Writer/Artist: Fermin Solis

Translation: Mike Panbehchi

AdHouse Books

Η AdHouse μπορεί να χαρακτηριστεί, στην καλύτερη περίπτωση (και παρά τα μέλια που στάζει συνήθως ο φίλος μου ο 'Αρης Κώτσης), ως μια "hit-or-miss" εκδοτική. Προσωπικά, πιστεύω πως εκδίδει μερικά πραγματικά σπουδαία comics από ικανότατους -ως επί το πλείστον, νέους- δημιουργούς (ορισμένα από τα οποία είμαι βέβαιος πως δεν θα έβρισκαν εύκολα άλλη εταιρία να τα εκδώσει, λόγω της απροκάλυπτα -και συχνά επιτηδευμένα- art-comic αισθητικής που επιδεικνύουν).

Παράλληλα, όμως, θεωρώ πως εκδίδει και μερικά επιεικώς απαράδεκτα comics που, κυριολεκτικά, δεν αξίζουν ούτε το χαρτί στο οποίο έχουν τυπωθεί. Με ανέπνευστα σενάρια και artwork ερασιτεχνικού επιπέδου, που δύσκολα θα έμοιαζαν "χαριτωμένα" ή ελπιδοφόρα", ακόμη αν ήταν self-published fanzines ή mini comics. Comics που σε κάνουν να ευγνωμονείς την Diamond για τους κανόνες χαμηλών πωλήσεων που έχει θεσπίσει και να ελπίζεις πως δεν θα καταφέρουν να ξεπεράσουν το threshold, γιατί, ειλικρινά, δεν θέλεις να υποστεί κανείς την τιμωρία να τα διαβάσει. Comics που δεν έχουν να προσφέρουν απολύτως τίποτα σε κανέναν!

Ε, λοιπόν, ένα από αυτά τα comics είναι και το ONE STEP AFTER ANOTHER του Ισπανού Fermin Solis. Το συγκεκριμένο comic είναι τόσο απίστευτα κακό, από κάθε άποψη, που πραγματικά δυσκολεύομαι να βρω λόγια για να το χαρακτηρίσω. Θα προσπαθήσω, όμως...

Το ONE STEP AFTER ANOTHER εκδόθηκε για πρώτη φορά στη γενέτειρα του Solis, το 2004. Δυστυχώς για όλους μας, λίγους μήνες αργότερα, η AdHouse αποφάσισε να το βοηθήσει να περάσει τον Ατλαντικό. (Ο λόγος που το παρουσιάζω τώρα, δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του, είναι επειδή ήταν re-offered στο PREVIEWS πριν από δύο μήνες, αλλά και επειδή -πιθανότατα- θα το ξανασυναντήσουμε σε μελλοντικούς καταλόγους της Diamond και δεν θέλω να το παραγγείλει κανείς από εσάς -αναγνώστες και retailers- από περιέργεια και να φάει την ήττα που έφαγα εγώ, η οποία -πιστέψτε με- είναι πολύ μεγαλύτερη από τα 5 δολάρια του cover price!)

Το comic μας διηγείται την ιστορία της Olga, μιας νεαρής κοπέλας που έρχεται στη "μεγάλη πόλη", με όλα τα υπάρχοντα της σε μια μικρή βαλίτσα, ελπίζοντας να βρει δουλειά και στέγη για να αρχίσει μια καινούργια ζωή (insert heartbreaking music theme). Τη στέγη τη βρίσκει σε μια εργατική εστία και τη δουλειά σε μια βιοτεχνία κοπτικής-ραπτικής, όπου έχει να αντιμετωπίσει έναν πολύ αυστηρό, άκαρδο και στριμένο προϊστάμενο. (I swear I'm not making this shit up!)

Η πρώτη αχτίδα φωτός έρχεται όταν η Olga γνωρίζει την Lucia, μια "ψαγμένη", cool τύπισσα (η οποία θα μπορούσε να έχει τατουάζ "I'm a dyke" στο κούτελο, αλλά δεν είμαι σίγουρος πως ο Solis θα κατάφερνε να το σχεδιάσει - OK, that was cruel...), που μοιάζει να αναλαμβάνει το ρόλο της πρώτης καινούργιας φίλης της ηρωίδας (την κερνάει ένα ποτό, την φιλοξενεί σπίτι της όταν η Olga βρίσκει την πόρτα της εστίας κλειστή και λίγο πριν κλείσει η βραδιά, της προσφέρει και ναρκωτικά - smoooooooth).

Παρά το ευχάριστο διάλειμμα, όμως, γίνεται γρήγορα προφανές πως ο δημιουργός είναι απόλυτα αποφασισμένος να μην αφήσει την πρωταγωνίστρια του σε χλωρό κλαρί, καθώς το επόμενο πρωί, η Olga ξυπνάει και δεν βρίσκει την Lucia σπίτι (ειλικρινά, αισθάνομαι εντελώς γελοίος κάνοντας recap αυτής της εξωφρενικά κακής ιστορίας). Συνειδητοποιώντας πως έχει αργήσει, φεύγει τρέχοντας για τη δουλειά, όπου αντιμετωπίζει ακόμη ένα verbal abuse session από το αφεντικό και τελικά, υποβάλλει την παραίτηση της, καθώς "τον ανέχτηκε αρκετά" (wha-?).

Η Olga συνεχίζει να αναζητά την Lucia και μαθαίνει πως τελικά, η φίλη της δεν εργάζεται εκεί, αλλά απλά συχνάζει στις τουαλέτες της βιοτεχνίας προσπαθώντας να πουλήσει ναρκωτικά στις εργάτριες (WHA-???). Επιστρέφοντας σπίτι, η Olga βλέπει τα πράγματα της στο δρόμο και ο ιδιοκτήτης της εστίας (ξάδερφος του αφεντικού της) την πληροφορεί πως αφού δεν δουλεύει, δεν υπάρχει καμία εγγύηση πως θα μπορεί να πληρώνει το νοίκι (trust me, this is getting worse!). Η ηρωίδα μας φεύγει, νικημένη και... πεινασμένη. Για το πρώτο δεν μπορεί να κάνει τίποτα, για το δεύτερο, όμως, υπάρχει πάντα η λύση της κλοπής! Μπαίνει σε ένα μίνι μάρκετ και κλέβει (εξόχως άγαρμπα, πρέπει να ομολογήσω) ένα πακέτο ντόνατς. Ασφαλώς, γίνεται άμεσα αντιληπτή και παρά την τρεχάλα που ρίχνει για να γλιτώσει, ο νεαρός ανιψιός του μαγαζάτορα την προλαβαίνει. Things are looking up again, καθώς ο μικρός φαίνεται να είναι καλό παιδί και την κερνάει καφέ (rule #1: μην λέτε ποτέ όχι σε όποιον σας κερνάει οτιδήποτε), ενώ μετά την προσκαλεί και στο σπίτι του για να κάνει ένα μπάνιο (whoa!).

Όπως μπορεί να προβλέψει και μια αμοιβάδα, με βάση τους ρυθμούς που ακολουθεί το σενάριο ως τώρα, τελικά ο παραγιός του μίνι μάρκετ έχει ως στόχο να... πηδήξει και μόλις η Olga βγαίνει από το μπάνιο, ξεκινά η απόπειρα βιασμού. Μια απόπειρα που "βρώμαγε" από εκατό χιλιόμετρα, την οποία, όμως, έχουν αντιληφθεί οι πάντες εκτός από την ηρωίδα μας. Συνεπώς, η Olga, εκτός από φτωχή, άστεγη, άνεργη, μόνη και πεινασμένη, είναι επίσης και εντελώς ηλίθια!

Κάπου εδώ πλησιάζουμε στο τέλος της ιστορίας, στο οποίο η Olga ξαναβρίσκει την Lucia και μετά από μια "τρομερή αποκάλυψη" (την οποία επίσης πρέπει να είσαι ηλίθιος για να μην αντιληφθείς, με την πρωταγωνίστρια να ζαλίζεται και να ξερνάει συνέχεια), γίνεται αποδέκτης της "σοφής" συμβουλής της τελευταίας, που δίνει και τον τίτλο του comic.

Κάπου εδώ, επίσης, τελείωσαν και οι δικές μου αντοχές! Σκεφτείτε μόνο πως το ελεεινό και τρισάθλιο plot που σας διηγήθηκα (κάτι που δε συνηθίζω στα reviews μου, αλλά εδώ νομίζω πως χρειαζόταν) συνοδεύεται πεζά, βαρετά layouts και από το οικτρό σχέδιο του Solis, που θυμίζει συνδυασμό Andi Watson με πάρκινσον και Seth σε βρεφονηπιακή ηλικία.

Δεν ξέρω αν είναι το χειρότερο comic που έχω διαβάσει στη ζωή μου, αλλά είναι σίγουρα χειρότερο από οτιδήποτε άλλο έχω διαβάσει τους τελευταίους -πολλούς- μήνες. Μην τολμήσετε να αγοράσετε αυτό το comic, γιατί θα έχετε να κάνετε μαζί μου.

(Ο λόγος που δεν βάζω μηδενικό rating είναι επειδή είμαι, γενικά, αντίθετος στην ιδέα. Επίσης, το design της έκδοσης είναι σχετικά αξιοπρεπές και ίσως να αξίζει τη μισή μονάδα.)