Writer: Jeph Loeb

Pencilers: Simone Bianchi, Ed McGuinness

Inkers: Simone Bianchi, Andrea Silvestri, Dexter Vines

Letterer: Comicraft

Colorists: Paul Mounts, Dave McCaig

Marvel Comics

Πριν από ένα χρόνο και κάτι εβδομάδες (give or take), έλαβε χώρα ένα μοναδικής φύσεως κοσμοϊστορικό γεγονός: Ο υπογράφων έγινε με συνοπτικές διαδικασίες μέλος της ομάδας του Comicdom και από τότε τίποτα δεν είναι το ίδιο! Το πρώτο αμήχανο και way shorter review μου, ήταν το WOLVERINE #36 (θαυμάστε εδώ). Ο κύκλος έκλεισε, επιστροφή στις ρίζες!

Αν μια τόσο ψωνισμένη εισαγωγή δεν σας αποτρέψει να διαβάσετε το υπόλοιπο review, μάλλον έφτασε η στιγμή δήλωσης της παραίτησης μου και τις πραγματοποίησης του ονείρου μου: να γίνω εκπαιδευτής ιππόκαμπων για τις ανάγκες ενός τσίρκου.

Fuck, δεν ξέρω τι έπαθα, είμαι σε happy mood for no good reason at all και δεν θα ήθελα να στεναχωρήσω τα Marvel fanboys που με διαβάζουν, όταν διαπιστώσουν ότι για ακόμα μια φορά ο τίτλος αυτός έπεσε θύμα των αιμοβόρικων μου διαθέσεων. Αφήνω λοιπόν το καλάμι μου στην γωνία του, σταματώ να ταλαιπωρώ τον editor που έχει αγανακτήσει περιμένοντας να τελειώσει αυτή η ακατάσχετη (και άσχετη) φλυαρία και πιάνω δουλειά…

Νέο creative team αναλαμβάνει να εξιστορήσει τις περιπέτειες του κοντοπίθαρου, τριχωτού, μόνιμα τσαντισμένου (when he is badly written – which is most of the time actually), μεταλλαγμένου από τον Καναδά. Ο κύριος Loeb μετά από πολύωρο και επίπονο brainstorming, κατεβάζει την μοναδική ιδέα, που κανένας δεν είχε σκεφτεί μέχρι στιγμής: Wolverine vs. Sabretooth!

House of ideas indeed my friends!

O Wolvie εισβάλει στο X-Mansion με σκοπό να κλείσει μια και καλή τους ανοιχτούς λογαριασμούς που έχει με τον Sabretooth. Αυτά τα δυο παλικάρια ανταλλάζουν μπούφλες από το UNCANNY X-MEN #213 και δεν λένε να το βάλουν κάτω! Anyway, πέρα από ένα flashback (βασισμένο στο έργο του Larry Hamma στον ίδιο τίτλο πριν από 15 χρόνια, με μόνο σκοπό ύπαρξης να δικαιολογήσει το κλοτσομπουνίδι) και μια αρχική ονειρική σεκάνς, η υπόλοιπη ιστορία στερείται τις στοιχειώδους πλοκής. Μπουνιές, κλοτσιές και νυχιές είναι τα μόνα που έχει να προσφέρει ο Loeb- ο ίδιος άνθρωπος που κάποτε έγραψε το εξαιρετικό BATMAN: THE LONG HALLOWEEN. Με λίγα λόγια, βαρέθηκα απίστευτα! Αλήθεια, που είναι οι υπόλοιποι X-Men όταν δυο μέλη τους αποφασίζουν να σφαχτούν;

Το μόνο που σώζει την κατάσταση κάπως -αλλά όχι ολοκληρωτικά- είναι το σχέδιο του Bianchi. Ρεαλιστικό και παράλληλα ατμοσφαιρικό, πλούσιο σε λεπτομέρειες, ένα στυλ που χαίρεσαι να το βλέπεις. Ο ρεαλισμός του όμως είναι δίκοπο μαχαίρι. Ο Wolverine του μοιάζει κάπως άγαρμπος, ειδικά με αυτή την κίτρινη στολή, σαν να μην μπορεί ο καλλιτέχνης να αντιληφθεί πώς να τον παρουσιάσει σωστά. Αντιθέτως, o Sabretooth είναι εντυπωσιακός και πολύ πιο πειστικός, ίσως επειδή οι ενδυματολογικές του επιλογές είναι πιο στρωτές (μα, ο σχεδιαστής δεν επιλέγει το πώς θα ντύσει τους χαρακτήρες; Οι ίδιοι οι χαρακτήρες αποφασίζουν μόνοι τους; Don’t dwell too much into this lad, it leads to madness!)

Αυτά με την βασική ιστορία, πιάνω τώρα την back-up! Ο Bianchi και ο ρεαλισμός του αποχωρεί (για κάποιο καλύτερο comic ίσως;), έρχεται McGuinness και η cartoon άποψη του. Πώς λέμε να τρως ψάρι και στο καπάκι να τσακίζεις ένα σουβλάκι; Το ίδιο πράγμα είναι το αποτέλεσμα! Εδώ έχουμε ένα retelling της πρώτης συνάντησης του Wolverine με τον Hulk, από το point of view του μεταλλαγμένου (μιας και αυτός είναι ο star).Το όλο point της ιστορίας, δεν είναι άλλο από μια απόπειρα σύνδεσης του παραδοσιακού Universe της Marvel (αυτό με το οποίο μεγαλώσαμε και κάποτε αγαπάγαμε) με το εναλλακτικό αντίστοιχο του Ultimate. Το πώς, δείτε το μέσα. Ανατριχιάσατε και εσείς, ή μόνο εγώ το νιώθω;

Αυτά τα λίγα, για ένα ακόμα κακό comic της Marvel. Πάντως, αν ακόμα σκέφτεστε να το αγοράστε το, προτιμήστε την black an white έκδοση του. Εκεί αναδεικνύεται πραγματικά το σχέδιο του Bianchi, σε όλο του το μεγαλείο! Η παρακάτω βαθμολογία, θα μπορούσε να ήταν ακόμα χαμηλότερη, αν δεν το σχεδίαζε ο εν λόγω ιταλός.

Rating: 1,5 / 5