε (σχεδόν) καθόλου. Το χαρακτηρισμό του σχεδόν, τον κερδίζει μόνο και μόνο, από τα δισέλιδα τριών συμμετεχόντων, τα μοναδικά που μου τράβηξαν το ενδιαφέρον. Κανένα από αυτά τα τρία δεν είναι κάτι το εξαιρετικό, αλλά τουλάχιστον βρίσκονται σε ένα σχετικό επίπεδο. Κυρίως μου άρεσε το (όπως πάντα) φεύγα χιούμορ της Μόκα, στο "Συνεννόηση Μπουζούκι", με πρωταγωνιστή έναν χαρακτήρα, με έντονη ομοιότητα με τον Spider Jerusalim του TRANSMETROPOLITAN, που πληροφορείται ότι ο γνωστός cartoon-ίστας Edika είναι νεκρός. Το πολιτικοποιημένο "Προς Ένα Λαμπρό Μέλλον", του Δερβενιώτη, έχει μια χαριτωμενιά που θα με άγγιζε περισσότερο αν το σκατολογικού περιεχομένου fun ήταν της αρεσκείας μου, ενώ τέλος, "Το Καμάκι" του Κομιώτη, έχει την μακάβρια πλάκα του.

(Τώρα εγώ πρέπει να σας πείσω, ότι δυο από τα παραπάνω ονόματα που αναφέρω, το κάνω ασχέτως της σχέσης τους με το site μας. Δεν μπαίνω στο κόπο. Διαβάστε όλο το fanzine και αν εξακολουθείτε να πιστεύεται ότι μεροληπτώ, let me know.)

Πέρα από εκεί enter to the realm of chaos.

Σχεδιαστές που χρειάζονται ακόμα πολύ εργασία για να σταθούν σε ένα κάποιο (οποιοδήποτε και αν είναι αυτό) επίπεδο -με εξαίρεση τη Σπυρλιάδου- σε σύντομες ιστορίες που ούτε γέλιο βγάζουν, ούτε πρωτοτυπούν, ούτε έστω πειραματίζονται αστόχως.

Το fanzine αυτό όμως δεν περιορίζεται μόνο σε comics. Υπάρχουν και κείμενα, όπως το Pantofla Times (εφηβικό πολικού τύπου χιούμορ), άρθρα για τον Andy Warhol, τον Quentin Tarantino (πενιχρές οι πληροφορίες που προσφέρουν -πληροφορίες που ο καθένας μπορεί να βρει εύκολα στο internet) και ένα review για την κινηματογραφική μεταφορά του V FOR VENDETTA (πέρα από το ότι είναι σχεδόν ανύπαρκτο, είναι και ανεπίκαιρο αφού παρουσιάζει μια ταινία που έχει κάνει την εμφάνιση της εδώ και κανένα εξάμηνο και που σίγουρα όσοι ήθελαν να πάνε να την δουν, έπραξαν αναλόγως). Στην θέση τους θα μπορούσαν να υπάρξουν αντί απλών παρουσιάσεων, οι προσωπικές απόψεις τον συντακτών τους, για τα ίδια θέματα. Π.χ. "γουστάρω τον Tarantino, γιατί στο RESERVOIR DOGS, μου είχε σηκωθεί η τρίχα κάγκελο στην σκηνή του βασανιστηρίου, ξέρετε εκείνη που η μουσική υπόκρουση ήταν διεστραμμένα παράταιρη". Τέλος πάντων, δεν σκοπεύω να γράψω τώρα ένα τέτοιο κείμενο, μια ιδέα πέταξα!

Έκτρωμα. Έτσι περιγράφει ο υπεύθυνος του fanzine George P., το συγκεκριμένο έντυπο στο editorial. Σε αυτό τον χαρακτηρισμό με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.