Writer: Grant Morrison

Artist: Gene Ha

Colorist: Art Lyon

Letterer: Comicraft

Editor: Scott Dunbier

DC Comics (Wildstorm)

Δεν μπορώ να πω ότι είχα ενθουσιαστεί όταν έγινε η ανακοίνωση για το καινούριο creative team του re-launch του THE AUTHORITY. Για αυτό φυσικά φταίει ο Morrison, ο άνθρωπος με το αδιαμφισβήτητο ταλέντο που έχει καταλήξει να είναι ο πλέον άνισος συγγραφέας των ημερών μας. Αποφάσισα τελικά να το παραγγείλω, διατηρώντας τις προσδοκίες μου σε χαμηλό επίπεδο, φοβούμενος μια ακόμα πιθανή απογοήτευση.

Τα πρώτα reviews "συναδέλφων" που διάβασα σε site του εξωτερικού, με προετοίμασαν για μια ακόμα ψυχρολουσία, από αυτές που δέχομαι συχνά.

Έπεσα έξω τελικά. ΤΙΠΟΤΑ δεν μπορούσε να με προετοιμάσει για το πόσο κακό ήταν αυτό το comic!

Aς πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Δεν με ενόχλησε το γεγονός ότι μόνο δυο μέλη της ομάδας κάνουν την εμφάνιση τους (και μάλιστα μόνο στο εξώφυλλο), ούτε η έλλειψη εξωφρενικής δράσης, που στιγμάτισε τον τίτλο στο ξεκίνημα του. Όχι, όχι... Αυτό που πραγματικά με έκανε να αναφωνήσω (rather loudly, I might say) "Απάτη!", είναι βαθμός του decompression που εφαρμόστηκε. Κυριολεκτικά, στο comic δεν γίνεται σχεδόν τίποτα! Το μόνο που μαθαίνουμε είναι ότι ένα ερευνητικό υποβρύχιο εξαφανίστηκε υπό μυστηριώδεις συνθήκες και ότι ένας πράκτορας (με προβλήματα στο γάμο του), αναλαμβάνει μαζί με την ομάδα του να ανακαλύψει τα αίτια, επισκεπτόμενος τον χώρο.

That's it!

Και πείτε μου τώρα, πως θα καταφέρω να κάνω ένα review της προκοπής, όταν στα χέρια μου έχω ένα σχεδόν ανύπαρκτο υλικό; Το βρήκα! Θα σχολιάσω το σχέδιο του Ha. Λοιπόν ο αγαπητός Gene, αν και διατηρεί το γνωστό επίπεδο που τον διακρίνει (με λιτότητα στις λεπτομέρειες), εδώ τεμπελιάζει, αφήνοντας πολλές φορές το φωτογραφικό υλικό που χρησιμοποιεί για backgrounds, να κάνει εκείνο την δουλειά, αντί για τον ίδιο και το χεράκι του. Σε πολλές σελίδες επιλέγει το γνωστό 9-panel grid (Βλέπε FELL), άλλα ακόμα και αυτό δεν καταφέρνει να κάνει την ανάγνωση του comic να διαρκεί πάνω από 3 λεπτά.

Αυτά...

Ντροπή, αίσχος και ρεζιλίκι για δυο επαγγελματίες του χώρου, τέτοιου βεληνεκούς. Αναρωτιέστε μήπως γιατί η βαθμολογία μου δεν είναι η μέγιστη δυνατή αρνητική; Επειδή έχω την (μαζοχιστική;) περιέργεια να δω την κατεύθυνση που θα ακολουθηθεί. Έχω μια γερή υποψία για το ποια μπορεί να είναι αυτή -σύμφωνα με το set-up της σκηνής με την οποία κλείνει η ιστορία και το next issue blurb- και θα ήθελα να δω αν πέφτω μέσα.

Αν όμως ξανασυναντήσω το ίδιο χάλι στο δεύτερο τεύχος, τσεκούρι με την μια! Μέχρι τότε χαριστικά -εξαντλώντας την επιείκεια μου- δίνω στο THE AUTHORITY #1, ένα...