Writer: Grant Morrison

Penciller: Jim Lee

Inker: Scott Williams

Colorist: Alex Sinclair

Letterer: Comicraft

Editor: Scott Dunbier

DC Comics (Wildstorm)

Μέχρι να βγει στα stands το εν λόγω τεύχος, ομολογώ πως πέρασα από ένα ευρύ φάσμα συναισθημάτων ανά περιόδους. Αρχικά, με την ανακοίνωση της επιστροφής της σειράς, χάρηκα δεόντως, μια και τα δύο προηγούμενα volumes του Casey ήταν καταπληκτικά από κάθε άποψη. Μετά την ανακοίνωση του δημιουργικού team κάπου άρχισα να αμφιβάλλω, από τη μία γιατί έλειπε ο Casey, κι από την άλλη γιατί θα τον αντικαθιστούσε ο Morrison, που τελευταία μου σπάει κυριολεκτικά τα νεύρα σε ό,τι σχεδόν γράφει, μια και μου δίνει την εντύπωση πως επαναλαμβάνεται οικτρά χωρίς καινούργιες ιδέες, εντελώς εξαντλημένος.

Καπάκι έπεσε η ανακοίνωση πως το volume 4 θα "επέστρεφε" τους χαρακτήρες στο πρωταρχικό τους status quo, που σήμαινε φυσικά πως ό,τι έφτιαξε ο Casey το θυσιάζουμε στον εμπορικό βωμό της νέας Wildstorm. Ώσπου, έφτασε το τεύχος στην Ελλάδα και η τελική μου αντίδραση είναι πλέον κάπου στο ενδιάμεσο.

Καταρχάς, μία απορία. Γιατί "WILDCATS" και όχι "WILD C.A.TS"; Το Covert Action Teams του τίτλου δε σημαίνει πλέον αυτό; Μπορεί να ακούγεται λεπτομέρεια, αλλά κάποια ηλίθια -στυλιστική υποθέτω- εξήγηση θα υπάρχει κρυμμένη.

Ας προσπεράσουμε τον τίτλο, κι ας έρθουμε στο προκείμενο. Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες καινούργιες remake σειρές της Wildstorm, το WILDCATS ξεκινά ένα μήνα πριν το Worldstorm (βλέπε τελευταίο τεύχος του mini series του Atom). Παρουσιάζει τους περισσότερους από τους αγαπημένους μας χαρακτήρες σε κατάσταση "δεν πάει άλλο" για να δικαιολογήσει προφανώς την αλλαγή (κάτι που μάλλον χρειαζόταν στον best-selling Wildstorm τίτλο σε σύγκριση με τους υπόλοιπους). Βέβαια, η σύνδεση που προσπαθεί να κάνει ο Morrison με το προηγούμενο volume, άντε και με το NEMESIS mini series, χάσκει τόσο σεναριακά (ελάχιστα γεγονότα εξηγούνται, τα νέα στοιχεία παρουσιάζονται σαν από το πουθενά, χαρακτήρες εκλείπουν και διάφορα άλλα περίεργα), όσο και στο θέμα των χαρακτήρων των χαρακτήρων. (Πλεονασμός με νόημα!) Το πιο χτυπητό παράδειγμα είναι ο Spartan (τον αναφέρω με αυτό του το android όνομα σαν προοίμιο της μπηχτής που ακολουθεί στην επόμενη παράγραφο) ο οποίος από ελευθερωτής-μεσσίας παρουσιάζεται σαν αυταρχικός arrogant self proclaimed world savior.

-ΕΠΟΜΕΝΗ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ-

Η όλη αίσθηση εν ολίγοις που δίνει το WILDCATS #1 είναι πως κανένας από τους συντελεστές του δε διάβασε πραγματικά τα volumes του Casey, απλά του ζήτησαν να τους κάνει μία περίληψη από το τηλέφωνο ή σε ένα email για να ξέρουν πού βαδίζουν. Οι -συγγνώμη κιόλας αλλά είναι- παπαριές του Morrison με τις 3D κεκαλυμμένες σε χρωματικά φάσματα σκηνές sex που έχουμε σιχαθεί να βλέπουμε σε κάθε σχεδόν δουλειά του μετά το INVISIBLES εκτός από άχρηστες, ανούσιες και υπερπομπώδεις είναι ΚΑΙ αχαρακτήριστα wannabe litterary fictional crap για να δώσουμε και λίγο wit σε ένα superhero comic, ενώ η αλληγορία/συγκριτική απόπειρα του συγγραφέα να "υπενθυμίσει" την αρχή του πρώτου volume με την παραλλαγή του Grifter στη θέση του μεθύστακα hero καταλήγει αποτυχημένη παταγωδώς.

Δυστυχώς, το ΠΟΛΥ κακό treatment του σεναρίου από τον Grant-wannabe Beckett-Morrison θάβει τον πολύ καλό Jim Lee που πραγματικά δείχνει πως γουστάρει υπερβολικά που επιστρέφει στο "παιδί" του, με αποτέλεσμα...