Writer/Artist: Anders Nilsen

Drawn & Quarterly

Σύμφωνα με τους πιο ενημερωμένους στα δρώμενα της ανεξάρτητης αμερικανικής σκηνής (Σακαρίδης και Κώτσης), o Anders Nilsen είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες νέες φωνές -ή ακόμα καλύτερα από τα πιο ενδιαφέροντα νέα μολύβια- που έχουν εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια. Highly recommended ο νέος λοιπόν, και εγώ αποφασίζω να τσεκάρω πιο πρόσφατο graphic novel του, που βρήκα στο Previews ποιού-μήνα-δεν θυμάμαι-πού-να-ψάχνω-τώρα.

Το θέμα του βαρύ. Ο θάνατος της Cheryl ,αρραβωνιαστικιάς του δημιουργού, από καρκίνο. Μέσα στις σελίδες του γίνεται καταγραφή μερικών κομματιών της σχέσης τους, εστιάζοντας όχι μόνο στους μήνες της ασθενείας της και τον αργό, βασανιστικό θάνατο της, αλλά και σε άλλες σημαντικές στιγμές τους.

Μετά την ανάγνωση του, μπορώ να πω ότι μου άρεσε, αλλά... δεν θα σας το πρότεινα για αγορά! Σας παραξένεψε αυτή η δήλωση; Keep on reading!

Πρώτον, δεν είναι ακριβώς comic! Όλες και όλες 12 σελίδες (από τις 86) μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι. Οι υπόλοιπες περιλαμβάνουν διάφορα άλλα ενδιαφέροντα καλούδια, όχι comic όμως. Ο χαρακτηρισμός journal είναι ο καταλληλότερος και δεν θυμάμαι αν υπήρχε ή όχι στο solicitation. Postcards που αντάλλαξαν μεταξύ τους, ένα γράμμα του Anders στην αδερφή του που περιγράφει ένα επεισοδιακό camping στην εξοχή και φωτογραφίες από το ταξίδι του ζεύγους στην Γαλλία.

Όσο διάβαζα (ή κοίταζα) όλα αυτά τα παραπάνω, αναρωτιόμουν γιατί τι έκανα, κι αν τελικά πέταξα τα λεφτά μου. Ευτυχώς η συνέχεια -εκεί που αρχίζουν τα δύσκολα- με αποζημίωσε.

Το ημερολόγιο που κράταγε ο Nilsen όσο η Cheryl ήταν στο νοσοκομείο είναι συγκλονιστικό. Είναι χειρόγραφο, με sketches της ασθενούς και η όλη αίσθηση του είναι εντελώς ανθρώπινη και άμεση. Το θέαμα της γυναίκας που αγαπούσε να είναι αδύναμη από μια νόσο που δεν είναι σίγουρο αν θα κατάφερνε τελικά να την νικήσει, τον είχε τσακίσει όπως ήταν φυσικό. Βίωνε αισθήματα ανεπάρκειας και άρνησης τα οποία και περιγράφει, με ένα τρόπο που με κάνει να νιώθω άβολα ως αναγνώστη, εξαιτίας του ειλικρινούς τρόπου που τα μεταδίδει.

Το πιο δυνατό κεφάλαιο του journal αυτού (και comic μάλιστα) είναι η κηδεία της Cheryl, στην οποία ο ίδιος ο αρραβωνιαστικός της άφησε τις στάχτες της πάνω στην θάλασσα. Εκεί ήταν που πραγματικά ένιωσα παρείσακτος και ηδονοβλεψίας του πόνου του άλλου. Μια δυσάρεστη θέση στην οποία έβαλα οικιοθελώς τον εαυτό μου, μη έχοντας γνώση των ικανοτήτων του δημιουργού. Λόγια μέσα από την καρδιά, ικανά να αγγίξουν τον καθένα και να τον συγκινήσουν, όσο σκληρόπετσος και να είναι.

Καταλάβατε γιατί σας λέω ότι ίσως να μην πρέπει να το αγοράσετε; Πέρα από ότι ίσως να μην σας αρέσει επειδή δεν είναι καθαρά 9η Τέχνη, δεν θα χρειαστείτε να έρθετε στην ίδια δυσάρεστη θέση με εμένα. Αν έχετε τάσεις μαζοχισμού, το θέμα τότε αλλάζει.

Η βαθμολογία που ακολουθεί θα μπορούσε να ήταν υψηλότερη, αν ήταν 100% comic. Αντικειμενικά όμως, πέρα από το πόσο με ταρακούνησε σε σημεία - και κυρίως λόγο αυτών σε τελική ανάλυση, δεν μπορώ να του δώσω παραπάνω.