Writers: Geoff Johns, Grant Morrison, Greg Rucka, Mark Waid

Art Breakdowns: Keith Giffen

Pencillers: Various

Inkers: Various

Colorists: Various

Letterers: Various

Editor: Stephen Wacker

DC Comics

Βρε πως περνάει ο καιρός...

Δίχως να το έχω καταλάβει, το 52 έφτασε στα μισά της διαδρομής του. Μάλιστα, όχι μόνο έφτασε εκεί, αλλά κατάφερε να το κάνει και "οn time". Κάθε εβδομάδα, βρέξει χιονίσει, ακόμη και αν παραιτηθεί ο Editor, ένα καινούριο τεύχος βρίσκεται στα ράφια, έτοιμο να ικανοποιήσει την ακόρεστη όρεξη των fans (ναι, ναι, το ξέρω, για μας εδώ είναι κάθε δυο και σε μερικές περιπτώσεις, τρεις βδομάδες). Τα στόματα όλων των καλοθελητών βούλωσαν, μη μπορώντας να βρουν ψεγάδια στον επαγγελματισμό -από πλευράς scheduling- με τον οποίο χειρίστηκε η DC αυτό το μεγαλεπήβολο και τολμηρό project.

Όλα αυτά, όμως, θα ήταν ανούσια, αν το καρπούζι έβγαινε "μάπα". Thankfully, το 52 (αν το παρομοιάσουμε με καρπούζι) είναι γευστικό, δροσιστικό και φυσικά δεν του λείπουν τα κουκούτσια. Επίσης, η υπερβολική κατανάλωση του, προκαλεί και αυτή το γνωστό φούσκωμα (μιλάω εκ πείρας, μιας και προτού γράψω αυτό το review, διάβασα όλα τα μέχρι στιγμής τεύχη - head... hurts!).

Σε περίπτωση που δεν γνωρίζετε τι ακριβώς είναι το 52 (δηλαδή, εδώ και αρκετούς μήνες είχατε ναυαγήσει, παρέα με τον Tom Hanks -ή κάποιον άλλο, αν ο Tom σας χαλάει- σε κάποιο ερημονήσι και τώρα μόλις επιστρέψατε στον πολιτισμό), αφήστε με να σας διαφωτίσω.

Το 52 είναι μια σειρά, που πραγματεύεται τα γεγονότα που έλαβαν χώρα, κατά τη διάρκεια ενός έτους, μετά το τέλος του INFINITE CRISIS. Ένα χρόνο χωρίς Superman, Batman και Wonder Woman να περιπολούν και να προστατεύουν. Κυκλοφορεί κάθε εβδομάδα και εφαρμόζει την λογική του "real time", με το κάθε τεύχος να αντιστοιχεί σε μια εβδομάδα στον -πλασματικό- χρόνο του DC Universe. Κάτι σαν το γνωστό τηλεοπτικό 24, δηλαδή, σε μεγαλύτερη κλίμακα, όμως. Θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατόν πιο σύντομος, περιγράφοντας τα πολλά που έχουν γίνει μέχρι τώρα, για να μην σας κουράσω και σας στείλω στην αγκαλιά του Μορφέα.

Από plotlines σε αυτό το maxi-series, άλλο τίποτα! Είδαμε τον Booster Gold να προσπαθεί να πλασάρει την αφεντιά του τον νέο προστάτη της Metropolis (με το αζημίωτο, φυσικά), την απάτη του να αποκαλύπτεται (σικέ μάχες) και τέλος να χάνει την ζωή του. Το floating robot sidekick του, ο Skeets, άρχισε να παρουσιάζει μια περίεργη -δυσλειτουργική- συμπεριφορά, προκαλώντας πολλά ερωτηματικά για τα κίνητρα του. Επίσης, η ίδια πόλη έχει έναν νέο superhero, για να καλύψει το κενό που άφησε πίσω του ο Superman, τον Super-Nova (στην ίδια πρόταση έγραψα τρεις φορές την λέξη super - κάψιμο!).

Ο Lex Luthor προωθεί τον εαυτό του ως φιλάνθρωπο μεγαλοεπιχειρηματία, χάρη σε ένα πρόγραμμα που θέσπισε, το οποίο επιτρέπει στον καθένα (και λέγοντας "καθένα", εννοώ average Joe, six pack kind of guy) να αποκτήσει υπερδυνάμεις. Οι πρώτοι νεαροί που περνάνε από αυτό το πρόγραμμα, δημιουργούν την καινούρια ομάδα των Infinity Inc. και ένα από τα μέλη τους είναι η ανιψιά του John Irons (a.k.a. Steel). Εκείνη συμμετείχε σε αυτό το τζερτζελέ, μόνο και μόνο για να την σπάσει στο θείο της, επειδή της είχε αφαίρεσει την αρματωσιά της (μην πάει ο νου σας στο πονηρό - βρωμόμυαλοι!). Ο οποίος θείος -με λίγη "βοήθεια" από τον Luthor -έγινε "Steel", όνομα και πράγμα και είναι ο μόνος που ξέρει ότι ο Lex είναι απατεώνας (και όπως προστάζει ο άγραφος κώδικας των απανταχού ηρώων, προσπαθεί να τον ξεσκεπάσει).

Στην Gotham, τώρα, η Rene Montoya μαζί με τον Question, έφεραν στην επιφάνεια στοιχεία που τους δείχνουν ότι η Intergang έχει βάλει στο μάτι την πόλη του Batman, όταν αυτός αποφάσισε να το ρίξει λίγο έξω. Η έρευνα τους οδηγεί στην Kahndaq, ο ηγέτης της οποίας, Black Adam, δημιουργεί την δική του Marvel Family, με τη νέα του σύζυγο, Isis και τον αδερφό της, στο πλευρό του.

Θα μπορούσε να λείπει το Διάστημα; Όχι βέβαια! Η Starfire, παρέα με τον Animal Man και τον Adam Strange, είναι "lost in space with no direction home". Ακολουθούν και αυτοί την παράδοση που τους θέλει να πέφτουν από κίνδυνο σε κίνδυνο.

Τέλος, ο Ralf Dibny (Enlogated Man) ακόμα δεν μπορεί να ξεπεράσει τον θάνατο της γυναίκας του (βλέπε IDENTITY CRISIS) και όταν βεβηλώνεται ο τάφος της, τα ίχνη που άφησαν πίσω οι δράστες τον οδηγούν σε μια cult που θέλει να αναστήσει τον Kon-El (Superboy). Την λατρεία αυτή την ξεκίνησε η Wonder Girl, που δεν μπορεί ακόμα να πιστέψει ότι το γκομενάκι της έχει πεθάνει. Αφού ο Mr Twitchy Nose ξεμπέρδεψε με δαύτους, μπλέκει με τον Dr. Fate (or more precisely, με το κράνος του), σε ένα μυστικιστικό ταξίδι. O good doctor του έταξε ότι θα εκπληρώσει τον πόθο της καρδιάς του - and guess what that is...

Μέσα σε όλα αυτά, είδαμε το ντεμπούτο τής καινούριας super hot Bat-Woman (ex-lover της Rene Montoya, παρακαλώ), έναν reformed religious Lobo, την most ineffectual ever Justice League, την απαγωγή τρελών επιστημόνων για τα σχέδια της Intergang και σίγουρα, κάποια ακόμη πραγματάκια που ξεχνάω (και που αν τα θυμόμουνα, το review αυτό θα ήταν ακόμη πιο μεγάλο).

Μπορώ να πω πως το συνολικό αποτέλεσμα με ικανοποίησε, ξεπερνώντας τις προσδοκίες μου. Κάθε φορά που φτάνει καινούργια παραγγελία, το 52 είναι από τα λίγα comics που ανυπομονώ να διαβάσω. Μου προσφέρει όλη την απαραίτητη δόση superheroes που (ακόμα) χρειάζομαι, διατηρώντας ένα σταθερό επίπεδο, ακόμη και αν κάποια τεύχη του φαίνεται να υστερούν στα σημεία, ή να μην προσφέρουν κάποια εξέλιξη σε όλα τα plotlines που τρέχουν.

Ένας ακόμη παράγοντας που συμβάλει στην συνοχή του εγχειρήματος είναι η επιλογή του Keith Giffen, ως breakdown artist. Μπορεί οι pencillers και οι inkers να αλλάζουν διαρκώς, υπάρχει, όμως, ένα ενοποιημένο look σε όλη την σειρά, ασχέτως αν το εκάστοτε τεύχος το σχεδιάζει ο Joe Bennet, ο Phil Jimenez ή ο Pat Olliffe (χωρίς αυτό να στερεί από τους καλλιτέχνες το προσωπικό τους στοιχείο). Υπάρχουν, βέβαια, ορισμένα σημεία που μοιάζουν να είναι "ξεπεταγμένα", αλλά το συνολικό επίπεδο διατηρείται σε καλό βαθμό.

Εκτός από τη βασική ιστορία, υπάρχει και το back-up feature. Στα έντεκα πρώτα τεύχη, υπήρχε το "History Of The DC Universe" και στη συνέχεια, υπάρχει κάθε φορά και ένα δισέλιδο recap του origin κάποιου σημαντικού χαρακτήρα της DC. Τα back-up features έχουν αποσπάσει, κυρίως, αρνητικά σχόλια, με το βασικότερο επιχείρημα να λέει πως είναι περιττά. Εγώ, πάντως, ως όχι-και-τόσο-νέος-άνθρωπος-πια, τα βρήκα χρήσιμα για ένα γρήγορο catch-up.

Fun, fun, fun! Αυτό είναι για μένα το 52. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν θα μείνει αξιομνημόνευτο στις δεκαετίες που θα ακολουθήσουν, αλλά προσωπικά, μέχρι στιγμής, περνάω καλά διαβάζοντας το. 'Αραγε θα βγει και σε "Absolute Edition";