Writer/Artist: Evan Dorkin

Cover Colors (and other important stuff): Sarah Dyer

Editor: Jennifer De Guzman

Slave Labor Graphics

Το ξέρω πως, πιθανότατα, έχω καταντήσει κουραστικός με τις συνεχείς αναφορές στα comics αυτά που το γεγονός της κυκλοφορίας τους και μόνο είναι εξίσου σημαντικό με την όποια καλλιτεχνική αξία τους - ή και σημαντικότερο. Επειδή, λοιπόν, δεν θέλω να σας κουράζω, θα αναφέρω πως το DORK #11 (αλλά και κάθε τεύχος του τίτλου, ασφαλώς) είναι ένα από αυτά τα comics... and leave it at that.

Μετά από περίπου τέσσερα (ή μήπως πέντε;) χρόνια, ο δημιουργός του MILK & CHEESE. Evan Dorkin, επιστρέφει στο "one-man-anthology" comic του, διατηρώντας αναλλοίωτο το καυστικό, απόλυτα ασεβές χιούμορ, που τον έκανε γνωστό στο αναγνωστικό κοινό (ή έστω, σε ένα απίστευτα μικρό κομμάτι αυτού, όπως πιθανότατα θα έλεγε και ο ίδιος, με το σύνηθες, self-parodying στιλ του).

Το συγκεκριμένο τεύχος περιέχει μόνο το section εκείνο που ονομάζεται "fun" και αποτελείται από μικρά στριπάκια -ή ακόμη και one panel cartoons- με πολλές διαφορετικές θεματικές και ακόμη περισσότερους... πρωταγωνιστές. Παρόντες είναι αρκετοί από τους "συνήθεις υπόπτους", αλλά και ορισμένοι νέοι "παραβάτες": Myron, The Living Voodoo Doll (απόδειξη πως ένα αστείο που επαναλαμβάνεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο μπορεί, παρ' όλα αυτά, να παραμένει αστείο κάθε φορά), Sidney Glick, World's Worst...("επιδεικτικά" χειρότερος σε οτιδήποτε κι αν κάνει), Hank Jenkins, Chronic Masturbator (it's as funny as it sounds - no, really!), The Shitty Witch & The Crappy Cat (πιθανώς, το πιο αδύναμο feature του τεύχους, αλλά σίγουρα καλύτερο από το 99% των χιουμοριστικών comics που κυκλοφορούν στα stands) κι όλα αυτά μαζί με επαναλαμβανόμενες αναφορές σε όλα τα "favorite subjects" του Dorkin, όπως ο Χίτλερ, ο Ιησούς ("Jesus Christ! You scared the shit out of me!", indeed...), διάφορα λογοτεχνικά αριστουργήματα και τους δημιουργούς τους, υπερήρωες της Marvel και της DC, Jewish guilt, intelligent design (ενδεχομένως, το πιο έξυπνο feature του τεύχους), celebrities, σεξ και φυσικά, ο ίδιος ο δημιουργός του DORK και οι "περιορισμένες" δυνατότητες του ως cartoonist και humorist. It's a fuckin' riot!

Δύο σημαντικά points. Πρώτον, ο Dorkin φαίνεται εδώ να έχει ανεβάσει λίγο την "ένταση" του "adult factor" στο χιούμορ του. Οι αναφορές σε παιδεραστίες, κτηνοβασίες, σεξουαλικές διαστροφές (whatever strikes your fancy, man) και λοιπά "σκατολογήματα", είναι πλέον "full frontal" απέναντι στον αναγνώστη (that was a gag, in case nobody got it - OK, I'm not as good as Dorkin). Μπορεί να μην έχει φτάσει στις ακρότητες του Johnny Ryan, αλλά, μεταξύ μας, it's better this way!

Δεύτερον, το DORK #11 είναι ένα απίστευτα "πυκνό" comic. Μου πήρε περίπου 45 λεπτά να το διαβάσω και ειλικρινά, αισθάνθηκα λίγο μαλάκας που δίνω τα ίδια λεφτά (don't forget, this is a $2.95 comic book), για μια mainstream υπερηρωική "εξυπνάδα", γραμμένη από self-loving, semi-educated, wannabe intellectual nerds (you know who you are), που δεν χρειάζεται περισσότερο από 7 λεπτά από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα (ads and text pages included). Different strokes for different folks, υποθέτω, αλλά στις δύσκολες εποχές που ζούμε, με τα comics να είναι επιεικώς... πανάκριβα, όλα πρέπει να τα συνυπολογίζουμε.

Σε έναν ιδανικό κόσμο, δεν θα χρειαζόταν καμία προτροπή και καμιά διθυραμβική κριτική από reviewers σαν εμένα, για να πειστεί ο μέσος αναγνώστης να δοκιμάσει το DORK. Σε έναν ιδανικό κόσμο, το DORK θα ήταν best-seller και θα απολάμβανε ΚΑΙ τη λατρεία του κοινού, πέρα από αυτή των "ειδικών". Επειδή, όμως, δεν ζούμε σε έναν ιδανικό κόσμο (as if you hadn't guessed by now), η δική μου υποχρέωση είναι να σας συμβουλεύσω να ψάξετε να βρείτε το τελευταίο τεύχος του αριστουργήματος του Evan Dorkin (αλλά και όλα τα προηγούμενα, natch!).

Great "value for money" and more fun than a barrel full of fornicating monkeys, if I do say so myself.