Writer: Brian K Vaughan

Artists: Jason Shawn Alexander, Eduardo Barreto, Steve Rolston

Colorist: Matt Hollingsworth, Dan Jackson, Dave Stewart

Letterer: Tom Orzechowski

Editor: Diana Schutz

Dark Horse

Πριν από λίγους μήνες, όταν κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του ESCAPISTS, είχα γράψει για αυτό μια διθυραμβική κριτική. Με το έκτο τεύχος η σειρά ολοκληρώνεται και έρχεται η ώρα για να κάνουμε ταμείο. Ήταν δικαιολογημένος ο αρχικός ενθουσιασμός ή μήπως η εξέλιξη δεν ήταν αντάξια ενός πολλά υποσχόμενου ξεκινήματος;

Η ιστορία (χωρίς πολλά spoilers) ξεκινά όταν ο νεαρός συγγραφές Maxwell Roth ανακαλύπτει την αγάπη του νεκρού πατέρα του για τον κλασικό υπερήρωα ESCAPIST και χρησιμοποιεί την κληρονομιά του για να αγοράσει τα δικαιώματα του χαρακτήρα. Με τη βοήθεια των φίλων του προσπαθεί δημιουργήσει και να εκδώσει νέες ιστορίες για τον χαρακτήρα αλλά και να συγκεντρώσει και να αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον των νέων αναγνωστών για έναν ξεχασμένο ήρωα. Μέσα στην ιστορία παρεμβάλλεται το comic που γράφουν, με τρόπο που αφήνονται να εννοηθούν πολλά περισσότερα πράγματα (και για τις δυο ιστορίες) από όσα τελικά λέγονται. Ειδικά σε αυτό το τεύχος ο Vaughan χρησιμοποιεί με έναν υπέροχο τρόπο τα διάφορα κλισέ του είδους για να υπαινιχθεί την πραγματική ταυτότητα ενός χαρακτήρα στο comic μέσα στο comic.

Κατά την ταπεινή μου άποψη το ESCAPISTS είναι μια από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες της χρονιάς που πέρασε για πολλούς λόγους. Καταρχήν κράτησε αρκετά ψηλά το status της Dark Horse σε μια χρονιά που διαφορετικά δε θα ήταν τόσο εντυπωσιακή. Συμμετείχε σε αυτήν, κυρίως στα εξώφυλλα και οπισθόφυλλα, μια dream team δημιουργών (ανάμεσα στους οποίους και οι Brian Bolland, John Cassaday, Paul Hornschemeier, James Jean, Frank Miller, Paul Pope). Επίσης, αντίθετα με ότι συμβαίνει συνήθως, ήταν μια σειρά που είχε κάτι πολύ συγκεκριμένο να πει. Με το ESCAPISTS ο Vaughan προσπαθεί να τιμήσει τις προηγούμενες γενιές δημιουργών αλλά και να εκφράσει την άποψή του για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η βιομηχανία των comics.

Πιο σημαντικός λόγος όμως για τον οποίο θεωρώ το ESCAPISTS το καλύτερο limited series του 2006 είναι (και ουσιαστικά επαναλαμβάνω αυτό που είχα ξαναπεί λίγους μήνες πριν) ότι το ESCAPISTS είναι το βήμα υπέρβασης του Vaughan. Από εδώ και πέρα θα είμαι πολύ πιο αυστηρός απέναντί του αφού θεωρώ ότι έχει δώσει τα διαπιστευτήρια του για να μπει στην «κάστα» των μεγάλων mainstream συγγραφέων και νιώθω πως, ως αναγνώστες, έχουμε το δικαίωμα να περιμένουμε ακόμη μεγαλύτερα πράγματα από αυτόν.