Writer: Brian Michael Bendis

Penciller: Olivier Coipel

Inker: Tim Townsend

Colorist: Frank D' Armata

Letterer: Chris Eliopoulos

Editor: Tom Brevoort

Marvel Comics

DISCLAIMER: THIS IS NOT A "SPOILER FREE" REVIEW. PROCEED AT YOUR OWN RISK!

Η πρώτη μου σκέψη μόλις ολοκλήρωσα την ανάγνωση του HOUSE OF M #1 ήταν "αυτό είναι σαν το AGE OF APOCALYPSE, μόνο που οι ήρωες αντί να πλακώνονται, κουβεντιάζουν...

Kαι κουβεντιάζουν...

Και κουβεντιάζουν...

Και κουβεντιάζουν..."

Προσωπικά δεν έχω κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα με τους υπερήρωες που συζητούν μεταξύ τους, αλλά εδώ το πράγμα έχει καταντήσει γελοίο! Στο 90% του τεύχους, το μόνο πράγμα που συμβαίνει είναι να θέτει ένας χαρακτήρας ένα ερώτημα ή έναν προβληματισμό και στη συνέχεια να βλέπουμε τις αντιδράσεις/απαντήσεις/τοποθετήσεις των υπολοίπων.

Αλλά ακόμη και έτσι, θα περίμενε κανείς όλη αυτή η κουβέντα να οδηγήσει κάπου. Σε κάποια συμπεράσματα, σε ορισμένες αποφάσεις. Guess again.

Το "μεγάλο ερώτημα" στην ιστορία είναι αν θα έπρεπε οι ήρωες (και συγκεκριμένα οι X-Men και οι Avengers) να "ξεφορτωθούν" την Scarlet Witch, επειδή οι "reality altering" δυνάμεις της είναι ουσιαστικά εκτός ελέγχου και μπορεί να αποβούν επικίνδυνες για το μέλλον της ανθρωπότητας.

Ακολουθεί λοιπόν ένα sequence που έμοιαζε να διαρκεί περίπου 250 σελίδες στο οποίο ο κάθε ένας από τους ήρωες/μέλη των δύο ομάδων έλεγε την άποψη του. Όπως αναμενόταν, οι απόψεις όλων των ηρώων για το θέμα ήταν άκρως προβλέψιμες: οι Wolverine και Emma Frost φώναζαν "let's kill her", ο Captain America η Kitty Pryde και ο Spider-Man το έβρισκαν ηθικώς απαράδεκτο, ο Wonder Man σκεφτόταν με το κάτω κεφάλι, οι υπόλοιποι -ως σωστοί second stringers- εξέφραζαν όσο πιο διστακτικά μπορούσαν τις απόψεις τους για να μη στενοχωρήσουν τους "big guys", o Doctor Strange μιλούσε πιο αινιγματικά και από χαρτορίχτρα και ο Charles Xavier είχε πονοκέφαλο (κάθε φορά που πρόκειται να ληφθεί μια σημαντική απόφαση, ο Charly είναι φοβερά προβληματισμένος και διχασμένος - αυτός ο άνθρωπος θεωρείται ηγέτης;;;).

Όταν έθεσα αυτόν τον προβληματισμό μου στον φίλο μου, Ηλία Κατιρτζιγιανόγλου, μου απάντησε λέγοντας πως όταν οι ήρωες είναι απρόβλεπτοι τους κατηγορούμε πως είναι "out of character", όταν πάλι αντιδρούν φυσιολογικά, τους χλευάζουμε γιατί είναι προβλέψιμοι.

Όμως, εμένα το πρόβλημα μου δεν είναι πως οι ήρωες στο HOUSE OF M #1 είναι προβλέψιμοι. Κάθε άλλο. Κατά κάποιον τρόπο χαίρομαι που οι χαρακτήρες είναι, σε γενικές γραμμές, "in character" (τουλάχιστον με βάση το πως τους έχουμε δει τα τελευταία χρόνια) και δεν προβαίνουν σε "ταρζανιές" τύπου AVENGERS DISASSEMBLED.

Το πρόβλημα μου είναι πως, αφού όλοι οι ήρωες θα είχαν την απόλυτα αναμενόμενη αντίδραση στο "μεγάλο ερώτημα", τότε ποιός ήταν ακριβώς ο λόγος να δούμε ολόκληρη τη συζήτηση με κάθε λεπτομέρεια; Σε τι εξυπηρετούσε να παρακολουθήσουμε μια τόσο χρονοβόρα συζήτηση σε "real time", όταν ήταν από πριν αποφασισμένο πως δεν επρόκειτο να υπάρξει καμία έκπληξη σε αυτά που θα λέγονταν; Γιατί έπρεπε να μετατρέψουμε ένα plot 8 σελίδων, σε ιστορία 22 σελίδων.

Και εδώ είναι το μεγάλο πρόβλημα του HOUSE OF M #1: Είναι decompressed του κερατά! Για σχεδόν 20 σελίδες, η ιστορία δεν προχωράει καθόλου, και πρέπει να φτάσουμε στις τελευταίες στιγμές του τεύχους για να υπάρξει κάποιο αφηγηματικό progress.

Αλλά μόνο αφηγηματικό. Γιατί θεματολογικά, ξεχάστε το! Ο Bendis γράφει άλλη μία ιστορία όπου θα δούμε "familiar characters σε unfamiliar settings", τουλάχιστον αυτό υπονοείται στο τέλος, όπου, μετά από την δημιουργία του νέου alternate reality που έφτιαξε η Scarlet Witch, βλέπουμε τον Peter Parker να είναι παντρεμένος με μια ξανθιά (Gwen Stacy, obviously). Αλήθεια, πόσες ακόμη φορές θα πρέπει να υποστούμε αυτό το χιλιοειπωμένο κλισέ. Όταν το είχε κάνει ο Byrne στο FANTASTIC FOUR, ήταν ενδιαφέρον και πρωτότυπο (πιθανώς όχι απόλυτα πρωτότυπο, αλλά σίγουρα λιγότερο "φθαρμένο"), τώρα πια μοιάζει απλά με ένα δυνατό επιχείρημα κατά των υπερηρωικών comics.

Μετά από 20 και πλέον χρόνια, η περιβόητη νέα γενιά superhero writers, της οποίας ο Bendis είναι βασικός εκπρόσωπος, δεν έχει κατορθώσει να "γεννήσει" αρκετές καινούργιες ιδέες με αποτέλεσμα να αναγκάζεται να καταφεύγει στις παλιές δοκιμασμένες συνταγές, φροντίζοντας όμως να τις διανθίσουν με μπόλικο faux ρεαλισμό και ένα εντελώς επιτηδευμένο "wannabe maturity". Utterly pathetic.

Σχεδιαστικά, ο Coipel εμφανίζεται ιδιαίτερα κουρασμένος και σε σημεία, λίγο βιαστικός, κάτι που με αναγκάζει να δώσω (εντελώς απρόθυμα, believe me) ένα "edge" στο DISASSEMBLED, το οποίο μπορεί να ήταν "για τρελούς", αλλά τουλάχιστον ήταν καλοσχεδιασμένο. Ελεείνο το λάθος της παρουσίας του Gambit στο εξώφυλλο, χωρίς να εμφανίζεται καθόλου μέσα στην ιστορία, ενώ το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει με την Kitty Pryde, η οποία, αν και είναι από τους πιο ομιλητικούς χαρακτήρες του τεύχους, απουσιάζει εντελώς από το μετριότατο εξώφυλλο (μιλάω πάντα για το regular cover - το variant του Quesada δεν το έχω δει από κοντά και δεν ξέρω ποιός λείπει από εκεί... ή ποιός περισσέυει!).

Αν αυτό είναι το μεγάλο φετινό project της Marvel, τότε δεν μπορώ να πω τίποτε άλλο πέρα από... συλλυπητήρια.

Και καλή τύχη.

God knows, they're gonna need it.