Writer: Robert Kirkman

Artist: Charlie Adlard

Gray Tones: Cliff Rathburn

Letterer: Russ Wooton

Image Comics

Όσοι από εσάς τυχαίνει να είσαστε τακτικοί επισκέπτες του site μας, θα γνωρίζετε ότι η λογική με την οποία επιλέγουμε τα reviews που θα σας παρουσιάσουμε, είναι συγκεκριμένη. Πρώτα τεύχη, one-shots, storylines, graphic novels, κ.α. είναι αυτά στα οποία επικεντρώνουμε το ενδιαφέρον μας, με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Αυτό το review αποτελεί μια από αυτές τις εξαιρέσεις, για δυο λόγους.

Ο πρώτος είναι αυτός εδώ. Ο δεύτερος είναι καθαρά προσωπικός: Το είχα άχτι να κάνω ένα review της σειράς εδώ και πολύ καιρό!

Τώρα όμως έφτασε η ώρα να ζητήσω και κάτι από εσάς. Αν διαβάζετε αυτό το comic στην ελληνική έκδοση της Jemma Press, ή αν αποφεύγετε τα single issues, περιμένοντας το trade, ή ακόμα πιο απλά αν δεν το έχετε διαβάσει ακόμα, τότε σας παρακαλώ φύγετε. Go read something else! Ακολουθούν πολλά spoilers, που θα χαλάσουν την αναγνωστική εμπειρία, όσον δεν έχουν φτάσει ακόμα σε αυτό το σημείο. Βέβαια, δικαίωμά σας είναι, να συνεχίσετε την ανάγνωση.

Ωραία, βλέπω έμεινε ο Δημόπουλος και με μια πρόχειρη καταμέτρηση άλλοι δέκα νοματαίοι. Καιρός να αρχίσω.

Μετά το cliffhanger του προηγούμενου τεύχους, η προσμονή για αυτό εδώ, μετατράπηκε σε ανυπομονησία, με τις γνωστές δυσάρεστες συνέπειες ("Που είναι επιτέλους το γαμήδι! Πότε βγαίνει;"). Η αινιγματική Michonne πρόσωπο με πρόσωπο με τον βασανιστή και βιαστή της, τον Peter - γνωστό και ως Governor, τον διοικητή μιας μικρής κοινότητας επιζώντων της zombie plague. Ο άνθρωπος έκανε λάθος να υποτιμήσει την Michonne, χρησιμοποιώντας την για την προσωπική του "διασκέδαση" και τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσει τις συνέπειες τον φρικιαστικών πράξεων του. Πράξεις που τον κάνουν απείρως πιο σιχαμερό από οποιαδήποτε πανωλεθρία με νεκροζώντανους.

Το αποτέλεσμα της εκδίκησής της είναι βίαιο. Σε τόσο υπερβολικό βαθμό, που μπορεί να θεωρηθεί ότι η μόνη αξία που έχει είναι αυτή του cheap shock value (από αυτά που προσφέρουν απλόχερα οι Garth Ennis και Mark Millar). Μέχρι τα μισά του τεύχους, αυτή την εντύπωση μου δίνει η ιστορία και o Kirkman, φροντίζει να την δικαιολογήσει. Η Michonne φέρεται με πρωτόγνωρή ψυχρότητα, όταν περιγράφει στο ημιαναίσθητο θύμα της, τα όσα σκοπεύει να του κάνει και στη συνέχεια ο σαδισμός της, ξεπερνάει τον αντίστοιχο που δέχτηκε (με τον Adlard να προσφέρει μερικά αηδιαστικά visuals). Σοκάρει; Οπωσδήποτε! Κρατάω όμως στο μυαλό μου ότι εδώ υπάρχει ένας γυναικείος χαρακτήρας που κακοποιήθηκε και βιάστηκε, ενώ ήταν δεμένη και ανήμπορη. Αλλά αυτό από μόνο του δεν είναι αρκετό, για να με πείσει ότι όλα αυτά είναι good writing.

Ευτυχώς το ίδιο κατάλαβε και ο Kirkman. Το θύμα μπορεί να έγινε θύτης, τίποτα όμως δεν άλλαξε για αυτή. Αφού δίνει την χαριστική βολή (ή σχεδόν χαριστική, it remains to be seen), καταρρέει. Η ψυχρή μάσκα εξαφανίζεται και αυτό που μένει είναι μια γυναίκα, με δάκρυα στα μάτια, για τα όσα προκάλεσε σε ένα ανθρώπινο ον – όσο και αν ο χαρακτηρισμός ανθρώπινο, ίσως να μην είναι ο σωστός. Με αυτή την εξέλιξη, η ιστορία σώζεται, αφού δεν φαίνεται να είναι επιτηδευμένη. Αντιθέτως, ήταν προγραμματισμένη από το τεύχος #29, όταν η Michonne είπε στον Peter ότι κλαίει επειδή την φόβιζαν τα όσα σκεφτόταν, για το τι θα του έκανε.

Σε τελική ανάλυση, αυτό το τεύχος βοηθά πολύ στην ανάπτυξη του χαρακτήρα της Michonne. Μοιάζει να είναι η νέα favorite του συγγραφέα (αλλά και των αναγνωστών). Δεν ξεχνάω ότι η λογική του comic είναι "(almost) no one is safe!" και επιφυλάσσομαι για το πόσο ακόμα θα βρίσκεται στις σελίδες του. Μπορεί ο Kirkman να την σκοτώσει στο επόμενο τεύχος, επειδή... έτσι του τη βάρεσε!

Όπως και να έχει, η σειρά συνεχίζει δυναμικά.