Writer: Paul Jenkins

Pencilers: Ramon Bachs ("Embedded") / Steve Lieber ("The Accused")

Inkers: John Lucas ("Embedded") / Steve Lieber ("The Accused")

Colorists: Laura Martin ("Embedded") / June Chung ("The Accused")

Letterer: Randy Gentile

Editor: Tom Brevoort

Marvel Comics

The perfect irony of this situation could not have been scripted any better.
~Robbie Baldwin

Beg to differ, κύριε Jenkins, beg to differ. Για την ακρίβεια, τα κεφάλαια αυτού του rehabilitation του Robbie Baldwin μοιάζουν να έχουν γραφτεί με τυχαία σειρά, απλώς για να οδηγήσουν με οποιονδήποτε τρόπο στο μεγάλο γεγονός αυτού του τεύχους. Δεν υπάρχει μια γραμμή που να ενώνει τις πράξεις του Speedball διαμέσου της σειράς- μια κάποια λογική ακολουθία ανάμεσα στα στάδια της θλίψης του είναι παντελώς απούσα. Στο αμέσως προηγούμενο installment συνειδητοποιεί από το πουθενά ότι έχει μαζοχιστικές τάσεις, ενώ εδώ μοιάζει να κατατρώγεται από τις ενοχές του για μια πράξη για την οποία εξαρχής δήλωνε αθώος. Μεταχειρίζεται τον αυτόχειρα πατέρα Stricker με πλήρη απάθεια, αλλά λίγες σελίδες μετά αυτοτιμωρείται. Και μέσα σε όλα αυτά, ο σεναριογράφος έχει το θράσος να βάλει στο στόμα του ανισόρροπου ήρωά του την παραπάνω ατάκα; Ποια είναι η ειρωνεία, και από πού κι ως πού είναι καλογραμμένη? Το μόνο που έβλεπα εγώ ως εκείνο το σημείο της σειράς, ήταν το πιο ασυνεπές characterization που θυμάμαι να έχω δει εδώ και πολύ καιρό. Το τι ακολούθησε μετά, βέβαια, είναι άλλη ιστορία...

Αν η ιστορία τελείωνε εκεί, δε νομίζω πως κανείς θα νοιαζόταν. Αλλά η Marvel, που τον τελευταίο καιρό παίρνει τη μια πιο γελοία απόφαση πριν καν ολοκληρώσει την προηγούμενη, αποφάσισε πως θα ήταν καλή ιδέα ο ηλιόλουστος Speedball να μετατραπεί σε έναν γελοίο αυτοτιμωρούμενο ήρωα που πετάει ατάκες όπως "Their blood is in my hands" και να το εννοεί κυριολεκτικά! Στο αταίριαστα over-the-top ξέσπασμα του φινάλε μιας ιστορίας σχετικά χαμηλών τόνων, ο Baldwin γίνεται ο Penance, η μιζέρια σε όλο της το μεγαλείο. Η σκηνή της "μεταμόρφωσης" θα μπορούσε και να είχε λειτουργήσει, μιας και η ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο έξοχος Steve Lieber είναι αρκετά σκοτεινή και υποβλητική, αλλά οι σελίδες που γράφει ο Jenkins έχουν πάνω τους σταμπαρισμένη τη λέξη camp! Καρφιά γυρισμένα προς το κορμί του, τα θύματα του Stamford, αυτοτιμωρία και μαζοχισμός, 30 καρφιά μακρύτερα, ένα κοντά στην καρδιά, 4 στα χέρια, και το όνομα-- Penance! Όλα, ένα συνοθύλευμα arch quotes και spelled-out subtext, στα δακρυσμένα από τα γέλια μάτια μου. Δεν έχω ιδέα πώς στα κομμάτια θα καταφέρει οποιοσδήποτε συγγραφέας να πάρει αυτό τον προβληματικό χαρακτήρα και να τον κάνει να λειτουργήσει στα πλαίσια μιας φυσιολογικής ιστορίας. Στα χέρια του Ellis δεν ξέρω τι μπορεί να συμβεί, καθώς στο -πολύ δυνατό- πρώτο του τεύχος στους νέους Thunderbolts, ο Penance δεν έχει καν διάλογο. Ειρωνικά, (κύριε Jenkins: αυτή είναι η σωστή χρήση της λέξης, by the way) ο Penance, με τους pathetic μονολόγους και το αχρείαστα υπερβολικό παρουσιαστικό του (καρφιά προς τα έξω; Γιατί;!), θα ταίριαζε γάντι στο nextwave, τον χιουμοριστικό τίτλο του Warren Ellis, αλλά δυστυχώς αυτό το πλοίο έχει σαλπάρει πια.

Στο editorial της Marvel είναι σαφές πως θεωρούν ανάπτυξη χαρακτήρα ένα μάτσο forced και υπερβολικές καταστάσεις πεταμένες στα πόδια των άτυχων υπερηρώων (η ανόητη αποκάλυψη της ταυτότητας του Spider-man που ΚΡΑΣΑΡΕ ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΤΟΥ MARVEL UNIVERSE!!, το ήδη θρυλικά κακό "No More Mutants" που τελικά δεν επηρέασε κανέναν) αλλά αυτή πρέπει να είναι η πιο απεγνωσμένη από όλες. Πώς κάποιος είδε τον Penance ως φυσιολογική εξέλιξη του Speedball, είναι κάτι αδιανόητο για μένα.

Άλλοι, ικανότεροι συγγραφείς (Bendis, Brubaker) έχουν καταφέρει να δουλέψουν στους τίτλους τους γύρω από το concept του Civil War με εξαιρετικά αποτελέσματα, αλλά ο Jenkins ως μόνιμα άνισος που είναι, στην ιστορία The Accused έχασε θεαματικά τη μπάλα. Το Embedded είναι σαφώς πιο ενδιαφέρον, αν και το κεφάλαιο του #10 έχει απλά τη Sally και τον Ben να τρέχουν μπροστά από εκρήξεις για να καθυστερήσουν την αποκάλυψη που περιμένουμε εδώ και μερικούς μήνες (επειδή προφανώς η Marvel επέβαλε στον Jenkins να προσθέσει ένα τεύχος στη σειρά του κι αυτός δεν ήξερε τι να το κάνει). Το τεύχος κερδίζει πόντους διότι λείπουν αυτά τα φρικτά 4σελιδα ποιήματα από το τέλος, επειδή ο Steve Lieber είναι απόλαυση ακόμα κι αν τα λόγια τον προδίδουν, κι επειδή ο συγγραφέας δε φταίει που βρέθηκε να πρέπει να γεμίσει 14 σελίδες με τίποτα. Αλλά το κλείσμο του The Accused είναι, πολύ απλά, αδικαιολόγητο.