Writer: Chris Ryall

Artist: Ashley Wood

IDW Publishing

Άλλο ένα zombie flick…

Κι αυτή τη φορά έχει και ρομπότ…

Γιούπι!!!!

ΟΚ, το παραδέχομαι. Αυτό που ξεκίνησε σαν ένα πανηγυρικό revival της εποχής που οι ταινίες του Romero μοίραζαν «σπλατεριά» μαζικής κατανάλωσης, έχει καταντήσει ολίγον τι αστείο πλέον, με την ταυτόχρονη έκδοση 24378 τίτλων από όλες σχεδόν της εταιρίες που υπάρχουν στο χώρο! Τι καινούριο μπορεί να μας προσφέρει το δημιουργικό δίδυμο των Ryall (ΤΗΕ GREAT AND SECRET SHOW, SHAUN OF THE DEAD) και Wood (POPBOT, LORE κλπ., αλλά και καλλιτεχνικού διευθυντή του προσφάτως «αδικοχαμένου» DOOMED); Μα φυσικά ρομπότ! Πολλά ρομπότ!

Η ιστορία είναι απλή. Το απώτερο μέλλον επιφυλάσσει τον αφανισμό του ανθρώπινου γένους από ένα ιό που μετατρέπει τους πάντες σε πεινασμένα για ανθρώπινους εγκεφάλους zombies (ναι, ξέρω κοινότοπο μέχρι αηδίας), πέραν των αιμοσταγών φίλων μας, όμως οι μόνοι «νοήμονες» (ελέω ιδιαίτερα ανεπτυγμένου artificial intelligence) οργανισμοί που επιβιώνουν σε αυτόν τον post-apocalyptic κόσμο, είναι τα τενεκεδένια δημιουργήματα που τον κληρονόμησαν!

Όσοι τώρα διαβάζοντας τα παραπάνω προετοιμαστήκατε για ένα ανούσιο αλλά εντυπωσιακότατο slugfest ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές (κάτι σαν Aliens Vs. Predators δηλαδή) μάλλον θα απογοητευθείτε, αφού σε αυτό το πρώτο (εκ των μόλις δύο) μέρος, την παράσταση θα κλέψει ένα κλαψιάρικο μωρό, η τελευταία ελπίδα της ανθρωπότητας ή αλλιώς η μόνη φρέσκια τροφή που απέμεινε…

Ο Ryall χειρίζεται με μεγάλη άνεση το concept της εξάρτησης του παντοδύναμου-δημιουργού ανθρώπου από την μηχανική δημιουργία του και το comic (χωρίς να πουλάει ψεύτικη σοβαροφάνεια σε κανένα του σημείο, κάτι που φαίνεται άλλωστε και από το «blockbuster» τίτλο του) κάνει σαφείς νύξεις και υπαινιγμούς στην πραγματικότητα και στον τρόπο που όλοι μας πλέον τη βιώνουμε (μόνο ο τρόπος που έχει χωρίσει τα ρομπότ σε σέκτες θα πρέπει να σας δώσει μια πρώτη ιδέα περί το αληθές του λόγου), ενώ το σχέδιο του Wood δε θα μπορούσε να είναι κάτι λιγότερο από καταπληκτικό, δίνοντας πνοή στο έργο του συγγραφέα χωρίς να το πνίγει μέσα σε άνοστα πολύχρωμα panels και επιτηδευμένα αιματοκυλίσματα. Εν ολίγοις δηλαδή… ό,τι πρέπει!