Writer: Brian K. Vaughan

Penciller: Tony Harris

Inker: Jim Clark

Colorist: JD Mettler

Letterer: Jared K. Fletcher

Editors: Ben Abernathy, Kristy Quinn

DC Comics (Wildstorm)

Προς όσους αγαπητούς αναγνώστες δεν ακολουθούν αυτό το σπουδαίο πολιτικό δράμα επιστημονικής φαντασίας, έχω ένα πράγμα να πω. (αφού φυσικά ρωτήσω "Γιατί;") Το #26, ξεκίνημα του νέου story arc "Power Down", σηματοδοτεί την είσοδό μας στο δεύτερο μισό της σειράς, και είναι το τέλειο jumping-on point. Δεν το λέω αυτό αναπαράγοντας τις συνήθεις υπερβολές των soliciations: σε αυτό το τεύχος ο Vaughan κάνει φοβερά αποτελεσματική δουλειά προσπαθώντας να επανεισάγει χαρακτήρες και concepts για το νέο αναγνώστη, δίχως να γίνει επαναλαμβανόμενος για τον παλιό.

Το EX MACHINA, για όποιον δεν το έχει υπόψη του, περιγράφει τα 4 χρόνια της θητείας του Mitch Hundred, του πρώτου δημάρχου με υπερφυσικές δυνάμεις. Ο Hundred απέκτησε τις δυνάμεις του ύστερα από μια παραλίγο θανάσιμη έκρηξη κάτω από τη γέφυρα του Brooklyn, και έκτοτε μπορεί να συνομιλεί με παντός είδους τις μηχανές. Κι όταν λέω συνομιλεί, εννοώ βασικά πως αυτός τις διατάζει κι εκείνες υπακούν. Kι επειδή με τη μεγάλη δύναμη έρχεται και μεγάλη ευθύνη, ο Mitchell αποφασίζει να πολεμήσει το έγκλημα με τον πατροπαράδοτο τρόπο, όπως όλοι οι υπερήρωες που σέβονται τον εαυτό τους. Ύστερα όμως από μια κρίση συνείδησης, συνειδητοποιεί πως ο μόνος τρόπος να αλλάξει τα πράγματα προς το καλύτερο είναι να εκμεταλλευτεί τη δημοσιότητά του και να εκλεγεί Δήμαρχος της Νέας Υόρκης, ώστε να πολεμήσει το σύστημα από μέσα. Κι εδώ έρχεται το αληθινά σπουδαίο twist της σειράς. Ο Mitch βλέπει τη δημοτικότητά του να αυξάνεται κατακόρυφα (και ως συνεπακόλουθο να εκλέγεται στο πόστο που επιθυμούσε) όταν καταφέρνει, κατά τη διάρκεια της τρομοκρατικής επίθεσης της 11ης Σεπτεμβρίου, να σώσει τον δεύτερο πύργο και μαζί με αυτόν αρκετές χιλιάδες ζωές. Το splash page με αυτή την αποκάλυψη (και αποστομωτικό φινάλε του πρώτου τεύχους της σειράς) παραμένει μια από τις αγαπημένες μου σελίδες από όσα comics κι αν έχω διαβάσει.

Αυτά ήταν τότε, πριν δυο χρόνια. (η σειρά διαδραματίζεται στην τετραετία 2002-2005. Τώρα βρισκόμαστε στον Αύγουστο του 2003.) Σήμερα, ο Mitch μαζί με τους κοντινούς συνεργάτες του προσπαθεί να πάρει μια τελική απόφαση για το τι θα χτιστεί στη θέση του πύργου που έπεσε τότε. Μέσω αυτού του debate, o Vaughan βρίσκει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να συστήσει τους κεντρικούς χαρακτήρες σε νέους αναγνώστες, προσφέροντας ταυτόχρονα νέο υλικό σε όσους διαβάζουν τον τίτλο από το ξεκίνημά του. Πολλοί συγγραφείς, όταν θέλουν να προσεγγίσουν ένα καυτό κοινωνικό θέμα, κάνουν διάλογο με τον εαυτό τους γεμίζοντας τα στόματα των χαρακτήρων με ψαγμένα quotes και εμφανέστατα στημένη ρητορική. Ο Vaughan έχει όμως τόσο ξεκάθαρα σχηματισμένους χαρακτήρες, που ο αντίλογος έρχεται φυσιολογικά, ιδιαίτερα στις διαφωνίες του Mitch με τον αντιδήμαρχό του. Αν ο Hundred έχει σκιαγραφηθεί ως ένας άνθρωπος που αφήνεται να παρασυρθεί από τον ενθουσιασμό της στιγμής, και που θα βάλει τα πιστεύω του μπροστά από οτιδήποτε άλλο, ο αντιδήμαρχος Wylie είναι η ήρεμη φωνή που εξισορροπεί την κατάσταση, φιλτράροντας τις εξάρσεις του Mitchell και δίνοντάς του όλες τις διαθέσιμες οπτικές για κάθε θέμα το οποίο ο Δήμαρχος βλέπει με τον πιο μονοδιάστατο τρόπο.

Στην ίδια λογική της σκηνής του Mitchell με τον Wylie κινούνται και οι διάλογοί τους με όλο το δευτερεύον cast της σειράς. Έτσι, σε αυτό το τεύχος παρελαύνουν οι πάντες: η chief of staff, η μητέρα του Mitch, ο Kremlin, η January Moore, ο Bradbury. Όλοι τους με τουλάχιστον ένα διάλογο χαρακτηριστικό αυτού που τους ορίζει ως χαρακτήρες, αλλά και με hints που πιθανώς τους στέλνουν σε νέες συναρπαστικές κατευθύνσεις. Το κίνητρο του Kremlin αποκαλύπτεται, τα θεμέλια για την διπλή προδοσία της January στήνονται, η πιο ενεργή συμμετοχή της μαμάς Hundred υπονοείται και αναπάντητα ερωτήματα σχετικά με την προέλευση της δύναμης του Mitch έρχονται ξανά στην επιφάνεια, και μάλιστα με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο, χάρη σε μια αινιγματική φιγούρα που μοιάζει εκτός τόπου και χρόνου. (κυριολεκτικά;) Στα μάτια του Δύτη μπορούμε να δούμε την ίδια μας την έκπληξη καθώς ολοκληρώναμε την ανάγνωση του πρώτου τεύχους της σειράς, και διαπιστώναμε ότι στην πραγματικότητα του EX MACHINA ο ένας Πύργος είναι ακόμα περήφανα στημένος. Αυτό το κλείσιμο (σε συνδυασμό με το flashback στην ημέρα της επίθεσης το οποίο ανοίγει και το τεύχος) αποτελούν ένα έξοχο καθρέφτισμα του #1, κάτι ιδιαίτερα ταιριαστό αν δούμε το παρόν ως ένα δεύτερο ξεκίνημα για τη σειρά.

Φυσικά, καθώς μιλάμε για τον Brian Vaughan, κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της γραφής του είναι πάντα εκεί, είτε γράφει teen drama, είτε pop sci-fi, είτε πολιτικό δράμα. Θα βρείτε τους κλασικούς διαλόγους που μοιάζουν να υπάρχουν μόνο για να μεταφέρουν στον αναγνώστη Το Πιο Πρόσφατο Cool Trivia Που Έμαθε ΟBrian!, στη συγκεκριμένη περίπτωση την ανατίναξη του Λευκού Οίκου από Καναδούς, δια στόματος January Moore. Kαι φυσικά δε λείπουν οι pop αναφορές, αλλά αυτό που ξεχωρίζει αυτό το συγγραφέα από την πλέμπα που τις χρησιμοποιεί για να μοιάζει πιο hip (*cough* Mark Millar) είναι το πόσο προσεγμένες και character-appropriate είναι πάντοτε. Έτσι, ο κάποιας ηλικίας λιμενικός εκφράζει θαυμασμό με μια αναφορά στο σινεμά του Elias Kazan, και απαξίωση για τις παιχνιδομηχανές Sega. (πιθανότατα διότι ο γιος του δεν είναι πια σε ηλικία για τέτοια δώρα, και η ενημέρωση του γερο-λιμενικού έχει μείνει στη δεκαετία του '90.)

Στην ευχαρίστηση που λαμβάνει ο αναγνώστης διαβάζοντας αυτό τον τίτλο συμβάλλει τα μέγιστα και το εκπληκτικό art του Tony Harris, το οποίο έχει ταυτόχρονα φωτορεαλιστική ακρίβεια αλλά δεν χάνει καθόλου σε εκφράσεις, κίνηση και συναίσθημα, ξεχωρίζοντας αυτόν τον καλλιτέχνη από glorified φωτοτυπικές μηχανές σαν τον cheesecake Greg Land. (με εντυπωσιακότερο παράδειγμα στο παρόν τεύχος, την αγωνία που έχει σχηματιστεί στο πρόσωπο του Mitchell στο εντυπωσιακό cliffhanger, καθώς και τη μείξη οργής και πανικού στη διαπεραστική ματιά του Δύτη.) O Harris δοκιμάζει μια νέα τεχνική εδώ και λίγα τεύχη, και ο νέος inker Jim Clark δείχνει να είναι ικανότερος να τη φέρει στη ζωή σε σχέση με τον απερχόμενοTom Feister, ο οποίος ήταν εξαιρετικός στα 20-κάτι πρώτα τεύχη της σειράς αλλά εδώ και 2-3 μήνες έμοιαζε κάπως αμήχανος.

Δύναμη όμως της σειράς παραμένει η πλούσια γραφή της. Από την πιο μικρή -και φαινομενικά ασήμαντη- λεπτομέρεια στους έξοχους διαλόγους, μέχρι τις μεγάλες και εμφανείς θεματικές που επιλέγει να αγγίξει ο Vaughan με εντυπωσιακά καθαρό μυαλό-- κι από τις υπολογισμένες αναφορές στο παρελθόν και στα γεγονότα που σχημάτισαν τους κεντρικούς χαρακτήρες, μέχρι τις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες νέες κατευθύνσεις που υπονοούνται για αυτούς, αυτό το τεύχος συνοψίζει μέσα σε 22 σελίδες όλα όσα κάνουν αυτή τη σειρά τόσο σπουδαία. Μια σειρά που πλέον, εισερχόμενη στο δεύτερο μισό της ζωής της, δείχνει απρόσμενα φρέσκια, με διάθεση να σπρώξει το storytelling σε ακόμη πιο ενδιαφέροντες πειραματισμούς, και έτοιμη να συνεχίσει άφοβα να μιλάει για διαχρονικά καυτά θέματα της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Μπορεί το signature έργο του πολυγραφότατου Vaughan να είναι το Y: THE LAST MAN, αλλά το EX MACHINA παραμένει η πιο τολμηρή και συναρπαστική δουλειά του. Και, για μένα, ένα σκαλοπατάκι ανώτερη.